در یکی دو هفته اخیر، بهانه‌جویی‌های آمریکا بر سر گزینه جدید نمایندگی ایران در سازمان ملل ـ که در پایان به تصویب طرحی در این زمینه در کنگره منجر گشت ـ سبب شده این موضوع به صدر اخبار مربوط به ایران راه پیدا کند؛ اما در ابتکاری جالب، یک روزنامه آمریکایی نظر خوانندگان خود را درباره اقدام آمریکا در جلوگیری از ورود حمید ابوطالبی به این کشور جویا شده است.
به گزارش «تابناک»، با تصویب نهایی طرح ممنوعیت ورود حمید ابوطالبی به خاک آمریکا از سوی کنگره این کشور، پایگاه اینترنتی روزنامه نیویورک تایمز در صفحه «اتاق مناظره» خود این موضوع را به بحث کار‌شناسان و مردم گذاشته است.
این روزنامه پرسیده: «آیا ایالات متحده باید به واسطه اینکه نماینده جدید ایران در سازمان ملل در تسخیر سفارت آمریکا در سال ۱۹۷۹ نقش داشته، از صدور روادید برای وی خودداری کند؟».
در پایین این موضوع، تاکنون یادداشت‌هایی به قلم بارابار اسلاوین، دستیار تحقیقاتی در مؤسسه «شورای آتلانتیک» و خبرنگار المانیتور، بری روزن، از دیپلمات‌های آمریکایی حاضر در ایران در زمان تسخیر سفارت و هومان مجد، روزنامه‌نگار ایرانی ساکن آمریکا منتشر شده و نظرات مردمی هم جداگانه در پایین هر یک از این مطالب درج شده است.
روزن در مطلب خود مدعی شده تا هنگامی که ابوطالبی به واسطه نقش‌آفرینی خود در واقعه تسخیر سفارت آمریکا عذرخواهی نکند، نمی‌تواند مورد «بخشودگی» قرار گیرد. وی در این مطلب به تجربه آنچه «گروگان» گرفته شدن در ایران خوانده، اشاره کرده و می‌نویسد وی و همکارانش نمی‌توانند این واقعه را فراموش کنند.
اما نخستین نظر منتشره برای این مطلب، توسط کاربری با نام مستعار «شهروند جهانی» از استرالیا نوشته شده و در آن آمده است: «من مطمئنم روزی که ایالات متحده بابت ساقط کردن هواپیمای مسافربری ایران ـ که بابت آن به فرمانده صادرکننده فرمان آتش مدال هم داده شد ـ بابت حمایت از صدام که یک میلیون کشته در ایران بر جای گذاشت و یا بابت براندازی یک حکومت دموکراتیک در ایران از طریق کودتا، عذرخواهی کند، ایران نیز عذرخواهی خواهد کرد...».
تام کربسباخ از واشنگتن در نظری دیگر می‌نویسد: «چگونه ممکن است، ایالات متحده بتواند مانع ورود دیپلماتی شود که یک کشور دیگر به عنوان نماینده خود در سازمان ملل برگزیده است؟ ایالات متحده مطلقاً نباید در این موضوعات دخالتی داشته باشد. این مثال دیگری است از اینکه چگونه ایالات متحده تلاش دارد بر دنیا سلطه پیدا کند. این موضوع اعصاب مرا به هم می‌ریزد».
کریستین هایسمیر از لس آنجلس نیز نوشته: «ایرانی هایی که در دوره شاه – که مورد حمایت آمریکا بود – رنج می کشیدند نیز نمی توانند ایالات متحده را ببخشند. اما این عدم توانایی فردی در بخشایش، که قابل درک نیز هست، نباید عاملی تعیین کننده در سیاست خارجی باشد...».
توماس زاسلاوسکی از نیویورک نیز در نظری چنین نوشته: «آقای روزن با فراموش کردن یا بخشیدن مشکل دارد و من نمی‌توانم وی را متهم کنم؛ اما این یک موضوع شخصی نبوده و حتی یک موضوع مربوط به ایالات متحده هم نیست. این یک موضوع حقوقی مربوط به سازمان ملل است. به عنوان کشور میزبان، ما تعهدات مشخص و در عین حال معتدل و منطقی داریم و یکی از آن‌ها، این است که به کشورهای عضو اجازه دهیم، نمایندگانی را که خود برمی‌گزینند، داشته باشند. اگر می‌خواهیم سازمان ملل به کشور دیگری منتقل شود، می‌توانیم سفیر یکی از اعضا را ممنوع الورود کنیم».
دیگر پیام‌های منتشره برای این مطلب و دیگر مطالب اتاق مناظره نیویورک تایمز نیز از محتوای کم و بیش مشابهی برخوردارند؛ برای نمونه، در یکی از پیام‌های منتشره برای مطلب باربارا اسلاوین آمده است: «چرا همیشه این ما هستیم که باید دیگران را به خاطر سوءرفتار گذشته‌شان ببخشیم؟».
فرد دیگری نیز در پایین همان مطلب چنین نوشته است: «چگونه ایالات متحده می‌تواند میزبان سازمان ملل باشد و به اعضای این سازمان بگوید که چه کسی را می‌توانند برای نمایندگی خود بفرستند؟ ما می‌توانیم دیپلماتی که برای مأموریت به آمریکا آمده، عنصر نامطلوب تشخیص دهیم، اما سازمان ملل ملک شخصی ما نیست».
در تنها نظری که برای مطلب هومان مجد منتشر شده، فردی به نام استیو سینگر از شیکاگو چنین نوشته است: «گذشته‌ها گذشته است. حقیقت این است که ما از مدت‌ها پیش از انقلاب در سیاست داخلی ایران دخالت می‌کردیم. شخصیت پوچ و نفرت‌انگیز رضا شاه پهلوی، مخلوق ما بود. رژیم انگل‌وار وی، مایه نفرت به شمار می رفت...».
به هر حال، مرور این پدیدگاه‌ها و همچنین دیگر مطالب منتشره در روزهای اخیر از سوی تحلیلگران و صاحب‌نظران آمریکایی، نشانگر آن است که بر خلاف ادعاهای سیاستمداران تندروی آمریکایی، جنجال به راه افتاده بر سر معرفی ابوطالبی، تنها نتیجه سیاست‌بازی‌های مقامات آمریکایی بوده و هیچ ارتباطی به افکار عمومی یا حتی متفکران این کشور ندارد. البته باید دید دولت آمریکا تا چه حد به پیشروی در این مسیر خودخواهانه ادامه خواهد داد.
