یکی از سوالاتی که معمولا مطرح می‌شود این است که چرا برخلاف ضریح و مرقد امامان دیگر، ضریح مرقد مطهر سیدالشهدا (ع) شش گوشه ساخته شده است؟
به گزارش ایسنا، در این باره روایت‌های‌گوناگونی وجود دارد اما مجموع این روایت‌ها و آنچه نزدیک‌تر به منطق به نظر می‌رسد، آن چیزی است که شیخ‌مفید (ره) در کتاب «الاشارات» آورده است.
او در بخشی از این کتاب نام ۱۷ نفر از شهدای بنی‌هاشم در روزعاشورا را ذکر کرده و نوشته است آنان پایین پای آن حضرت در یک قبر گود دفن شدند و هیچ اثری از قبر آنان نیست و فقط زائران با اشاره به زمین در طرف پای امام (ع) آنان را زیارت می‌کنند و علی‌بن‌الحسین (ع) «علی اکبر» از جمله آنان است، برخی گفته‌اند محل دفن «علی‌اکبر» نسبت به قبر امام حسین (ع) نزدیک‌ترین محل است.
در بعضی از روایات دیگر از جمله کتاب «کامل الزیارات» جعفر بن محمد قمی هم آمده است، امام سجاد (ع) با قدرت (امامت و ولایت) به کربلا آمد و بنی‌اسد را سرگردان یافت، چون که میان سرها و بدن‌ها جدا افتاده بود و آنها راهی برای شناخت نداشتند، امام زین‌العابدین (ع) از تصمیم خود برای دفن شهیدان خبر داد، آنگاه جانب جسم پدر رفت، با وی معانقه کرد و با صدای بلند گریست، سپس به سویش رفت و با کنار زدن مقدار کمی خاک قبری روی آن نوشت (هذا قبر الحسین بن علی ابن ابی طالب الذی قتلوه عطشانأ غریبأ) این قبر حسین ابن علی ابن ابی طالب است.
آن حسینی که او را لب تشنه و غریبانه کشتند، پس از فراغت از دفن پدر به سراغ عمویش عباس (ع) رفت و آن بزرگوار را نیز به تنهایی به خاک سپرد.
سپس بنی‌اسد دستور داد تا دو حفره آماده کنند، در یکی از آنها بنی‌هاشم و در دیگری سایر شهیدان را به خاک سپردند، نزدیک‌ترین شهیدان به امام‌حسین (ع) فرزندش علی‌اکبر (ع) است.
امام صادق (ع) در این باره به عبدالله بن حماد بصری فرموده است امام حسین (ع) را غریبانه کشتند، بر او می‌گرید کسی که او را زیارت کند غمگین می‌شود و کسی که نمی‌تواند او را زیارت کند دلش می‌سوزد برای کسی که قبر پسرش را در پایین پایش مشاهده کند.
بر اساس گزارش پایگاه اطلاع رسانی بعثه مقتم معظم رهبری بنابراین به نظر می‌رسد گوشه‌های اضافی ضریح امام‌حسین (ع) محل دفن پسر بزرگ ایشان حضرت علی‌اکبر (ع) است و محل دفن نوزاد شش ماهه اباعبدالله‌الحسین (ع) یعنی علی‌اصغر نیز روی سینه پیکر مطهر امام‌حسین (ع) است.
سلام بر سید و سالار شهیدان ، فدای لب تشنه ات یا حسین 
قال الصادق (ع):