باسلام بنده در آن روز شوم در محل حادثه بمباران حضور داشتم که یک فروند هواپیمای عراقی هم هدف قرار گرفته در کنار جاده اندیمشک به اهواز سقوط وخلبان جنایتکارش به اسارت درآمد.اولا این دوست خوب من در آنزمان بدلیل صغرسن رزمنده نبوده بلکه برادر شهیدش وسایر برادرانش رزمنده بوده اندغلامعباس اسلامی پور را می گویم.در ثانی میزان شهدای این بمباران صدها نفر بوده که عمدتا شهدای رزمنده ای بودند که از قطارهای مسافربری پیاده ودر محل باغ ملی پشت ایستگاه راه آهن در حال اعزام به جبهه ها بودند.

اقا عباس در یاداشت خودش نام برخی از شهدای انروز را ذکر کردند مرا بیاد همکلاسیم انداخت که در انروز وقتی بمباران شروع شد، مدرسه تعطیل شد و همه به منازل فرار میکردیم!!(عجب جای امنی) به هنگام خروج از او خواستم سوار دوچرخه من بشه و زودتر به منزل برسیم ولی او قبول نمیکرد هرچه اصرار کردم که بیا باهم بریم وضع خیلی خطرناکه باید زودتر به منزل برسیم قبول نمیکرد ظاهرا وقتش رسیده بود که به دیگری پاسخ لبیک گوید فردا خبر شهادتش را در خیابان شنیدم و بعد... یادش بخیر ان موقع 15 ساله بودیم ولی انقدر حمله هوایی و موشکی دیده بودیم که باکمان نبود من که بجز دقایقی انهم بخاطر اصرار پدر در منزل نماندم و در خیابان مشغول دیدن صحنه های بمباران بودم از ان 48یا 52 هواپیما هم بالاخره یکی سقوط کرد(سوخو) که مردم برای پذیرایی از خلبان نامردش گوی سبقت از هم میربودند. واقعا "قصابی" تعبیر بجایی بود و دریغ از یک پناهگاه امن برای مردم بدبخت انهم بعد از گذشت 7 سال از شروع جنگ!! با ان سن کم یاد گرفه بودیم که خیابان از زیرزمین و منزل امن تر است لااقل اوار بر سرمان نمی امد و چون هواپیماها با ارتفاع پایین پرواز می کردند!!(قابل توجه متخصصین نظامی) می توانستیم حتی راکت شلیک شده را ببینیم و به موقع در جوی اب و ... پناه بگیریم ولی مگر تمام میشد واقعا 100 دقیقه شخم زدن یک شهر مسکونی درنوع خودش بینظیر بود وقی تمام شد از تمام شهر دود بلند میشد شاید نمونه انرا فقط در بازیهای انیمیشن ببینید ولی ان روز واقعی بود واقعیتی تلخ و جانکاه... یاد شهدای ان روز بخصوص شهید عزت الله حسین زاده گرامی باد

من آن روز را دقیقا به خاطر دارم در آنروز دزفول و اندیمشک مورد حمله قرار گرفتند هنوز برق راکتهایی که از هواپیما ها پایین می آمدوغرش هو اپیمای سو خویی که خلبانش اسیر شد در خاطر م هست .تابناک بهتر است در مورد صحت و یا اکمل بودن خبرت تحقیق کنی.

بنده از اهالی اندیمشک هستم که در کودکی شاهد این بمباران بودم تعجب میکنم که پس از سالها از وقوع این جنایت صدام اولین باری است که یک رسانه اقدام به انعکاس آن میکند

خدا صدام وصداميان را لعنت كند

انديمشك ودزفول وشوش واهوازوآبادان وخرمشهر و.... ومردم شجاع وغيوراين شهرهاحق بزرگي برگردن همه مادارندميزبانان دلاورمردان وخط مقدم مقاومت دربراردشمن ناجوانمرد، امروزهم كم وبيش بامحروميت وكم توجهي مواجهند.

باسلام
من در آن زمان 10ساله بودم و ساكن 30دستگاه راه آهن انديمشك ، ازنزديك شاهد اين بمباران هوايي وحشتناك بودم و بسياري از هم محلي هاي ما در اين واقعه شهيد و جانباز شدند از جمله خانواده شهيد سرپرست كه اسامي آنها بطور كامل درمتن درج نشده است.
با آرزوي محشور شدن همه شهيدان اين مرز وبوم علي الخصوص شهداي اين اين واقعه با سرور شهيدان آقا اباعبداله اميدوارم مسئوليني كه به بركت خون اين شهيدان به موقعيت فعلي رسيده اند ذره اي در جهت خدمت به مردم زجركشيده انديمشك قدم بردارند نه فقط وعده وعيد بدهندودر جهت منافع شخصي خود قدم برداشته و مال اندوزي كننند.

جالب انجاست که پس از جنگ اندیمشک جزو مناطق آسیب دیده از جنگ محسوب نشد

خدا همه آن شهدا را در جوار رحمتش قرار بدهد.
دقت کردید به جواب آنروز ایران. یک فروند موشک در مقابل صدها کشته. چقدر ضعیف بودیم آنروزها

در روز بمباران در منطقه عملیاتی زبیدات شاهد ورود هواپیماهای دشمن به حریم هوایی ایران بودم همانطوری که در متن آورده شده بیشاز 50 فروند از انواع هواپیما های دشمن در این عملیات شرکت داشتند ویک فروند از آنها در پل کرخه مورد اصابت قرار گرفت .در طول جنگ هیچوقت شاهد این چنین حجم حمله هوایی به یک نقطه نبودم .هدف اصلی آنان ایستگاه راه آهن که در آن روز در حال پیاده کردن نیرو برای اعزام به خط مقدم بودند بود .آمار شهدا خیلی بیشتر از عدد اعلام شده بود که شاید هیچگاه نتوان عدد دقیق ان را یافت