تهران امروز نوشت:
آیت‌الله مکارم شیرازی در مقاله‌ای با عنوان «سهم موثر مجله مکتب اسلام در پی‌ریزی انقلاب» به نقش کتب و نشریات از جمله مجله «مکتب اسلام» در بستر سازی انقلاب پرداخته‌اند. البته این مقاله در سال ۶۱ در شماره‌های فروردین و اردیبهشت این مجله منتشر شده است.
در بخشی از این مقاله آمده است: «ناشران کتاب» در بن‌بست عجیبی افتاده بودند؛ چرا که همیشه سرمایه خود را در خطر می‌دیدند و به همین جهت گرفتار خود سانسوری رقت‌باری شده بودند. عجیب این که برخلاف تمام قوانین مربوط به مطبوعات مسئله سانسور قبل از چاپ دامن روزنامه‌ها را نیز شدیدا گرفته بود و ماموران سانسور و ساواک در دفتر روزنامه‌ها و چاپخانه‌ها پرسه می‌زدند و هر تیتر و حتی هر کلمه‌ای را مخالف میل خود می‌دیدند همان جا آن را حذف می‌کردند و در این رابطه وسوسه عجیبی هم داشتند و گاهی منجر به درگیری شدید میان آن‌ها و ناشران می‌شد که پیداست برنده، آن‌ها بودند.
در این‌میان، مجله «مکتب اسلام» وضع فوق‌العاده استثنایی داشت؛ یعنی شاید تنها نشریه‌ای بود که بدون سانسور چاپ می‌شد و می‌توانست در آن جو خفقان‌بار، مطالبی را که روشنگر بود پخش کند. بارها کوشیدند که ما را به سانسور قبل از چاپ مجبور کنند، ولی ما صریحا اعلام داشتیم که به چنین امری تن در نخواهیم داد و مجله را تعطیل می‌کنیم، اما چون می‌دیدند تعطیلی تنها مجله اسلامی کشور و زبان حوزه علمیه قم سر و صدای زیادی بپا خواهد کرد و خشم مراجع بزرگ دینی را بر می‌انگیزد، از تعطیلی آن صرف‌نظر می‌کردند.»
در ادامه بیان شده است: «سراغ سانسور بعد از چاپ رفتند، بدون این که به ما اطلاع دهند، هنگامی که مجله برای توزیع به اداره پست فرستاده می‌شد، اولین بسته را توسط ماموران ساواک باز می‌کردند تا اگر مطلبی خلاف مقاصدشان باشد که نتوانند به هیچ‌وجه آن را تحمل کنند، جلوی مجله را همان جا بگیرند. این امر سبب شد که ما درس تازه‌ای بیاموزیم و بر آن‌ها پیش‌دستی کنیم و مکتب اسلام را غالبا و تا آنجا که امکان داشت، به وسیله شرکت‌های مسافربری و نمایندگان مجله در شهرستان‌ها پخش می‌کردیم و پس از پخش آن‌ها اقدام به توزیع پستی کنیم تا اگر آن‌ها مجله را توقیف کنند، تعداد کمی در دستشان باشد...»
در پایان نیز اشاره شده است:« چاره‌ای جز این ندیدیم که از یک تاکتیک حساب شده استفاده کنیم سرمقاله ملایمی بنویسیم و آن را چاپ کرده و تعداد محدودی از مجله را عوض نموده و اوراق پاره شده را با اوراق باطله دیگر به طرز خاصی مخلوط کرده و به نماینده آن‌ها نشان دهیم. بدیهی است آن‌ها وقت نداشتند که بنشینند هزاران هزار ورقه را یک‌یک کنترل کنند، و به این وسیله مجله را با همان سر مقاله اصلی منتشر ساختیم و اثر خود را گذارد...»
