در این چند دهه کشورهایی به نقشه جهان اضافه شده اند که قبلا وجود نداشتند اما حالا ما باید به رفاه و استقلال و دموکراسی و عدالت اجتماعی و آرامش مردم و اقتصاد سالم و ... این کشورها غبطه بخوریم.هر روز دم از پیشرفت زده می شود اما در زندگی و اقتصاد و اخلاق و رفاه و آزادی و رفع تبعیض و ... برای مردم ایران هیچ نشانه ای از این پیشرفت های ادعایی دیده نمی شود.دیگر حرف درمانی فایده ای ندارد و گوش مردم از این حرف ها پر است اگر سختی است باید برای همه باشد اما در این چند دهه دیده ایم که سختی فقط برای مردم ایران است رفاه برای خودشان مثلا پسر باجناق پدر عروس فلانی بدون هیچ تخصص و تعهدی یک پست مدیریتی مهم می گیرد دختر فلان وزیر سابق داروی آلوده در کشور پخش می کند و ساخت و ساز غیر قانونی انجام می دهد برادر و برادر زاده و خواهر زاده و داماد و نوه و نتیجه و ندیده و ... هم که آماده هستند همه پست های مدیریتی و اجرایی کشور را بگیرند و کشور را نابود کنند.دیگر بس است و وقت تمام شده است اگر پنبه ها را از گوش بیرون نیاورند در آینده به سختی پشیمان خواهند شد.
کدام مذاکره ؟روزی توافق هسته ای و بعد تحریمها و بعد 2030 و بعد لوایح و بعد اتحادیه اروپا و حالا گروه بی ؟
اینها سراپا یک رنگ هستند و دشمن ایران . یعنی کسی هست این شفافیت را نفهمد؟
توافق آمریکا و ژاپن برای تداوم خرید نفت از ایران