صنعت خودروی کشور یک صنعت بیمار است که تنها با دلیل و بهانه اشتغال ادامه کار می دهد. درآمدهایش شفاف نیست و حسابرسی صورت های مالی آنها کاملا صوری است. به جای مصرف منابع در تولید بین تهران تا کرج و در برخی استان ها هکتارها زمین را نگهداری می کنند که سرمایه های مردم است. در این حال دارای بیشترین بدهی به نظام بانکی هستند و به بهانه تولید بیشتر وام بیشتر طلب می کنند. روی کیفیت هم کار نمی کنند و تمام مشکلات خود را از رطیق افزایش قیمت جبران می کنند و این یعنی سواری گرفتن از مردم بابت عدم صلاحیت در تولید و کارآیی. کشوری مانند ترکیه داعیه خودروسازی وطنی را ندارد اما از محل صادرات قطعات خودرو و صادرات خدورهای سایرها کشورها سالانه بیش از 30 میلیارد دلار درآمد کسب می کند آنوقت صنعت خودروی ما بعد از 50 سال همچنان نوزاد و مورد حمایت مسولین است و انحصار خودرو را در اختیار گرفته مردم را الزام به خرید بی کیفیت ترین و گرانترین خودروهای خود می کنند.