من خودم را از گروه نشسته می دانم، ولی اگر در چنین جلسه ای دچار این حقارت می بودم که یک لحظه در میان صندلی نشین ها بودم، ( اگر نمی توانستم مانع بر گزاری چنین جلسه ی ابلهانه ای شوم) بی درنگ از روی میز میپریدم و در پایین ترین مکان مجلس شانه به شانه ی این بزرگواران زانو میزدم! اگر تنها یک نفر از این فرعون صفتان این کار را می کرد، این ننگ قدری کمرنگ تر می شد!و ای کاش این فرد آن روحانی بود! آرزوی محال که محال نیست!!!!