سلام
چرا يك بار هم كه شده با توليد كننده داخلي مذاكره نمي كنيد.

ايران بايد از جنگ اقتصادي چين و آمريكا بهره برداري كند و چين را ترغيب به وارد كردن فشار اقتصادي به آمريكا كند. چين اهرم هاي لازم براي كاهش ارزش دلار و بي ثبات كردن اقتصاد آمريكا را دارد. ايران جهت تضمين اينكه چين آسيب اقتصادي نخواهد ديد به چين نفت مجاني بدهد. حالا كه نمي توانيم نفت بفروشيم از آن براي لابي گري استفاده كنيم. اقتصاد آمريكا اگر متشنج شود ترامپ رأي نخواهد آورد.

بالخره یک نفر شهامت داشت نظر خودش را صریح بگوید.

مذاکره به معنی تسلیم نیست
ولی مذاکره به معنی مایوس کردن ملتی هست که در هر رخدادی با شعار مرگ بر آمریکا در خیابان حضور داشتند و عمرشان را با این شعار به باد دادند.

احسنت به این فکرهای باز
در ایران ما از این فکرهای باز کمتر داریم یا اگر داریم در مقام ابوموسی اشعری در حال کار هستند
واقعا کشوری که می خواهد توسعه پیدا کند باید همیشه در حال مذاکرات اقتصادی سیاسی و نظامی باشد
نمی دانم چرا مسئولان ما ملت را رها کرده اند .. اقتصاد را رها کرده اند
و مثل کودکان فوری قهر و اشتی می کنند
مذاکره با مصالحه فرق دارد
مذاکره با همه کشورهایی که ما به رسمیت می شناسیم در این مقطع هز زمان باید صورت گیرد . شاید در گذشته سیاست به اینگونه نبوده ولی هر زمان شرایط خود را دارد
سیاست مردان امروز باتوجه به شرایط مالی خود کمتر نظری به مردم ندارند.
بنابراین قدم های خود را بر اساس موقعیت اقتصادی خود بررمی دارند
در حالیکه باید براساس منافع کشور قدم بردارند

آقایان و برادارن مسئول لطفا تا دیر نشده به سمت مردم برگردید... مردمی که انقلاب کردند و همه زحمات رو در جنگ نیز متحمل شدند و بعد از آن بار تحریمها رو تا کنون به دوش کشیدند ... بخدای احد و واحد اگر دوباره چرخشی اشتباه کنید .. از ما گفتن بود بخاطر خدا هم نه بخاطر جون خودتون و بچه هاتون هم که شده این کار رو بکنید.

تابي فشارت بالا رفته ها!

حضرت امام فرمودند اگر مارا محاصره نظامی کنید فرزند عاشوراییم واگر مارامحاصره اقتصادی کنید فرزند رمضانیم این اقای کارشناس از چهره واظهاراتش بیدا است که ترسیده است بسزم از کسانی که داشته هایشان فقط این دنیا است نباید ترسید اگرتوکلت به خدانیست وامام حسین را نمیشناسی حداقل به رهبر کره شمالی اقتدا کن

مذاکره هم هیچ دردی را درمان نخواهد کرد، چون مشکل اساسی سیاست خارجی است که بدون توجه به منافع ملی فقط در پی دستیابی به ارمان هایی است که توان ما از هر نظر، اقتصادی، جمعیتی، نظامی، سیاسی و ... به هیچ وجه تکافوی آن را نمی کند و تنها سبب تنش هایی در منطقه شده است. سیاست هایی که به قول یکی از بزرگان حامی آن، سبب شده است که همه دنیا، و به ویژه همسایگانمان به ما دشمن شوند، هیچ یک از کشورهای منطقه، حتی عراق و و افغانستان نیز قلبا با ما همراه نیستند و نشانه های جدایی قطعی آنها از ما آشکارا پیداست. اگر این سیاست خارجی نبود، مطمئنا دنیا در برابر برنامه هسته ای ما بسیار بردبارتر رفتار می کرد و آمریکا همه کاره دنیا نمی شد. تا قبل از بحران هسته ای ایران آمریکا هیچوقت قدرت خود را اینگونه آمرانه به کار نگرفته بود. ما این دیو خفته را بیدار کردیم همین سیاست سوریه را به ویرانی کشاند، لبنان را نابود کرد، فلسطینی ها را در منطقه ای به باریکی بند تنبانی در مخمصه انداخت، سبب تفرقه ابدی خاورمیانه مسلمان گردید، و برنده نهایی آن، بر خلاف تصور ما، رژیمی منحوس است که قرار بود این سیاست ها به نابودی اش منجر گردد. متاسفانه این سیاست ها همچنان سبب شده است که ملاک لیاقت و کفایت شعارهای دشمن ساز باشد، و هرگونه انعطاف و نرمشی حمل بر خیانت گردد. همین سیاست در خارج دشمنان بسیاری را به جان ما افکنده است و در داخل نیزکسانی از قبل تحریم ها خون ملت را در شیشه کرده اند، کسانی مانند زنجانی ها و خاوری ها، و تا این سیاست عوض نشود هیچ گشایش واقعی روی نمی دهد، و سرانجام کشور چیزی مانند لیبی و سوریه خواهد بود.

مذاکره یعنی گفتگو، وقتی دو دشمن با هم حرف میزنند، یعنی میخوان مسالمت آمیز یک سری اختلافات رو کم کنند.