آرزو میکنم که نسل شوم جنگ افروزان منقرض شود تا دیگر هیچ مادری از فراق فرزندش محزون و پریشان نشود.آرزو میکنم سایه جهل و تعصب و تفرعن از سر ساکنان زمین محو شود تا دیگر اشک سوزناک هیچ مادری را نبینیم و ناله آنها را نشنویم.
مادران شهدا اسوه های صبر و استقامت و بهترین الگوی عفت و غیرت برای دختران امروز جامعه ما می باشند . / با سلام اول تشکر می کنم از سایت محترم بازتاب که روزانه تلنگرهیهایی به ما می زند تا فراموش نکنیم چه بوده ایم و چه داشته ایم
گفتم داشته ها بله آنها همه داشته هایمان است بدون وجود آنها اصلا چیزی نخواهیم داشت
دوم به آنهاییکه که آن روزها را ندیده اند و به قدر این خبرها مطلع می شوند شهیدان داشته های پر ارزش تا ابد مان خواهند بود
چه :
به نزد شهیدان آزادی و آزادگی را آموختیم
تا درسی باشد برای نسلهای بعد و بعد و بعد
ارزش این شهدا رو زمانی فهمیدم که وقتی فجایع عراق و سوریه و... دیدم الان فهمیدم که این مردان مَرد با بی سر پرست گذاشتن خانواده های خود،چه خطری را از بیخ گوش ما رد کردند والا الان سالگرد بیستمی ما هم گذشته بود ارزش این شهدا رو زمانی فهمیدم که وقتی فجایع عراق و سوریه و... دیدم الان فهمیدم که این مردان مَرد با بی سر پرست گذاشتن خانواده های خود،چه خطری را از بیخ گوش ما رد کردند والا الان سالگرد بیستمی ما هم گذشته بود تومپندار كه از خاك سر كوي تو منبه جفاي فلك و جور زمان برخيزم
با دیدن این عزیزان چشمانم بی وقفه میبارد خدایا چه کنیم از غم فراق یار عکس اول آدمو تکون میده..... سلام بر مادران صبوری که از دامنشان مردان بزرگی به معراج رفتند... شما ها هم درد دل من رو منتشر نكرديدانگار ماها بايد بميريم
از همه كس و همه چيز خسته ام،از همه كس و همه چيز نااميدم
چرا من؟چرا باباي من؟دلم پدرم را ميخواهد ولي نيست.هيچكس جايش را برايم پر نكرد.شايد بدترين لحظه عمرم لحظه اي است كه دست دختري را در دست پدرش ميبينم،نه اينكه براي شادي آن دختر و پدر ناراحت شوم،نه،ناراحتي ام از اين است كه چرا بايد از دو سالگي تا كنون كه بيش از سي سال عمر كرده ام گرماي دستان پدرم را احساس نكنم؟
يكي جوابم را بدهد،چرا من؟چرا باباي من؟
چند روز پيش مراسمي به مناسبت هفته دفاع مقدس دعوت بودم،يكي از بستگان نزديك ام را كه از مديران است ديدم،تا كنون مثل پدر دوستش داشتم،در دل خيلي خوشحال شدم كه ايشان را ديده ام پس به سمت اش رفتم و نگاهش به من افتاد،خدا را در دلم شكر كردم كه يكي از نزديكانم مسووليت دارد و آنجاست ولي درست در همان لحظه نگاهش را از من برگرداند و به من پشت كرد.غم عالم بر دلم نشست و فهميدم عموهاي زياد ما بچه شهيدا فقط در مواقع خاص!عمو هستن.مواقعي كه اسم پدران ما بدردشان بخورد
هيچكس درد درون ما بچه هاي شهدا را نفهميده،هيچكس اشك هاي ما را براي سايه پدر درك نكرده
دلم يك دنيا غم دارد ولي به كي و كجا ببرم اين درد را؟
گاهي كه دلم ميگيرد از خدا و از پدرم گله ميكنم،گله دارم كه چرا پدرم نيست و اگر نيست چرا قبر ندارد كه مثل همه لااقل سنگ مزارش سنگ صبورم شود
گداي محبت پدرم شده ام ولي كو پدر؟كجاست پدري كه مرا از دلخوشي به برادران نابرادرش بي نياز كند؟
خدايا خسته ام خودت مدد رسان
(سايت محترم تابناك
ببخشيد اگر اولين درد دلم را براي شما واگويه كردم.شايد حس نزديكي من به اين سايت بخاطر نزديكي شما به فرمانده پدرم(آقاي رضايي)باشد.
با تشكر
من هم پدرم 27 سال هست از دنیا رفته
هر روز دلم هوایش را میکند
خیلی تنهام تنهای تنها - با آنکه بیش از 50 سال سن دارم ولی دلم میخواد زار زار برای پدرم گریه کنم