[...] در پایان یک روز خوب!

عصر دیروز تیم ملی والیبال کشورمان موفق شد در مصافی جانانه و با نتیجه سه بر صفر در مقابل تیم ملی ژاپن به پیروزی رسیده و در مجموع با نتیجه مقتدرانه 6 بر صفر در مجموع دو دیدار، برای نخستین بار به لیگ جهانی والیبال راه بیابد.

به گزارش «تابناک»، رقابت بلندقامتان کشورمان در مقابل ژاپن در حالی آغاز شد که ملی پوشان کشورمان دیدار قبلی را با نتیجه سه بر صفر برده بودند و در این دیدار تنها به پیروزی در یک ست برای حضور در لیگ جهانی نیاز داشتند؛ این موضوع سبب شده بود که تدارک مراسمی مفرح در سالن 12 هزار نفری آزادی از روزهای گذشته دیده شده و حتی برخی از مقامات در حین برگزاری به جمع تماشاگران این دیدار افزوده شوند.

بدین ترتیب ست اول مسابقه که از حساسیت بسیار بالای برای دو تیم برخوردار بود، با پیروزی قاطع شاگردان خولیو ولاسکو (با نتیجه 25 بر 16) بر حریف نامدار به پایان رسید تا حلقه شادی کادر فنی و ملی پوشان والیبال کشورمان، نوید طلایی ترین روزهای تاریخ توپ و تور در کشورمان را به همراه داشته و موج شادی آن به سرعت در سراسر کشور منتشر شود.
سالن مملو از جمعیت آزادی در قامت یکی فرد در آمده و در پوست خود نمی‌گنجید اما در همان سالن افرادی بودند که اگرچه در دل شادی می‌کردند، اما وظیفه مهم تری داشتند؛ مخابره اخبار و تصاویر این شادی به سراسر کشور و حتی جهان.

بازی ادامه یافت و سرو صدای غیر قابل توصیف تماشاگران حکایت از ادامه موفقیت تیم ملی کشورمان داشت تا اینکه سرانجام ژاپنی ها حریف بازیکنان ذخیره ما هم نشده و ست سوم را هم واگذار کردند تا نخستین صعودمان به لیگ جهانی مقتدرانه تر از آن چیزی باشد که فکرش را می کردیم.

به چشم بر هم زدنی انفجار تشویق تماشاچیان با صدای بلندگوهای متعدد تعبیه شده در سالن گره خورد و به رسم معمول سایر جشن های اختتیامیه رقابت های ورزشی در کشورمان، میدان مسابقه پر شد از کسانی که یکدیگر را در آغوش می کشیدند و به هم تبریک می گفتند.

فضای حاکم بر سالن مملو از شور و شوق و اشتیاق بود و تصویربرداران و عکاسان هم به دنبال شکار سوژه‌ها و ثبت آنها در تاریخ به جمع افزوده شدند اما دقایقی بعد حراست مجموعه ـ که گویا برای برنامه پایانی تدارک خاصی ندیده بود، در اقدامی عاجل شروع به خالی کردن میدان از وجود افراد اضافه کردند؛ اقدامی که با برخورد فیزیکی توام شده و اصحاب رسانه را هم شامل شد!

اتفاقاتی در حال وقوع بود که دوازده هزار نفر نظاره گر آن بودند؛ هل دادن، کش مکش، بگو و مگوی همراه با فحش و ناسزا که جای خالی بانوان در استادیوم را توجیه می‌کرد اما با توجه به احتمال بسیار زیاد پیروزی تیم ملی کشورمان در مجموع دو دیدار، قابل پیشگیری می‌نمود.
عکاس یکی از خبرگزاری‌ها که از توهین های روا داشته شده به خانواده اش -آنهم از طرف نیروهای حراست- به شدت عصبانی به نظر می‌رسید، در این باره به خبرنگار ما گفت: مگر نه اینکه چند ساعت است در مجموعه حضور داریم و با پایان ست اول مسابقه همه می دانستیم که صعودمان به دور بعدی قطعی شده است، پس چرا آقایان به ناگاه تصمیم می گیرند که اجازه عکس برداری به ما ندهند و با این وضع زننده به ما حمله می کنند؟

عکاس دیگری که با بی احترامی مواجه شده، می گوید: تا به امروز بارها در حاشیه انجام وظیفه در جاهای مختلف با ضرب و شتم هم مواجه شده بودم اما برایم عجیب بود که به این شکل مورد سخنان عجیب قرار بگیرم؛ کار ما عکاسی است و می بایست در بطن خبر حضور داشته باشیم اما به ناگاه آنچنان با حرف های نامناسب ما را از عکاسی باز داشتند که برایمان سوال شد و بعد از نشان دادن کارت شناسی که بر گردن انداخته بودیم، فحاشی هم نصیبمان شد؛ آن هم حرف هایی که در دعواهای چاله میدانی هم به ندرت نثار هم می‌کنند!

بدین ترتیب به نظر می‌رسد که برای حضور در لیگ جهانی به چیزی بیش از آمادگی های تیم ملی کشورمان نیاز داشته باشیم؛ نحوه اداره حواشی بازی، حفظ وحدیت رویه درباره مجوز های صادر شده ای مانند حضور بانوان، حضور عکاسان و ...؛ نه اینکه به مانند این بار بانوان ایرانی را از حضور در سالن بازی محروم کنیم اما برای ورود بانوان ژاپنی محدودیتی قائل نشویم و یا خبرنگاران و عکاسان داخلی را با عبارات نامناسب بدرقه کنیم اما فردای روز که خبرنگاران خارجی برای پوشش لیگ جهانی به کشورمان می‌آیند، مهمان نوازی پیشه کنیم.

اگر امروز گذرتان به کیوسک‌های روزنامه فروشی افتاده باشد، حتما تصاویر متعددی از ملی پوشان والیبال و شادی نخستین صعود به لیگ جهانی را در صفحه نخست روزنامه‌ها دیده‌اید؛ تصاویری جذاب که از ساعات واپسین روز گذشته روی تلکس خبرگزاری‌ها و سایت‌های خبری جا خوش کرده‌اند اما صدا ندارند که بگویند عکاسشان به نرخ تحمل چه کلمات رکیکی آنها را تهیه کرده است!