2 سال پیش به کردستان عراق رفتم آنجا عین خرمشهر بود و بدتر اما امسال که رفتم انگار به یکی از کشورهای اروپایی رفته ام همه چیز از نو ساخته شده بود . سن ما تمام شد از بس مسئولین وعده ساختن ایران و خودکفایی دادند بعد از 20 سال کارمندی هنوز اجاره نشینم . خرمشهر که جای خود دارد
به عنوان یک خرمشهری خطاب به آن دوست عزیزی که میگوید: اینها ملکهای شخصی ست که صاحبانش پول خورده اند و رفته اند باید بگم که آیا خیابانها و جداول آن/ مشکل بخش فاظلاب/نبود آب آشامیدنی سالم/جدیدا اپیدمی بیماری سالک بدلیل زبالها رها شده و کثیفی محلات/ وضعیت بد وآلودگی کارون و عدم زیباسازی ساحل و ساختار شهر/نبود تفریحگاه /مشکل شدید بیکاری و فقر و... نیز مردم باعث شدند و مقصرند؟
سوم خردادیعنی عصرپنجشنبه برای خرمشهر که دراین روز برقبرخرمشهر جمع شده وبه اصطلاح یادآوری وتجلیلی میکنند اما ازفردای آن روز تاسوم خردادی دیگر دریغ از یاد. سالهاست که این دردبرای مردمی نجیب ومتین آشناست.جنگ شهرراخراب نکرد ارزش شهر را از اذهان مسئولین قبلی وفعلی پاک کرد.
بنده خودم از رزمندگان دفاع مقدس بوده ام. بعد از بیست ودو سال خانواده را برای دیدن مناطق جنگی به خرمشهر و اروند کنار بردم . با دیدن خرابه های خرمشهر و نخلهای سوخته و سربریده اروند به حال این ملت و مملکت گریستم. آیا اگر مسئو لین با دادن وام و احیای بندر خرمشهر و نخلستانهای اروند و ایجاد مناطق صنعتی و ..... ایجاد اشتغال میکردند مطمئناء ساکنین این مناطق به زادگاه خود باز میگشتند. این را میتوان از وضعیت شهر آبادان که چسبیده به خرمشهر است و برعکس خرمشهر از جنب و جوش و تمیزی بالایی برخوردار است درک نمود . درد دلم از دیدن این مناطق را نمی توان در چند خط توصیف کرد و فقط میگویم: الملک یبقی مع الکفر و لا یبقی مع الظلم
درست می فرمائید ولی اتّفاقا ساختمانهای مصدوم باید در متن زندگیها بماند. این جاهلانه است که آنها را برچینیم ولی بلافاصله چسبیده به آنها باید نونوار و سرسبزو خرّم شود.