آقای شمقدری، پیش از پس دادن سینما، لطفاً خاکبرداری کنید!

به گزارش «تابناک»، فرهنگ در دولت دکتر احمدی نژاد به رغم تزریق بودجه‌های میلیاردی، نتوانست به حداقل هدف‌گذاری‌هایش نیز دست یابد. چهره‌هایی که ‌هاشمی را به ویژه در دولت دوم و خاتمی را در هر دو دولت، به سیاست‌های فرهنگی لیبرال و ضددینی  متهم ‌و باندبازی را از مشخصه‌های کلیدی دولت‌های پنجم، ششم، هفتم و هشتم تعبیر می‌کردند، بالاخره با انتخاب دکتر احمدی‌نژاد به عنوان رئیس جمهور، فرصت در اختیار گرفتن سکان فرهنگ را یافتند و این حوزه را به نقطه‌ای بردند که امروز کمتر کشتی‌بانی یارای رساندن ساکنانش به نقطه امن است و بسیاری از مدیران فرهنگی، اساساً علاقه‌ای به تحویل گرفتن کرسی‌های مدیریت وزارت فرهنگ و ارشاد را ندارند.

اگر قرار باشد حوزه‌های اصلی فرهنگ را در دو دولت اخیر با نقد همراه نمود، بی‌گمان در مقابل آنچه بر سر سینما به خصوص در چهار سال دوم ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد رخ داد، هیچ بخشی را یارای رقابت و هماوردی نیست. شمقدری و همکارانش تا پیش از دولت احمدی نژاد در نقش اپوزیسیون مدیران سینمایی دولت‌های پیشین نقش آفرین بودند و امثال سیف الله داد که بهترین کارنامه را (به گواه اهالی سینما) در تاریخ مدیریت سینمای ایران داشتند، به باد انتقاد گرفته و متهم به باندبازی می‌کردند.

شمقدری در حوزه تولیدات سینمایی ادعاهای عجیب و غریبی می‌کرد و چنین وعده داد: «سینمای ایران را در ده الی دوازده  سال گذشته در مسیر تخریب جلو بردند و در کمتر از دو الی سه سال شرایط را مناسب خواهیم کرد» و با تأکید بر اینکه با تمرکز بر تولید فیلم در شهرستان می‌توان آمار تولید فیلم را بالا برد، وعده داد: «بنا به مصوبه شورای عالی هنر، 30 درصد فیلم‌های صدا و سیما در حوزه معاونت سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ساخته و تولید خواهد شد. با توجه به این دستورالعمل، دویست فیلم در شهرستان‌ها و صد فیلم در تهران طی سال آتی (1390) تولید و ساخته خواهد شد.» و اینک در سال 92 با گذشت چند سال از زمان وعده داده شده، نه تنها سینمای ایران به سیصد فیلم سینمایی نرسیده که اساساً همان تولیدات پیشین نیز آب رفته و فروش سینماها نیز افت فاحش و تاریخی داشته است.

تنها در سال گذشته شاهد ریزش 34 درصدی مخاطب با تکیه بر آمار رسمی وزارت ارشاد بوده ایم و مخاطبان سینما نسبت به سال 88 که تازه سالی نه چندان مطلوب بود، نیز تقریباً نصف شده ‌و از هجده میلیون تماشاچی، به 9 میلیون و سیصد و پنجاه هزار نفر تقلیل بلیت فروشی داشته ایم و تلاش‌ها برای افزایش بهای بلیت سینماها به قصد کمرنگ شدن این افت شدید تعداد مخاطب سینما در طول دوران دولت نهم و دهم آنقدر نخ‌نما شده که دیگر عموم مردم نیز به این حربه در زمان ارائه آمار پی برده اند.

کاهش امنیت شغلی برای فیلم سازان اما تنها در گیشه خلاصه نشد و گروهی که روزگاری شمقدری و دوستانش به عنوان نماینده‌شان علیه امثال داد بیانه صادر می‌کردند، این بار شمشیر روی شمقدری و همکارانش کشیدند و اعتراضاتی به راه انداختند که چندین فیلم نخست از روی پرده سینماهای شهرداری و حوزه هنری پایین کشیده شد و در نهایت شمقدری نیز پرچم سفید بالا برد و در برابر خواست متحدان سابق و مخالفان امروزش تسلیم شد و به اکران فیلم‌هایی پایان داد تا زمینه اکران متزلزل دیگر آثار مورد انتقاد این گروه نیز فراهم شود و بسیاری از فیلم‌سازان از ترس اینکه فیلمشان اکران نشود، در این دوره ترجیح دادند چندصد میلیون تومان سرمایه‌شان را قمار نکنند.

در آن سو اما همان گروهی که روزگاری به عنوان رفقای شمقدری منتقد بودند، توانستند در همین بلبشو به کمک انحصاری شدن صدور مجوزها و صادر نشدن مجوز برای برخی سینماگران مطرح، برای خود کارنامه بسازند؛ سینماگرانی که بسیاری از ایشان با رقم‌های میلیاردی تحت عنوان فیلم‌های فاخر، آثار بی‌مخاطب یا کم مخاطبی داشتند و بیشتر نان برای سازندگانشان داشتند تا افتخار برای سینمای ایران و شمقدری برای کارنامه سازی، جایزه اسکار فیلم جدایی نادر از سیمین را مصادره به مطلوب کند.

از اینها که بگذریم نمی‌توان درگیری‌های بی حاصل با خانه سینما و دیگر قشرهای ناهماهنگ با جریان سینمایی شمقدری را نادیده گرفت؛ درگیری‌هایی که در گسستگی و چنددستگی اهالی سینما نقش اساسی داشت و به رغم درخواست چندین هزار سینماگر از وزیر فرهنگ و ارشاد، حل نشد و حال با وجود بازنویسی اساسنامه خانه سینما با دستور شخص مستقیم احمدی‌نژاد، پیش بینی «تابناک» به وقوع پیوسته و هنوز این نهاد بازگشایی نشده است؛ ماجرایی که جداگانه نیز به ابعادش پرداخته خواهد شد.

در واقع به طور خاص می‌توان چنین گفت که سینما در سال‌های اخیر و به طور خاص طی دوره چهار سال گذشته به نقطه‌ای رسیده که دیگر نمی‌توان از شمقدری و همکارانش ـ که برخی‌شان به وضع بدی این حوزه را ترک کردند ـ انتظار بهبود اوضاع را داشت و تنها در این ماه‌های پایانی که پروژه‌های سینمای دولتی دوستان شمقدری سرعت گرفته، انتظار می‌رود پیش از پس دادن سینما به اهلش، این حوزه خاکبرداری شود و حداقل یک زمین صاف برای ساخت دوباره شاکله هنر هفتم در ایران به مدیران فرهنگی دولت بعد تحویل داده شود و مدیرانی که در این چهار سال کارنامه‌شان چه به لحاظ ارزش‌ها‌ و چه به لحاظ صنفی نمره قبولی نمی‌گیرد، تا مدت‌ها به ارزیابی خود بپردازند.