در همه جای دنیا، از جمله کشور دوست و برادر چین کمونیست (!)، ثروت از کار انسان ها بخصوص کارگران تولید می شود. به همین خاطر، برای اینکه بنواند بهتر کار کند، هوایش را دارند، بیمه پزشکی، بازنشستگی، آموزش،.... ولی در کشور ما از روز اول، منبع ثروت چاه های ویل نفت بوده! یک بشکه نفت، 12 دلار هرینه دارد، 38 ذلار سود! چند نفر کارگر لازم است که این نفت ها را از چاه بکشد بیرون، بریزد در کشتی و صادر کند! عمرا! تازه دومین منابع گاز، دهمین منابع مس، یازدهمین منابع فولاد، ووو..! خدا بده برکت! بنابراین، در جمهوری اسلامی، کارگر یعنی نون خور اضافه، هرچی کمتر، زندگی بهتر! دردسر اعتصاب و شلوغ پلوغی و بیمه و حفط محیط زیست و خورد و حوراک هم بیخیال! پس به امید روزی که خدا تخم کارگرها را از روی زمین برداردبقول آقای روحانی، الا ماشالله!!!