آرامگاه حضرت علی بن‌ابی‌طالب، آرامگاه امام اول شیعیان در شهر نجف عراق، پس از ترور ایشان توسط عبدالرحمن بن ملجم مرادی در هنگام نماز صبح 19 رمضان سال 40 هجری قمری و وقوع قطعی شهادت در 21 رمضان 40 هجری قمری، در پشت کوفه مستقر شد. بر اساس وصیت امیرالمومنین، مقبره ایشان مخفی نگه داشته شد و قرن دوم هجری در عصر هارون الرشید، محل قبر علنی شد. از عبدالله بن حازم نقل است که: «روزی با هارون‌الرشید از کوفه [برای شکار] به جانب «غریّین» [نجف] بیرون رفتیم، در آن جا آهوانی را دیدیم، بازهای شکاری و سگهای تربیت‌شده را به سویشان فرستادیم، ساعتی پَیشان رفتند تا این که آهوان به تپّه‌ای پناه بردند و در آن جا آرمیدند. بازها و سگها از تعقیبشان دست کشیدند و برگشتند! هارون از این صحنه شگفت‌زده شد، سپس آهوان از آن بلندی فرود آمدند و بازها و سگها در پیشان رفتند، ولی دوباره اهوها به آن تپه بازگشتند و بازها و سگها هم دوباره از آن‌ها صرف‌نظر کردند، سه‌باره هم این صحنه تکرار شد. هارون فرمان داد که به کوفه روند و کسی که سنش از همه بیشتر است را نزدش بیاورند، پیرمردی از بنی‌اسد را نزدش آوردند، هارون به او گفت: «قصه این تپه چیست؟» جواب داد: «پدرم از نیاکانش نقل کرده که می‌گفتند زیر این تپه قبر علی بن ابیطالب است، خداوند آن را حرم امن برای هر چیزی قرار داده‌است!» هارون به دنبال این رویداد در حدود سال 171 قمری اولین بارگاه و ساختمان مرقد علوی را بنا نهاد. این حرم بارها از سوی محبان و نوادگان امام علی و همچنین حکام ایران در سده‌های مختلف بازسازی شده و بر وسعت آن افزوده شده است. در این روز خاص، حال و هوای حرم امام علی (ع) را می‌بینید.
السلام علیک یاعلی بن ابی طالب 
