چرا آمریکا شورای انتقالی ملی لیبی را به رسمیت نمی شناسد؟

سرویس بین الملل ـ در حالی که برخی از کشورهای عضو ناتو، به بهانه حمایت از انقلاب مردم لیبی و با هدف بهره برداری های خود در آینده، شورای ملی انتقالی این کشور را به رسمیت شناخته اند، آمریکایی ها ـ که داعیه دار حمایت از مردم لیبی هستند ـ همچنان از شناسایی رسمی شورای مقاومت ملی انتقالی لیبی خودداری می کنند.

به گزارش «تابناک»، این در حالی است که یکی از مقامات بلندپایه کاخ سفید اعلام کرده است: باراک اوباما از شورای ملی انتقالی لیبی دعوت کرده است تا در واشنگتن یک دفتر داشته باشند.

با وجود این، «جفری لیفتمن»، دستیار وزیر خارجه آمریکا در امور خاور نزدیک، اعلام کرده است که دعوت نامه ای را از طرف باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا به شورای انتقالی ملی لیبی فرستاده و بنا بر آن، از این شورا خواسته است دفتری را در شهر واشنگتن بنیان کنند.

به گفته این مقام وزارت خارجه، ایجاد این دفتر، سنگ بنای روابط آمریکا و لیبی را رقم خواهد زد، حال آن که وی همچنان گفته است، آمریکا هنوز شورای انتقالی ملی لیبی را به عنوان نماینده رسمی لیبی به رسمیت نخواهد شناخت.

در همین حال، برخی از کشورها از جمله روسیه، اردن، قطر و فرانسه این شورا را به رسمیت شناخته اند.

گویا، آمریکایی ها درباره لیبی و قذافی، بسیار محتاطانه رفتار می کنند تا اگر موفق نشدند قذافی را از قدرت برکنار کنند و خود را در افکار عمومی، به ویژه داخل آمریکا، پیروز این جنگ نشان دهند.

بدین ترتیب، آمریکایی ها درباره لیبی به این نکته توجه دارند که انتظارات و در واقع تعریف از موفقیت را تعدیل کنند و در صورت ابقای قذافی و سازش وی با مخالفانش، مدعی شوند که اگر ما در لیبی مداخله نمی‌کردیم، این کشور به روآندایی دیگر تبدیل می‌شد؛ بنابراین، ما از یک قتل عام جلوگیری کردیم.

بنابراین، چون انتظارات را پایین آورده اند، ادعای موفقیت می‌کنند؛ یعنی اکنون آمریکا اعلام می‌کند به دنبال این بوده که مانع قتل عام مردم شود و تا هنگامی که قتل عام در بن غازی متوقف است، می‌گوید ما موفق بوده ایم.

برای همین، گویا، باراک اوباما بیش از آنکه به دنبال تحقق خواست مردم لیبی باشد، می خواهد هر گونه هست، در جریان جنگ لیبی، یک موفقیت ولو ظاهری برای خود دست و پا کند؛ بنابراین، باید تا رسیدن به اطمینان از سقوط قطعی قذافی از به رسمیت شناختن شورای انتقالی لیبی خودداری کند.

 

احتمال دیگر آن است که غرب، بویژه آمریکا، به رغم حمایت های نظامی، لجستیک، اطلاعاتی - امنیتی و ...، می داند و می خواهد انقلابیون لیبی در جریان مبارزه خسته و در هم شکسته شوند تا راحت تر با خواسته های آنان کنار بیایند. غربی ها به نسبتی که انقلابیون از آنان تمکین کنند از ایشان حمایت خواهند کرد؛ این نکته  به مرور و در عمل به انقلابیون دیکته خواهد شد. و در نهایت حاکم دست نشانده  اما کارکشته ای از میدان خارج می شود و حاکم یا حاکمانی باز هم دست نشانده اما کارنابلد جای وی را خواهند گرفت، مردم هم از این خیال خوشحالند که آن کس را که نمی خواسته اند از تخت به زیر کشیده اند، اما بواقع برای آنان اتفاقی نیفتاده است. و آنان در قبال هزینه بسیار مادی و انسانی،  « هیچ» دریافت کرده اند!