سرویس بین‌الملل ـ اندک زمانی پس از حملات تروریستی یازدهم سپتامبر، جورج دبلیو بوش، رئیس‌جمهور وقت آمریکا، به طالبان حاکم بر افغانستان هشدار داد تا نیروهای القاعده را از این کشور بیرون کنند و همین بهانه، موجب شد نیروهای آمریکایی در هفتم اکتبر ۲۰۰۱ به نام «عملیات بلندمدت آزادی» به افغانستان حمله کنند.
به گزارش «تابناک»، این حمله بدون موافقت سازمان ملل انجام گرفت، ولی در جریان این تهاجم، دولت وقت ایران نیز با وجود اختلاف با آمریکا، در مقاطعی به دلیل مبارزه با افراط‌گرایی طالبان، به کمک نیروهای کشورهای حمله کننده و گروه‌های افغان مخالف طالبان شتافت.
بنا بر این گزارش، حمله به افغانستان با فرمان جورج دبلیو بوش و تونی بلر، نخست وزیر وقت بریتانیا، با موشک‌باران و حملات هوایی بمب‌افکن‌های این کشورها به مواضع نظامی حکومت طالبان آغاز شد.
نیروهای مجاهدین افغانستان نیز که بخش کوچکی از کشور را در اختیار داشتند، به کمک آمریکا و بریتانیا آمدند. پس از نزدیک به یک ماه جنگ، طالبان سقوط کرد و دولت موقت به ریاست حامد کرزای در کنفرانسی که در شهر بن آلمان برگزار شد، به قدرت رسید.
در بیستم دسامبر ۲۰۰۱ شورای امنیت سازمان ملل متحد، با تشکیل نیروهای آیساف موافقت کرد؛ نیروهایی که با همکاری بیش از ۴۵ کشور برای کمک به دولت موقت افغانستان تشکیل شد. البته وظایف آیساف بعدها در سال ۲۰۰۳ به نیروهای پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) واگذار شد.
با وجود این، همچنان مشکلات به افغانها اجازه نمی‌دهد به آینده امیدوار باشند. در شش سال اخیر، میزان کشته شدگان غیر نظامی در حال افزایش بوده است، به گونه‌ای که این میزان، از پانصد نفر در سال ۲۰۰۵ به ۲۵۰۰ نفر تا ماه اوت امسال رسیده و این در حالی است که بخش چشمگیری از این افراد، بر اثر اشتباه نیروهای آمریکا و انگلیس، کشته شده‌اند.
همچنان میلیون‌ها کودک افغان از حق تحصیل محرومند و برخی مدارس دولتی نیز با کمترین امکانات فعالیت می‌کنند و فساد در ادارات دولتی امکان استفاده بهینه از کمک‌های بین‌المللی را با مشکل روبه‌رو کرده است.
در همین حال، این کمک‌ها به نسبتِ هزینه‌های صورت گرفته برای جنگ با شورشیان ناچیز است. تا سال ۲۰۰۹ بیش از ۲۴۰ میلیارد دلار برای عملیات نیروهای خارجی هزینه شده است، در حالی که در مدت مشابه، مجموع کمک‌های صورت گرفته برای بهبود امنیت و همچنین شرایط اقتصادی، نزدیک به ۴۵ میلیارد دلار است.
از سوی دیگر، افغانها بر این باورند که دخالت پاکستان و کمک سرویس اطلاعاتی این کشور به نیروهای طالبان و دیگر شبه نظامیان مخالف دولت از جمله
شبکه «حقانی»، خطری جدی برای امنیت و ثبات در این کشور به شمار می‌رود، به گونه‌ای که در چند هفته اخیر، مقامات افغانستان از ترور برهان‌الدین ربانی، رئیس شورای صلح به عنوان نمونه‌ای از دخالتهای پاکستان اشاره می‌کنند.
هم‌اکنون گویا، روند سیاست‌های آمریکا به گونه‌ای است که درصدد جبران ناکامی خود در بیرون از افغانستان باشد و به همین دلیل، در حال قربانی کردن پاکستان به بهانه پناه دادن به گروه حقانی است؛ چه هم‌اکنون پس از گذشت ده سال، عملیات دراز مدت «آزادی» افغانستان به عملیات دراز مدت «اشغال» افغانستان تغییر نام داده و چندان جای شگفتی نیست که در ماه‌های آینده ،عملیاتی دراز مدت برای اشغال پاکستان هم آغاز شود!
ناجي مردم هر كشور خود مردمانند.200 سال امريكاي جنوبي حيات خلوت امريكاست. در چه حال وروزي است؟عراق وافغانستان جلوي چشم ما هستند. تايوان كره مالزي سنگاپور وتركيه شايستگي مردمانش دراين تعامل آنان را به جلو رانده. پس مقامات
دوست عزیز! ظاهرا شما این مثل قدیمی را فراموش کردید که می گه: ماهی رو از آب گل آلود می گیرن.