نخستین بازی تیم ملی ایران در جام‌جهانی با تساوی بدون گل برابر آرژانتین همراه بود تا ایران بهترین شروع تاریخ ورزشی خود در رقابت‌های جام‌جهانی را ثبت کند و پس از چهار دوره حضور در جام‌جهانی برای نخستین بار دروازه خود را بسته نگه دارد. تقریبا همه از اهمیت کار ملی‌پوشان باخبرند و می‌دانند با همین تساوی ما تا روز آخر جزو تیم‌های امیدوار به صعود رقابت‌های جام‌جهانی هستیم.
به گزارش «تابناک»، این روزها همه به بازی دوم تیم ملی برابر آرژانتین می‌اندیشند؛ دیداری که شاید مهم‌ترین دیدار تاریخ ایران در جام‌های جهانی باشد. همزمان با سخنان امیدبخش کارلوس کی‌روش در‌خصوص بازی با آرژانتین مسئولان فدراسیون و وزارت ورزش هم که این روزها در برزیل هستند، تلاش کردند با به میان کشیدن موضوع پرداخت پاداش ملی‌پوشان، به فوتبالیست‌های ایرانی روحیه بدهند، به ویژه پس از آنکه پس از تساوی برابر نیجریه اخباری مبنی بر دلخوری ملی‌پوشان در‌خصوص پرداخت پاداش آن‌ها منتشر شده بود.
نصرالله سجادی، معاون گودرزی، نماینده وزارت ورزش و جوانان در برزیل، امروز در گفت‌وگو با خبرنگاران در‌خصوص پرداخت پاداش ملی‌پوشان گفت: «ما حمایت‌هایمان را انجام داده‌ایم. پاداش بازیکنان هم مشخص شده است. به دلیل تساوی ارزشمند برابر نیجریه، همان طور که از قبل گفته بودیم، نفری سه هزار دلار به اعضای تیم پرداخت می‌شود. این پاداش در صورت برد نیجریه پنج هزار دلار بود».
سجادی در ادامه با اعلام افزایش پاداش بازیکنان در دو بازی پیش روی گفت: «اگر تیم ملی برابر آرژانتین هم به تساوی برسد، شش‌هزار دلار پاداش می‌گیرد و اگر پیروز شوند، ده‌هزار دلار دریافت خواهند کرد».
علی کفاشیان که در این نشست خبری، سجادی را همراهی می‌کرد، در توضیح سخنان سجادی گفت: «این طور نیست که بخواهیم این پول را با خودمان ببریم، بلکه این پول‌ها را حواله می‌کنیم. اگر از گروه صعود کنیم یک میلیون دلار بیشتر به ما می‌دهند که اگر این صعود انجام شود، این یک میلیون دلار را بین بازیکنان تقسیم می‌کنیم. این تصمیمی است که امروز صبح گرفته‌ایم و البته این به غیر از پاداشی است که دولت و وزارت ورزش به بازیکنان می‌دهد. پاداش تساوی برابر نیجریه نیز به بازیکنان پرداخت شده است».
پرداخت پاداش به فوتبالیست‌ها در رقابت‌ها و تورنمنت‌های بزرگ، یکی از رسوم متداول مسابقات فوتبال است و دولتمردان، فدراسیون‌ها و اسپانسرها پیش از آغاز هر تورنمنت و بسته به حساسیت هر مسابقه پیش از آغاز آن مسابقه برای بالا بردن روحیه بازیکنان وعده‌های اغوا‌کننده‌ای ارائه می‌دهند. با این متر و معیار برای تساوی ارزشمند ملی‌پوشان ایران برابر نیجریه پاداش درخور سه‌هزار دلاری برای هر نفر در نظر گرفته شده و بی‌شک افزایش آن به شش تا ده‌هزار دلار هم برای دو بازی سخت پیش‌رو تصمیم مناسبی به نظر می‌رسد؛ هرچند ملی‌پوشان ما در سال‌های اخیر همواره به خاطر دریافت‌‌های میلیاردی‌شان مورد نقد رسانه‌ها قرار می‌گرفتند، اما اگر مقایسه‌ای با تیم‌های دیگر حاضر در جام‌جهانی هم انجام دهیم، تخصیص پاداش به ملی‌پوشان پر‌بیراه نیست.
اما پرسش اینجاست چگونه است که وزارت ورزش و جوانان توانایی مالی و اجرایی این موضوع را دارد که به ملی‌پوشان فوتبال ایران برای هر بازی پاداش دلاری بدهد؛ اما هنوز نتوانسته به قهرمانان ملی و المپیکی بعد از افتخارآفرینی‌های چندین و چندباره پاداش‌های وعده داده شده را بدهد؟
نواب نصیرشلال ملی‌پوش خوزستانی وزنه‌برداری ایران در المپیک لندن مدال نقره غیره‌منتظره‌ای برای کاروان ایران به ارمغان آورد و در بهبود جایگاه ایران در جدول رقابت‌ها تأثیر بسزایی داشت. او برای کسب مدال نقره المپیک از سوی وزارت ورزش و جوانان مستحق دریافت یک جایزه پانزده‌میلیون تومانی شد که با تأخیر چندین و چند ماهه دوازده‌میلیون تومان آن به حسابش واریز شد. همه می‌دانیم که درآمد قهرمانان المپیکی رشته‌هایی مانند وزنه‌برداری به‌هیچ‌وجه قابل قیاس با فوتبالیست‌هایی که حتی در تیم ملی هم بازی نمی‌کنند نیست؛ اما یک سیستم نابرابر و ناعادلانه، موجب می‌شود تا یک قهرمان المپیکی برای مدال نقره المپیکش تنها شایسته دریافت پانزده‌میلیون تومان پاداش شود و هر یک از اعضای تیم ملی فوتبال برای کسب یک امتیاز در جام‌جهانی حداقل ۳۵میلیون تومان را در رختکن دریافت کنند.
آذر ماه سال گذشته بود که تیم محجوب فوتبال ساحلی ایران در مسابقات بین قاره‌ای جهان در امارات با غلبه بر بیشتر قدرت‌های جهانی توانست قهرمانی را کسب کند؛ تیمی که یک اعضای آن را یک نانوا، یک کارگر پاره‌وقت و یکی دو ماهیگیر تشکیل می‌دادند. آن‌ها قراردادهای میلیاردی نداشتند، هر روز زیر فلش دوربین روزنامه‌ها نبودند، اما خیلی آرام و بی‌سروصدا آمدند و قهرمانی جام بین‌قاره‌ای شدند. همان روزی که ملی‌پوشان فوتسال ایران باید در دیدار پایانی آن رقابت‌ها به مصاف حریفان خود می‌رفتند، علی کفاشیان در تهران مصاحبه کرد و گفت پولی ندارند تا به ملی‌پوشان ساحلی پاداش بدهد. اگر پاداش دادن به ملی‌پوشان موجب افزایش روحیه می‌شود، آن روز هم ملی‌پوشان ساحلی نیاز به روحیه داشتند. آن هم ملی‌پوشانی که وضع مالی‌شان از فوتبالیست‌ها خیلی بدتر است.
نمونه‌های فراوانی را می‌توان برای این بی‌عدالتی سازمان ورزش ایران آورد؛ جایی که قهرمانی فوتسال ایران در مسابقات بین‌قاره‌ای خیلی زود فراموش می‌شود؛ اما صعود ایران در جام‌جهانی از گروهش می‌تواند صندلی علی کفاشیان را در انتخابات پیش روی فدراسیون تثبیت کند، مسلم است که پاداش‌های دلاری باید به کدام حساب‌ها واریز شود.
اگر در این هفته حماسه‌ای خلق شد و اتفاق خوبی افتاد، بی‌شک کل ایران غرق در شادی می‌شود و مردم یک سال پس از انتخابات و صعود به جام‌جهانی یک جشن خیابانی دیگر را تجربه می‌کنند. فراهم آوردن ابزار و وسایل همین شادی مردم می‌طلبد که وزارت ورزش و جوانان و فدراسیون چنین مخارجی را متحمل شود و حتی پاداش‌های بزرگ‌تری هم برای ملی‌پوشان در نظر بگیرد. اما تنها پرسش اینجاست که چرا برای سایر قهرمانان این کار را انجام نمی‌دهید؟
بابا اینها اگه یک گل تو این 3 بازی زدند من اسمم رو عوض می کنم