هیچکدام از بازیکنان ما توانائی تصمیم گرفتن لحظه ای را ندارند ، بازیکنان کشورهای دارای فوتبال ، از ثانیه هائی که بدست می آید ، حداکثر بهره را میبرند و بعد ناله نمیکنند ، بازیکن ما بهترین موقعیت را بدست می آورد ولی بجای با پا شوت کردن ، میخواهد از فاصله نسبتا زیاد توپ را با هد زدن گل کند ، جل الخالق ، فقط بازیکنان ما اعصاب تماشاگران بازیشان را خرد میکنند و بس .
فدراسیون فوتبال برنامه ریزی کنه از بین دبیرستانهای یکی از شهرها و بازیکنان زیر ۲۳ سال که در یک لیگ شرکت میکند و قهرمان میشود ، اگر همان تیم را در دوره بعدی شرکت داد حتما قهرمان میشویم ، برای یکبار که شده همین کار را بکنید ، شاید حتی در سطح کشور ، اگر از این بدبختی که سالها گرفتارش هستیم نجات پیدا نکردیم ، به امتحانش می ارزه .
اگر تیم ایران به المپیک می رفت زنگ تفریح حریفان قدرتمند و باعث آبروریزی ایران می شد . تیم ما نه در زمان حمله برنامه داشت نه در موقع دفاع . در بازی با چین تاکتیک مشخصی نداشتیم و بقول معروف همه میخواستند توب را توی گل حریف بکنند اما راهش را بلد نبودند! در بازی با ازبکستان هم بازیکنان و سر مربی آنقدر استرس داشتند که هر آن ممکن بود ایست قلبی کنند!