سیاوش کسرایی در زمستان در سال 1361 به همراه خانواده‌اش از طریق زاهدان از ایران خارج شد و ابتدا به کابل و سپس به مسکو و پس از فروپاشی شوروی به وین مهاجرت کرد و همه این بی‌خانمانی را برای آنچه آرمان‌های چپ مارکسیستی تلقی می‌کرد، متحمل شد. محمدرضا شجریان در دوران شوروی برای کنسرت به مسکو رفت و در خلال این کنسرت با کسرایی دیدار کرد. کسرائی در این دیدار پیغامی داد تا او به هوشنگ ابتهاج (ه.الف.سایه) که او نیز جزو چهره‌های مطرح چپ بود، برساند. کسرایی در حالی که اشک می‌ریخته به شجریان گفته است: «برو به سایه و بچه‌ها بگو، این فلان فلان شده‌ها به همه ما دروغ گفتند. همه ما رو فریب دادند. هیچی در بساط شون نیست. آه در بساط ندارند و ما فریب خوردیم. من نه راه پس داریم و نه راه پیش. اینجا گیر افتادیم. شما دنبال ما نیایید» روایت شجریان از بازگو کرده سخنان کسرایی برای سایه و واکنش سایه به فرجام آرمان مارکسیسم را می‌بینید و می‌شنوید.
واقعا هدف از خلقت آدم چیه ؟ اینهمه رنج و درد و سرخوردگی از همه چیز برای چیه ؟ بقول عارف قزوینی : سرکین داری ای چرخ ! نه دین داری نه آیین داری ای چرخ! 
