دغدغه‌های رهبر معظم انقلاب اسلامی نسبت به مسائل زندگی مردم بر هیچ کس پوشیده نیست؛ اما به رغم تذکرات، برخی از مسئولان خود را به ندانستن می‌زنند!
«تابناک » برای یادآوری به این دسته از مسئولان، گوشه‌هایی از این دغدغه‌ها را منتشر می‌کند. ذکر این مهم لازم است که این متن از محتوای سخنان رهبر انقلاب در دیدار با نمایندگان مجلس ششم و در تاریخ بیست و نهم خرداد 1379 بیان شده است.
«البته اولويّتها را در نظر بگيريد. من در پيامى هم كه به مناسبت افتتاح مجلس به شما عزيزان عرض كردم، اين نكته را متذكّر شدم كه همه كارها را دفعتاً نمى‌شود انجام داد؛ اولويّتها را در نظر بگيريد.
امروز در بعضى از گفته‌ها و اظهارات، راجع به شأن و شخصيّت و شرف و كرامت انسان در جامعه حرف زده مى‌شود. اين بلاشك از اصول اسلامى است؛ اما كدام نقض كرامت انسانى بالاتر از اين كه انسانى، رئيس عائله‌اى، پدر خانواده‌اى، در جامعه‌اى كه در آن همه‌چيز هم هست، نتواند اوّليات زندگى فرزندان خودش را تأمين كند؟! كدام تحقير از اين بالاتر است؟! كدام نقض شخصيّت و شرف و كرامت انسانى از اين بالاتر است؟!
برادران عزيز! بعضى از كارها توبه دارد، بعضى از كارها توبه هم ندارد، چون اصلاحش ممكن نيست. شما ببينيد در قرآن كريم بعد از «الاّ الّذين تابوا»، در موارد متعدّدى دارد: «واصلحوا». گاهى توبه نسبت به كار شخصى ماست. در مسائل فردى، كار اشتباه و غلطى از ما سر مى‌زند، بعد هم به خداى متعال عرض مى‌كنيم: پروردگارا! اشتباه كرديم، غلط كرديم. اين تمام مى‌شود و مى‌رود. يك وقت است كه اين كار در صحنه جامعه تأثير مى‌گذارد؛ واقعيتى را به وجود مى‌آورد يا از بين مى‌برد؛ توبه اين، به اين است كه آن را اصلاحش كنيم. مگر ممكن است هميشه اصلاح كرد؟ مگر در همه موارد ممكن است آبِ رفته را به جوى بازآورد؟ لذا بسيار بايد دقّت كرد.
در اين حالت كسى احساس سرشكستگى نمى‌كند ـ البلية اذا عمت طابت ـ اما وقتى همه چيز هست، وقتى كسانى در جامعه با استفاده از فرصت‌هاى نامشروع توانسته‌اند براى خودشان آلاف و الوف و زندگي‌هاى تجمّلى فراهم كنند، وقتى طبقاتى در جامعه هستند كه برايشان پول خرج كردن هيچ اهميتى ندارد، جمع كثيرى از مردم كه در بين آنها رزمندگان و عناصر نظامى و كارمندان دولت و معلمان و روستاييان و مردم مناطق محروم و دور و مناطق جنوب هستند، نتوانند نان و پنير بچه‌هايشان را فراهم كنند، كدام شكستن شخصيّت و شرف انسانى از اين بالاتر است؟! شما مى‌خواهيد جواب چه كسى را بدهيد؟ شما مى‌خواهيد دل چه كسى را خوش كنيد؟ شما مى‌خواهيد چه كسى از شما راضى باشد؟
بله، مسأله معيشت قطعاً در اولويّت اوّل است. معيشت كه نبود، دين هم نيست؛ اخلاق هم نيست؛ حفظ عصمت و عفت هم نيست؛ اميد هم نيست. كسى را كه به موقعيتى دست پيدا كرده، به خاطر اين كه براى رفع نابسامانى و فقر، تلاش و مجاهدت كند و شب و روزِ خودش را صرف نمايد، ملامت نخواهند كرد. اولويّتها را پيدا كنيد. مسائل اساسى جامعه اينهاست.
عزيزان من! شما بدانيد كه دشمن شما، دشمن اين انقلاب، دشمن اين نظام، بُرنده‌ترين حربه‌اى كه در اختيار خواهد داشت، فقر و گرفتارى اقتصادى مردم است. روى اين مسأله بايد فكر كرد.
گرفتاري‌هاى اقتصادى مردم، همين بيكارى است كه در كلمات شما تكرار مى‌شود و درست هم هست؛ همين كمبودها و همين مشكلات فراوان است. البته فسادهاى گوناگون، سوءاستفاده‌هاى گوناگون، تبعيض‌هاى گوناگون، مشكلات ادارى و مشكلات قضايى هم در كنارش هست. اولويّت اوّل براى شما اين است كه اميد مردم را حفظ كنيد. اولويّت اوّل اين است كه شكم مردم را سير كنيد».
