من به عنوان یک پدر که دختر 10ساله. داره و اتفاقا. فقط دو سال ازپدر رومینا کوچکترم. حرفاتون اجازه بدین قبول نکنم. پدر اگر ناموس سرش بشه جای کشتن زدن تنبیه. با دخترش رفیق میشه نه اینکه بلایی سر اون دختر بیچاره بیاره که عشق ومهر و محبت و از پسر غریبه گدایی کنه. پدر که نه. اون ناپدر روانی فقط دنبال این بود که به قوای نون خور کم کنه از زندگیش. معلومه با ازدواج با پسری که که رومینا دوستش داشت مخالفت کرد که حتما به ی پولدار ترش شوهرش بده. دید فرار کرده. دخترش میمونه رو دستش به اسم ناموس کشت دختر بی گناه. رومینا قربانی افکار پوسیده پدر و خانواده پدری شده. من پدرم پدری که دختر داره. ولی. دخترم. به اندازه با من و مادرش دوست و رفیق. که تمام. مشکلات و درد دلش پیش ماست. من اگر دخترم عاشق بشه. و با حرف. متوجه انتخاب اشتباهش نشه اجازه وصلت میدم. تهش طلاق. ولی آغوش من به روی دخترم همیشه بازه