دلیل این موضوع جمع شدن جمعیت در مناطق قابل زیست ایران است. طبیعی است که مردم به مناطق خشک و غیر قابل زیست جذب نمی شود.

وضعی شده که دیگر تهرانی ها در تهران غریبند!!!!!
بدبخت کشوری که شهرهایش بزرگ و روستاهایش کوچک شود.

همه باید بروند تهران مگر مردمی که در شهرهای دور افتاده بدون امکانات و اب مردم ایران نیستند اگر شغلی هم باشد در تهران است

تراکم جمعیت از نظر تلفیق کردن فرهنگ ها خوب است. مثل نسل جدیدی که در تهران متولد شده و تقریبا تلفیقی از تمام ایران است. یعنی طرف پیش از آنکه خود را متعلق به ایل و طایفه ای بداند خود را متعلق به ایران می داند و این مسئله به افزایش امنیت ملی کمک می کند. اما از نظر کم شدن امکانات و افزایش وقوع جرم و شورش های اجتماعی ممکن است خطر ساز شود.

بسیار موضوع مهم و نگران کننده ای هست، ولی انگیزه ای برای برخورد با ان وجود ندارد

زمینهای قابل بهره دهی در روستاها ،واطراف شهرهای کوچک ،محدود است که حد اکتر جمعیتی حدود بیست ،الا بیست و چهار میلیون نفر را میتواند تامین معیشت نسبی کند ؟ در سال ۵۷ که جمعیت ایران نزدیک چهل میلیون نفر بود حدود ۶۵٪ جمعیت روستا نشین بودند که بخشی از آنها در شهرهای بزرگ بصورت فصلی کاگری میکردند ،اما اکنون که جمعیت ایران بیش از هشتاد ،ویک میلیون نفر شده ،حدود ۳۵٪ الا ۴۰٪ جمعیت روستا نشین میباشد ،که بیش از جمعیت سال ۵۷ است که عده ای خیلی کمی از آنها در شهرهای بزرگ بصورت کارگر فصلی کار میکنند ..... مسولین نمیخواهند کنترل جمعیت را که سرزمین ایران میتواند تامین کند ،به پذیرند ؟ همین باعث تغیر کشت از اورگانیک به تراریخته میشود ،وبخش عظیمی هم به واردات وابسته میشود ؟ و نخبگان کشور مجبور به مهاجرت از کشور میشوند ؟ بقای حکومت به نخبه سالاری است،که حکیم طوس گفته است ،؟‌یکی مرد جنگی ،به از صد هزار ؟ یقینا منظور حکیم طوس ،جنگ وکشتار تنها نبوده ،بلکه جنگ عزت ،وتوسعه ،و پیشرفت ،وخلاقیت ،و کار ،ابزار کار ،بیشتر بوده است که یک فرد کاردان ،وخلاق ،وبا مهارت ،که بتواند ابزار ‌ونیاز جامعه را تهیه کند ،از صد هزار بیکار ،وبی مهارت ،وبی ایده ‌ومسولیت پذیری بهتر است ،همانگونه که یک فرمانده بهتر از یک لشکر است ،ویک سازندهٔ موشک پیشرفته بهتر از یک تیپ میباشد ؟ پس تعدا جمعیت کشور مهم نیست ،تعداد جمعیتی که بشود آنرا تامین کرد ،و پرورش داد ،وخلاقیت آنهارا شکوفا نمود مهم است ؟ اینکه از جمعیت ۸۱ میلیونی ابران ،۱۱ میلیون حاشیه نشین ،و چهل میلیون فقیر ،وهفتاد و هفت میلیون یارانه بگیر ؟ یقینا این جمعیت نمیتوانند خلاق و نخبه باشند ؟ در اینگونه جوامع ،عده ای کمی بیشترین بهره ،ورفاه را میبرند ،وهمین وضعیت جمعیتی باعث مفاسد اجتماعی میشود ؟پس لازم است سیاست جمعیتی را بصورت منطقه ای ،و ناحیه ای برنامه ریزی ،و بخشهای متراکم را کنترل جمعیت کنند ؟،، و الا بیست سال آینده ،ایران باجمعیت حداکثری فقیر مواجهه میشود ،وکنترل آن از دست حکومتگران خارج میگردد ؟،،،

تهران با همین وسعت در صورت ساخت و ساز صحیح ظرفیت 90 میلیوت جمعیت را دارد البته چند نکته بی اهمیت هم هست، آب، زلزله، امنیت

جای تاسف دارد که بعد از چهار دهه تازه از مشکلات اجباری کوچ جمعیت وآمدن آنها به شهر های برزگ بخصوص شهرهای نزدیک تهران صحبت کنیم.قبل از انقلات وقتی صحبت از مناطق محروم میشدبی اختیار یاد استانهایی همچون سیستان وبلوچستان ونواحی از مناطق خراسان .کردستان و و... و از لحاظ رسیدگی عمرانی همیشه در اخر صف بودند. بعد از انقلاب امیدوار شدیم تقسیم ثروت ملی ایجاد مشاغل وپشتیبانی از منابع طبیعی در سراسر کشور یکسان پیش برود.هر چند جنگ تحمیلی عراق کشور را درگیر کرد .متاسفانه کم کم بویژه بعد از جنگ عدم برنامه ریزی کلان درست بدور ازوابستگی های جناحی وگروهی.سوء مدیریت.ایجاد وشدت گرفتن رانت وفاصله طبقاتی.امروز ما را بدینجا رسانده که در اکثر مناطق کشور منابع طبیعی حال درست حسابی ندارند.صنایع کشور مشکلات فراوان دارند. یک مثال ساده ایا تا حالا با توجه به سن سد کرج اخرین باری که این سد عظیم لایروبی شد کی بود؟در جا جای این مرز بوم نعمات فراوانی وجود دارد که متاسفانه به واسطه خود خواهی ها وسومدیریت ها همه در حال نابودیست.وبه جای شک کردن در کردار خود همه تقصیر را گردن طبیعت وغیرو میاندازیم.اینکه بااین همه عزت که به مردم افغان گذاشتیم تنها عاید مان قطع شدن حق آبه های قانونی مان شده واز مسئولان کسی خم به ابرو هم نمی اورد. وامروز سیستان بی اب تر از هر زمان شده.در مناطق کویری بدون برسی های علمی دست به ایجاد صنایع که مصرف آب بالایی دارند میزنیم(مثل صنایع فولاد) .برای ایجاد پل برروی دریاچه ارومیه به ناشیانه ترین نوع خود عمل میکنیم بخشی از جاده را در روی دریاچه با شن ماسه(تو بگو هزاران تن) پر میکنیم.غافل از اینکه اکو سیستم دریاچه را بهم میزنیم وشیپور نابودی آنرا به صدا در می آوریم.زمین های زراعی وسیعی که در اطراف دریاچه در استان های همجوار هستند همه محکوم به نابودی می کنیم.در تمامی نقاط کشور این داستان به شکلی ادامه دارد وهیچ اراده واحد وقدرتمندی برای مدیریت درست ودور از هیاهوی جناحی وجود ندارد.پس منتظر اوارگی وایجاد شهرک های اقماری در دور شهر های بزرگ باشیم.بواقع جای تاسف وتاسف وتاسف دارد و بس

پدربزرگ یکی از همشهریها بعد ازسالها مسافرتی رفته بود به روستایی در فاصله سی کیلومتری وقتی برگشته گفته دنیای خدا چقدر بزرگه !خشک سالی تاثیر گذار است مهمتر ازان تغییر سبک زندگی وراحتی رفت وامد واشنا شدن به مکانهای بهتر است .

غارت استانهای دیگه از جمله خوزستان و آبادانی چند استان دیگه مثل تهران و اصفهان این عواقب رو داره