فردا دوم خرداد، دومین سالگرد درگذشت ناصر حجازی است؛ مردی که در یازده سال، ۶۲ بار سنگربان تیم ملی بود (تعداد بازی‌ها و تورنمنت‌ها در آن سالها بسیار کمتر از امروز بود). مردی که با تیم ملی قهرمان آسیا شد، به جام جهانی رفت، با تاج سابق قهرمان ایران و آسیا شد، در آستانه پیوستن به منچستریونایتد بزرگ قرار گرفت و ده‌ها افتخار بزرگ و کوچک دیگر کسب کرد؛ مردی که به مرور و در سال‌های پایان فوتبالش به عنوان بازیکن، یکی از محبوبترین آبی‌های پایتخت بود. در آن سالها، حجازی پس از ترک تاج ـ که حالا نام استقلال را یدک می‌کشید ـ دوباره به این تیم بازگشته بود و در کنار منصور پورحیدری و گروهی دیگر از بازیکنان سابق این تیم، استقلال جدید را پی‌ریزی کردند.
به گزارش «تابناک»، سال گذشته در نخستین سالگرد درگذشت ناصر حجازی، شمار بسیاری از مردم با حضور در بهشت زهرا، بنرهایی را نصب کرده بودند و پس از خواندن فاتحه، درست مثل حضور در ورزشگاه شعارهایی را در حمایت از ناصر حجازی و همچنین آتیلا حجازی سر دادند.
در آن روز علی فتح‌الله زاده، مدیرعامل استقلال، پرویز مظلومی، بهتاش فریبا، علیرضا منصوریان، علی پروین، کریم باقری، سیاوش اکبرپور، رضا عنایتی، وحید طالب‌لو کسانی بودند که در مراسم سالگرد ناصر حجازی حضور پیدا کردند.
همچنین در بخش دیگری از قطعه نام‌آوران بهشت زهرا، مراسم چهلمین روز درگذشت علی مودت، پیشکسوت فوتبال و رسانه برگزار شد.
مرحوم ناصر حجازی، دروازه‌بان اسبق تیم‌های ملی و استقلال روز دوم خرداد ماه سال گذشته به دلیل بیماری ریوی در بیمارستان کسری تهران دار فانی را وداع گفت.
در تاریخ ایران و جهان، بسیاری از بزرگان بودند که محبوبیت بسیاری داشتند، ولی هیچگاه مفتخر به لقب اسطوره نشدند.
مثل برق و باد گذشت؛ از آن روزها که فوتبال‌دوستان ایرانی برای بهبود کاپیتان و بهترین دروازه‌بان تاریخ فوتبال خود، دست به دعا شده بودند، ولی اجل مهلت دوباره‌ای به او نداد و اکنون دو سال گذشته است.
ولی باز هم مردان دیگری در استقلال بودند که بیش از حجازی افتخار‌آفرین بودند و هیچ گاه در حد او محبوب نشدند (منصور پورحیدری مصداق بارز این ادعاست). اتفاقات ریز و درشت (دسیسه‌های واقعی و غیر واقعی) و کسب نتایج ضعیف، باعث شد که ناصر حجازی از استقلال کنار گذاشته و دوره جدیدی در استقلال با مردان جوانتر آغاز شود. در سال‌های پایانی عمر، حجازی دیگری را دیده بودیم؛ مردی که با رفتار و مصاحبه‌هایش به عنوان سمبل اعتراض فوتبالی‌ها شناخته می‌شد و سخنان بی پروا و شجاعانه اش، او را نه تنها در بین استقلالی‌ها، بلکه در بین همه فوتبال‌دوستان و حتی عموم مردم محبوبتر از پیش ساخت.
و باز هم می‌گوییم، در تاریخ ایران و جهان بسیاری از بزرگان بودند که محبوبیت بسیاری داشتند، ولی هیچ گاه مفتخر به لقب اسطوره نشدند؛ برای نمونه، در دنیای سینما مارلون براندو، یا آل پاچینو، همفری بوگارت و… بازیگران بزرگ و برجسته ای بودند، ولی آن کس که بیشتر سینما‌دوستان از او به اسطوره یاد می‌کنند، جیمز دین بود؛ بازیگری که بیش از شش فیلم بازی نکرد.
در همین فوتبال خودمان بازیکنان بزرگ و نابغه‌ای آمدند و رفتند، ولی خاطره اسطوره بزرگ منچستر یونایتد یعنی جرج بست، هیچ گاه از اذهان پاک نخواهد شد.
شعری که خودش بجا در مورد خویش گفته بود: من آن گلبرگ مغرورم که می‌میرم ز بی‌آبی ولی با خفت و خواری، پی شبنم نمی‌گردم 
خدا بیامرزدش روحش شاد . جاش خیلی خالیه