وسط زمستون با لباس تابستونی !!!!!!؟

ملت از جان سیر شده

واقعا شرم آوره
واقعا تاسف برانگیزه

همیشه تو این فکر بودم که مردم ما چطوری اصلاح میشن! الان فهمیدم!

متاسفم هموطن!

تربیت شدگان شماها هستن نکنه باز کار یکی دیگه اس
چند وقت دیگه رمضانه طلب بخشش می کنن با صدتا صلوات همه چیز حله

این عده همان هایی هستند که در همه شرایط فقط به خود می اندیشند و هیچگاه با ملت نیستند برای همین حکومت رهایشان کرده و هیچ قوه قهریه ای مانند همان که در اعتراضات به حق مردم به کار می گیرد علیه اینان به کار نمی بندد زیرا به وجود یک عده بی تفاوت که همیشه تماشاگر هستند نیاز دارد

سعدی با پیشبیتی این شعر مخصوصا" بیت آخر را برای این موقع و در وصف افراد بی ملاحطه و معلوم الحال سروده که می فرماید:

بنی آدم اعضای یک پیکرند که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار
"تو کز محنت دیگران بی غمی نشاید که نامت نهند آدمی"

همیشه یک عده کمی احمق در هر جامعه ای هست.
این افراد نیاز به کنترل دارند. چون از نظر عقلی به بلوغ نرسیده اند.

«کرونا» و تره
هی تبلیغ می‎کند در خانه بمان؛ سفر نرو؛ گلایه هم دارد از بی تفاوتی‎ها. خبرنگار سیما هم دم دروازه مچ‎گیری می‎کند!
روان‎شناسی ترس‎های زیادی را ردیف و دسته بندی می‎کند. دو نوعش درخلاصه جالب است یکی ترس مرضی و دیگری ترس مراقب!
ترس مراقب؛ هنگام تصمیم‎گیری و حل مسئله کاهندۀ ضریب خطا و آسیب به خود است. ترس مراقب مثل همان زنگوله در مغازه است، وقتی باز می‎شود، دلنگ دلنگ صدا می‎دهد.
مردم جامعه ما سالیان دور است، زنگوله ترس مراقب را در پس ذهنشان از صدا انداخته‎اند!
زمان جنگ تحمیلی عده‎ای می‎گفتند در مقابل ارتش قدرتمند صدام و تا دندان مجهز باید حساب شده جنگید. زمین داد و زمان گرفت و در فرسایش زمان او را با جنگهای نامنظم و منظم به اضمحلال کشاند. بعضی هم می‎گفتند، اینها یا نمی‎فهمند و یا خائنند! این جماعت باورشان این بود با تکیه بر لشکرهای انسانی می‎توان بر سلاح چیره شد! اینها جنگ را با تکیه بر نیروی انسانی هشت سال آزگار به پیش بردند!
یه سری به بیمارستانهای سوانح تهران مثل شهید فیاض بخش، سینا و شهید معیری بزنید خواهید دید بیشترین مراجعان موتور سوارهایی هستند که بارها تصادف کرده‎اند و حتی ضربه مغزی شده‎اند! آنها خط ویژه، پیاده رو، سبقت از سمت راست و باز شدن در و افتادن در جوی آب را بی خیالند!! در سطح شهر موتورهایی می‎بینید که به اندازه یک وانت پیکان بار حمل می‎کنند و راکب روی باک نشسته و آن را می‎راند. روی موتور؛ خانوادۀ چهار پنج نفره حیرت انگیز است، گاهی با بچه شیرخواره در بغل!
بعضی با پراید پر از مسافر؛ در اتوبان با صد و چهل کیلومتر سرعت آنهم در خط سبقت می رانند! زعیمی به شوخی می‎گفت، اگر مسافرانش دستها را از پنجره‎ها بیرون کنند پراید پرواز می‎کند. همینطوری سالیانه حدود بیست هزار نفر در جاده‎های کشور کشته می‎شوند.
مردمی که سر نترس دارند خطر را فهم نمی‎کنند، با سیل خویش انداز می گیرند، زنگوله ترس مراقبشان زنگار زده است!! چرا باید برای «کرونا» تره خورد کنند؟!