اين نوع خودرو سازي نه به درد دنيا مي خوره نه به درد اخرت . تعطيلش كنيد .

فارق از هر گونه قضاوت و پيش داوري خيلي واضحه در تلاطمات اقتصادي خودروساز چاره اي ندارد كه گران تر بفروشد چون زيان ديدن يك بنگاه اقتصادي تبعات گسترده اي دارد . به هر حال وقتي قيمت ها بالا مي رود مردم ناچارند قيمت هاي جديد را بپذيرند . پس بهتر است در شرايط تلاطم قانون از خودروساز حمايت كند و مردم نيز البته حق اعتراض و شكايت دارند كه البته اين كار را نيز كرده اند . در نهايت مردم بايد بپذيرند وقتي همه چيز سه چهار برابر شده انتظار تحويل خودرو به قيمت سال قبل يك انتظار غير منصفانه است . تحمل تورم و گراني خيلي راحت تر از تحمل ورشكستگي اقتصادي و بيكاري جوانان است . بنده هم ميدانم در همين شرايط بخش زيادي از مردم فرصت ماشين دار شدن را براي هميشه از دست داده اند ولي اين شرايط را خودروسازان به وجود نياورده اند و خود آنها قرباني اين وضعيت هستند . مردم بايد بين كسي كه تلاطم ايجاد مي كند و كسي كه قرباني اين شرايط مي شود فرق بگذارند .

ـ حالا سوال اینجاست که کدامیک مهم‌تر است؟ ضرر و زیان خودروساز یا مشتری؟
* پاسخ : قطعا ضرر و زیان مشتری بسیار مهم تر است . ساده ترین و اولین اصل فروش میگوید تا مشتری راضی نباشد فروشی نخواهد بود !!! پس فروشنده باید مشتری را حتی به ضرر راضی نگهدارد .
البته متاسفانه در ایران شرایط متفاوت است آنهم بدلیل انحصار در این صنعت است . انحصار باعث شده این صنعت فربه شده و قدرت مانور نداشته باشد . ایران خودرو بیش از یک وزارتخانه کارمند و تشکیلات دارد !!!
بحث سود و زیان خودروساز ایرانی هم مثنوی پرآب چشم شده !! علت اصلی زیان خودروساز ایرانی هزینه های زاید تحمیلی و سهم هایی است که نهادهای قدرت میخواهند که باعث افزایش وحشتناک هزینه های سربار شده .

ـ راه حل برون رفت از این وضعیت چیست؟
* پاسخ : راه حل همان کاری است که برادران خیامی 60 سال پیش کردند !! ببینیم این نخبگان در 60 سال پیش بدون تکنولوژی امروزه چگونه این صنعت را سودده در ضمن با قیمت مناسب به مشتری تحویل می دادند ... راه حل خصوصی سازی واقعی است که ابتدا با مشارکت خودروسازان خارجی این صنعت را از گرداب فعلی نجات داده و به سامان برسانند . ضمنا نهادهای قدرت باید از سهم خواهی دست بردارند ...

ـ شما در این بزنگاه تاریخی اگر تصمیم‌گیر بودید چه راه حلی را انتخاب می‌کردید؟
* پاسخ : 1ـ سهم خواهی سایر نهادها را قطع میکردم 2ـ با مشارکت خودروساز خارجی باتجربه ، این صنعت را به بخش خصوصی واقعی واگذار میکردم 3ـ واردات خودرو را آزاد میکردم البته با تعرفه معقول که علاوه بر ایجاد رقابت ، مشتری حق انتخاب داشته باشد ...

خود دولت باعث نابودی این صنعت شده، با حمایت های نابجا از خودرو سازها با انحصار اینها ،خودروساز هم تلاشی واسه بهبود نمیکنه وقتی هر آشغالی که تولید کنه با حمایت دولت به ملت بدبخت بندازن وقتی مردم انتخابی نداشته باشن وقتی که با ایجاد تعرفه خودروی خارجی را و با چندین برابر قیمت باید بخریم

خودرو سازهای ما خودرو ساز نیستند وارد کننده و منتاژ کار هستند اگه خودرو ساز بودند تو وضعیت تحریم یه مشکلی از مردم حل میکردن نه اینکه مشکلات رو بیشتر کنن بهتره واردات خودروهای نو و کار کرده خارجی آزاد بشه

تمام مديران قديمي صنعت خودرو را مورد تفحص قرار دهيد اختلاس ها را روشن كنيد قيمت تمام شده واقعي را حساب كنيد خود بخود درصد قابل توجهي از قيمت خودرو كاهش خواهد يافت.در مرحله بعد اصلا از جيب ملت هزينه نكنيد و اگر خودرويازي از توان وزارت صنعت خارج است براي حمايت از مردم تعرفه واردات را بشدت كاهش دهيد تا موقتا فشار از روي مردم برداشته شود.ضمنا الودگي هوا هم كم ميشود مصرف سوخت هم بشدت كاهش مييابدو از محل صرفه جويي ارزي اينها كه ذكر شد صنعت خودرو را بروز و از كارشناسان خبره خارجي مشاوره بگيريد و بمرور كه صنعت خودرو بهبود يافت و مردم راضي شدند خودروي ايراني با كيفيت سوار شوند تعرفه ها را افزايش دهيد.در شرايط فعلي اين صنعت ملت هم از جيبشان هزينه ميكنند هم از جانشان.خدارا خوش نخواهد امد براي حفظ شغل ٣٠٠٠٠نفر يا ١٠٠٠٠٠نفر سي چهل ميليون ايراني اسيب ببينمد.

ما که بقدر کافی ضرر دادیم بقیه رو نمیدونم

مقضر دولت است نه خودروساز ونه مردم

مسلما خودروسازی جایی است ک فساد غوغا می کند هر ک مسئول میشه ی ایل میفرسته جهت استخدام از اون طرف خودروساز به هیچ کس جوابگو نیست

ضرر دیدن خودرو ساز یا حتی هر تولید کننده دیگر به ضرر اقتصاد است. من اگر جای مسئولین بودم اجازه افزایش قیمت به محصولات را میدادم . چون با ضرر کردن یک تولیدی هیچ وقت اون کالا افزایش کیفیت پیدا نکرده. و نمیکند. اما از طرف دیگر تمام قیمتها را واقعی و یارانه را از اقتصاد حذف و به صورت مستقیم به مردم پرداخت میکردم و به مرور زمان با اصلاح ساختار اقتصاد و بهبود شرایط مردم یارانه ها را نیز حذف میکردم. از طرف دیگر موانع تولید و شرایط کسب و کار را حذف و اجازه سرمایه گذاری و ایجاد جوینت ونجر با شرکتهای خارجی را به تولید کننده یا شرکتهای جدید میدادم. از طرف دیگر قیمتها را با یک حاشیه سود معقول با مالیات برای تولید کننده گان کنترل میکردم. و علاوه بر این انتظار جامعه برای کسب سودهای بالا با کارهای مانند دلالیخرید و فروش دلار و احتکار و حتی قاچاق را به صفر نزدیک میکردم تا جریان سرمایه گشور به سمت کارهای مولد حرکت کند.که این فرایند باید با سیستم مالیاتی کشور تقویت و شفافیت در شرکتهای خصوصی دولتی و ... افزایش یابد. بنابراین وقتی شرکت یا تولید کننده ای یا سرمایه گذاری جدیدی دید یک پراید با حاشیه سود مثلا 10 درصدی 200 میلیون فروش میرود و سالانه مثلا با سرمایه گذاری انجام شده 30 درصد برایش سود دارددنبال تولید پراید جدیدتری به قیمت 200 میلیون خواهد رفت. تا بازار از ان شرکت بگیرد بنابراین رقابت در تولید شکل خواهد گرفت و قیمتها به تعادل خواهند رسید و کیفیت تولیدات افزایش میباد. اما لازمه این سیستم این است که ما با دنیا تعامل داشته باشیم. دولت و حاکمیت فقط قانون گذاری و نظارت بر اجرا داشته باشد. سیستم اداری کشور دچار فساد نباشه. سیستم های مکانیزنه در ادارات به جای افراد بنشیند. فضای رقابت سالم در کشور ایجاد شود و واردات کشور با کنترل و پرداخت عوارض مربوطه باشد.