وقتی بابامو با این همه غرور و افتخار و زخمهای روی بدنش... و خاطراتی که از شهدا نقل میشه رو می بینم و می شنوم به خودم و سرزمینم میبالم ولی این حقشون نیستد که یاد و نامشون همیشه زنده ولی راهشون ........
اي كاش به خاطر شهدايي همچون جهان آرا وديگر شهداي خرمشهري وآباداني هم كه شده حداقل كمي به وضع اين دوشهر مي رسيدند وروح آنها را شاد مي كردند ما كه هيچ فقط بايد وضع شهرهايمان را اينگونه اسفناك ببينيم وخون دل بخوريم.