چند درصد خانوارهای ایرانی به اینترنت دسترسی دارند؟ برای پاسخ به این پرسش بد نیست کمی در آمار کنکاش کنیم تا نخست دریابیم که از میان بیست میلیون خانوار ایرانی، تنها نزدیک هفت میلیون آن‌ها رایانه دارند؛ یعنی ۳۵ درصد خانوار‌ها ابزار اولیه اتصال به دنیای جهانی را در اختیار دارند و به عبارت بهتر، ضریب نفوذ رایانه در کل جمعیت کشور (نه در خانوار‌ها) کمی بیش از ۲۴ درصد خواهد شد و ناگفته پیداست که ضریب نفوذ اینترنت (شمار کاربران اینترنت به ازای هر صد نفر) که یکی از شاخص‌های توسعه یافتگی است، در چه وضعیتی به سر می‌برد.
به گزارش «تابناک»، بر پایه آمار اعلام شده مرکز آمار کشور در سال ۸۹، ضریب نفوذ اینترنت در کشور، نزدیک ۱۵ درصد است که از میانگین ۴ درصد در مناطق روستایی و ۱۹ درصد در مناطق شهری به دست می‌آید. در حالی که مرکز مدیریت توسعه ملی اینترنت وابسته به وزارت ارتباطات، شمار مشترکان اینترنت کشور را تا پایان سال ۸۹ بالغ بر ۲۴ میلیون نفر و ضریب نفوذ این پروتکل ارتباطی را ۳۲ درصد اعلام کرده است.
بدین ترتیب با تناقضی روبه‌رو هستیم که در بهترین حالت هم قابل چشم پوشی نیست؛ ماجرا هنگامی جالب‌تر میشود که با دقت در آمار تفکیکی مرکز آمار ایران که قطعا دقیق و بر پایه محاسبات علمی است، درمی‌یابیم که استان تهران با ضریب نفوذ ۲۳ درصد و استان سیستان و بلوچستان با ضریب نفوذ ۱۰ درصد، به ترتیب بیشترین و کمترین ضریب نفوذ اینترنت در نقاط شهری کشور را در اختیار دارند.
این در حالی است که وب سایت Internet World Stats شق سومی از آمار کاربران اینترنت در ایران را ارائه می‌دهد که بر مبنای آن، کشورمان با بیش از ۳۶ میلیون کاربر اینترنت (در سال ۲۰۱۱)، نیمی از کاربران دنیای مجازی در خاورمیانه را از آن خود می‌کند و در رتبه نخست این منطقه تکیه می‌زند!
آماری که احتمالا خالی از اغراق نیست، چرا که ایران را در
رتبه سیزدهم دنیا از نظر شمار کاربران اینترنت قرار می‌دهد!
این اختلاف آمار‌ها از کجاست؟
برای بررسی تفاوت معنادار این آمار و ارقام، بد نیست که تعریف «کاربر اینترنت» را مورد توجه قرار دهیم:
جی‌پی‌آراس (به انگلیسی GPRS یا مخفف General Packet Radio Service) یک سرویس اطلاعات موبایل بسته‌گرا است که برای کاربران تلفن همراه ساخته شده است. این یک سرویس ارزش افزوده جدید در نسل دوم تلفن همراه محسوب میشود که امکان ارسال و دریافت اطلاعات یا داده را روی شبکه تلفن همراه فراهم می‌سازد. این سیستم در تئوری باید سرعت انتقال اطلاعات بالایی ارائه دهد در حالی که در عمل این سرعت به ۴۰kb/s می‌رسد و اینجاست که محدودیت سرعت موجب شده که روشی ناکامل و کند برای ارتباط با اینترنت محسوب شود و کاربرد آن به ارسال و دریافت فایل‌های متنی، رایانامه (ایمیل) و سرویس پیغام چند رسانه‌ای (MMS) محدود شود. مشکلی که البته در نسل‌های بعدی تلفن همراه به کمتر شده اما هنوز در دسترس ما نیست.
تعاریف رسمی در کشورمان، کاربر اینترنت را فردی دانسته که در دوازده ماه گذشته با اتصال به شبکه اینترنت از یکی از خدمات اینترنتی استفاده کرده باشد؛ یعنی در زمان آمارگیری (یک سال) یک بار از اینترنت استفاده کرده باشد؛ با این توجه مدت استفاده فرد از اینترنت مهم نیست و کسانی که یک بار در سال از خدمات اینترنتی مثل مراجعه به سایت رفاهی دات آی آر و ثبت عدم انصرافشان استفاده کرده باشند هم کاربر اینترنت محسوب می‌شوند، مشروط به اینکه در داخل کشور از اینترنت استفاده کرده باشند!
در ادامه این تعریف، کاربر معمول اینترنت کسی خوانده شده که در هر ماه یک بار از اینترنت استفاده کرده و البته فارغ از اینکه چه مدت از آن بهره برده باشد.
این در حالی است که هم مرکز آمار و هم مرکز مدیریت توسعه ملی اینترنت این شاخص را در تأیید میکنند و بر مبنای همین تعریف به دو عددی برای ضریب نفوذ اینترنت میرسند که تفاوتشان آسمان و زمین است.
با نگاهی دقیق‌تر به آمار ارائه شده توسط دو مرکز، ریشه این اختلاف آمار را در تعداد افرادی می‌یابیم که با استفاده از GPRS به اینترنت متصل می‌شوند؛ بیش از ده میلیون کاربری که این خدمات را روی تلفن همراهشان فعال کرده‌اند و اگر یک بار در سال هم از آن استفاده کنند، با توجه به تعریف خاص مسئولان از کاربر اینترنتی، در صف کاربران اینترنت قرار خواهند گرفت و ویژه بودن این تعریف را به رخ خواهند کشید!
برگرفته از مرکز مدیریت توسعه ملی اینترنتاختلافاتی از این دست کافی است تا به دنبال ریشه یابی تعریف جامع تری از کاربر اینترنتی در سطح جهانی نرویم چرا که در باور عامه، کسی کاربر اینترنت محسوب میشود که دست کم در هفته چند روز از امکانات این دنیای مجازی بهره‌مند شود؛ فارغ از اینکه زمان استفاده وی از اینترنت هم بسیار اهمیت دارد چرا که با توجه به سرعت بسیار محدود اینترنت در کشورمان بعید به نظر می‌رسد که در زمانی کوتاه بتوان استفاده زیادی از اینترنت داشت.
هنگامی که آمار کاربران اینترنت در سال ۸۷ منتشر شد، مناقشه‌ای میان وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات و معاون پارلمانی رئیس جمهور بر سر تعداد کاربران اینترنت در ایران آغاز شد که تا مدت‌ها ادامه یافت تا جایی که به گزارش مرکز آمار ایران، ضریب نفوذ اینترنت را به طور رسمی ۱۱درصد اعلام کرد اما معاون وزیر ارتباطات و فناوری از تعداد بیست و سه میلیون کاربر اینترنتی دفاع می‌کرد و می‌گفت: «برای تعیین ضریب نفوذ اینترنت، معیار تمام جمعیت کشور نیست، بلکه براساس استانداردهای بین المللی، افراد شش سال به بالا محاسبه می‌شوند؛ یعنی وقتی اعلام می‌کنیم که ضریب نفوذ ۳۵ درصد است یعنی ۳۵ درصد افراد بالای شش سال کشور از اینترنت استفاده میکنند.» این در حالی است که دلیل اتخاذ معیار بالای شش سال پوشیده مانده و علاوه بر آن، ضریب نفوذ اینترنت در گروه سنی ۰ تا ۹ سال در نتایج مرکز آمار، نیم درصد بیان شده که تاثیر خاصی در ضریب نفوذ کلی اینترنت در کشورمان نخواهد داشت. فارغ از این مباحث، اکنون بد نیست که یکبار دیگر به آمار مرکز مدیریت توسعه ملی اینترنت (متما) وابسته به وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات بیاندازیم تا عیار بیست و چند میلیونی که برای تعداد کاربران اینترنت بیان میشود بیشتر دستمان بیاید! به عبارتی بهتر، هنگامی که اینترنت در کشورهای پیش رفته تبدیل به زیر ساخت شده و در صف امکانات اساسی مثل آب و برق قرار گرفته و حتی برخی تلاش میکنند که آن را در زمره حقوق بشر بگنجانند، همان گونه که میزان سرانه مطالعه کتاب قابل بحث و بررسی است، جا دارد که یک بار استفاده از اینترنت در سال را مانند عدم مطالعه دانسته و وضعیت فعلی را فاجعه بخوانیم؛ حال آنکه فاجعه به اندازه‌ای گسترده است که با رعایت این شاخص عجیب هم ضریب نفوذ اینترنت در کشورمان از ۱۴. ۷ درصد در آمار مرکز آمار و ۳۲ درصد وزارتخانه فرا‌تر نمی‌رود!
بدین ترتیب، فارغ از اینکه به رغم اتکای دو سازمان دولتی به یک تعریف واحد، ریشه تناقض‌های آماریشان از کجاست و مثلا چرا شاخص کاربر اینترنت بودن را بر مبنای بازه زمانی کوچک‌تر از یک سال فرض نکرده‌اند، به این نتیجه خواهیم رسید که در یکی از مهم‌ترین شاخص حوزه فناوری و توسعه، گرفتار چنان درد عمیقی هستیم که حتی با تعریف سلیقه‌ای شاخص هم، جدای چالش‌هایی که ممکن است در بین مسئولان بیافریند، بهبود نخواهد یافت.
و تلخ‌تر اینجاست که به رغم کمبودهایی که در این زمینه شاهد آن هستیم و همه آمار‌ها بر آن صحه می‌گذارند، برنامه خاصی برای بهبود اوضاع این زیرساخت توسعه در دست نداریم در حالی که مدتی است همین زیر ساخت فعلی نیز با چالش‌های بسیاری مواجه میشود و گاه کاربران با قطعی اینترنت روبه‌رو می‌شوند و گاه حتی دسترسی به رایانامه‌ها (معادل فارسی ایمیل که خواندنش راحت نیست) نیز غیر ممکن میشود و هر بار عده زیادی پای اینترنت ملی را به میان می‌کشند.
انگار نه انگار که 30 درصد کاربران فعلی با اتصال دیال آپ که منسوخ شده پا به دنیای مجازی می‌گذارند و تنها نزدیک 6 شش درصد کاربران به اینترنت سریع (از نوع اسمی ۱۲۸!) دسترسی دارند!
براستی در شرایطی که خیلیها از داشتن اینترنت معمولی (البته در مقیاس داخلی) محروم هستند و به کل رایانه دسترسی ندارند، مشکلات اینترنت اینقدر گسترده بوده که با جدیت به فکر پاکسازی آن و نوع ملی‌اش افتاده‌اید یا راه راحت‌تر را انتخاب کرده‌اید تا نسبت به عمل نکردن به ق
انون برنامه پنجم توسعه از خودتان سلب مسئولیت کنید؟!
بلایی به سر ارتباط های امن مثل https آوردن که بعضی وقت ها وارد شدن به سایت های با پروتکل امن تقریبا غیر ممکن میشه مگر اینکه مثل من مجبور بشین از ...... استفاده کنید. پروتکل امن برای حفاظت از هک شدن account کاربر استفاده میشه ولی چرا دولت از امنیت خوشش نمیاد؟ به خدا قسم اگر اینترنت ملی راه بیفته یا خودکشی میکنم یا از ایران میرم، چون شغل من با اینترنت سر و کار داره ، دارید نابودش میکنید. 
مفهوم اینترنت ملی در کره جنوبی که رتبه اول اینترنت پرسرعت دنیا رو در اختیار داره هم پیاده سازی شده و سرعت رو حتی افزایش هم داده، پس ترس شما خیلی موجه نیست. 
