وقتي كسي را به اعدام محكوم ميكنيد حق استفاده از اعضاي بدنش را هم نداريد. اگر هم خودش راضي باشد باز هم بعلت اينكه شما صلاحيت ادامه زندگي را برايش جايز ندانسته ايد نميشود جزيى از اعضايش را معاف كنيد!
نه به اعدام

آنچه مهم است است این است این مساله فقهی حقوقی یا اخلاقی است . اظهار نظر و دخالت جراحان در این زمینه کاملا بی معنا است.
مگر اینکه آنا خطری را بابت درآمدشان احساس کرده باشند

خودت تابناک اگه خیلی هیاهو کردی. حالا اینجوری میگی؟

تابی جان بابت این گزارش کمال تشکر را دارم اما مسره مبهمی که وجود دارد این هست که آیا این موصوع اخلاقی اشکال ندارد ؟ یعنی وقتی کسی در شرف اعدام و سنگسار هست یا دستش و پا در حال قطع شدن برای اجرای احکام هست ایا از نظر اخلاقی و سیاسی و عرفی چطور سازگاری دارد ؟ منطورم این هست کسی که اعدام میشود به حکم اینکه مفسده و محاربه و کمونیست و منافق و قاچاقچی و ارازل و .... چگونه اینها با هم توجیه دارد که این افراد و اعضای بدن انها به فردی که این صفات را ندارد پیوند زد . یعنی کسی که قاتل هست و مشروب میخورد .

در کل اتفاق، اتفاق خوبیست با یک اشکال؛
در بعضی از موارد محکوم به اعدام پای چوبه دار و تنها چندثانیه قبل از اعدام از طرف اولیای دم بخشیده میشود که با شرایط جدید چنین امری اتفاق نخواهد افتاد

مجلس با تصویب قانون کل بدن های افراد دارای تابعیت ایرانی را ملی و جزء اموال ملی محسوب کند ، هر کس که مرگ مغزی شد یا به اعدام محکوم شد اعضای بدنش برای استفاده دیگران در نظر گرفته شود و نیاز به رضایت خود فرد یا اولیای او نباشد.

این کار نمیتواند انسانی باشد .

پیوند اعضا باید در سراسر دنیا ممنوع شود تا دیگر کسی به فکر اینگونه سوء استفاده ها نیفتد سطح فکری پاسخ دهندگان به این خبر نشان می دهد در دنیای بسیار خطرناک و فاقد اصول اخلاقی زندگی می کنیم. فقط هزینه داروهای سرکوب کننده ایمنی برای بیماران دریافت کننده پیوند کلیه و فقط در کشور ایران برای تحقیقات و ساخت تمام اعضای مصنوعی جایگزین کافی است.

ازلحاظ اخلاق پزشکی پیوند دهنده باید از لحاظ روحی وروانی سالم و از اجزا خلاف کارها و کسانی که اقدام به خود کشی میکنند استفاده نشود ولی اگر زندانی محکوم به اعدام شخصا وبا رضایت بخواهداعضایش را اهدا بکند هیچ معنی ندارد

بعضی از عزیزان نظر دهنده نسبت به پزشکان عقده دارند وفکر میکنند همه پزشک ها مثل بعضی پزشک های ساکن تهران و همه بیمارستان خصوصی دارند و مشغول چاپیدن مردم هستند در روز صدها بیمار با دارو وجراحی از مرگ حتمی نجات پیدا میکنند ودر این بین بعضی ها هم بعلت ماهیت بیماری و عوارض جانبی داروها عفونت و عوارض بیهوشی فوت میشوند که اجتناب نا پذیر است هیچ پزشکی دلش نمی خواهد بیمارش بمیرد والبته در این صنف هم مانند تمام مشاغل اشخاص ناباب هم وجود دارد.عزیزی که از آوردن پزشک خارجی پاکستانی دهنوی دفاع می کند احتمالا زمانی که پزشک های هندی در ایران بودند را یا ندیده ویا فراموش کرده که چطور مریض های ایرانی صف می بستند و نسخه های همه از سرما خوردگی تا سرطان شبیه هم بود و تازه بعد از آن مریض و همراه مریض تا کمر درمقابل آنه خم شده و تشکر میکردند و باید با ایما و اشاره پانتومیم علائم بیماری را به آن ها توضیح میدادند