ذوالفقار عسگریان نوازنده برجسته مقامی کشورمان عصر امروز پس از مدت‌ها بستری، جان به جان آفرین تسلیم کرد تا پس از درگذشت حاج قربان سلیمانی و غلامعلی پورعطایی، این بار با فاصله‌ای نزدیک بخشی دیگر از ریشه موسیقی اصیل ایران به دیار باقی بشتابد.
به گزارش «تابناک»؛ ذوالفقار عسگریان یکی از شناخته‌ترین و برجسته‌ترین نوازندگان موسیقی مقامی کشورمان و از شاخص‌ترین نوازندگان دوتار ایران درگذشت. ذوالفقار عسگری‌پور معروف به عسکریان متولد ۱۳۱۱ کاشمر و بزرگ شده تربت جام
است. او از هفت سالگی به یاد‌گیری دوتار نزد پدر پرداخت و به واسطه
زندگی سیالی که داشت، توانست مجموعه ارزشمندی از موسیقی سراسر خراسان (شمال
تا جنوب) را بیاموزد و اجرا کند که همین ویژگی او را از تمام نوازندگان
خراسان متمایز می‌کند.
استاد ذوالفقار در جشنواره‌های موسیقی در
داخل و خارج کشور شرکت کرده که ماحصل آن‌ها کسب دیپلم افتخار سومین،
چهارمین، پنجمین و هفتمین جشنواره موسیقی فجر و اجرای برنامه در کشورهای
ایتالیا، فرانسه، سوییس، هلند، بلژیک و... است. تکنیک‌های خاصی که عسگریان
در دوتار نوازی دارد، موجب شده تا نامش به عنوان یک نوازنده مبـدع و صاحب
سبک شناخته شود.
او چند سالی است، در محله «ساختمان» مشهد زندگی
می‌کند و البته روزگار دشواری را می‌گذراند. او در چند سال اخیر، بار‌ها
بستری شده و هم‌اکنون وضعیتش رو به وخامت نهاده و در حالی که یکی از
بیمارستان‌های مطرح خراسان به بهانه اینکه تخت خالی ندارد، او را بستری
نکرده، در نهایت با هماهنگی سیدحمید طباطبایی، معاون هنری و سینمایی
اداره کل خراسان رضوی، بیمارستانی که تخت خالی نداشت برای این استاد تخت
خالی پیدا کرد!
موسیقی عسگریان یکی از معدود حافظان موسیقی مقامی (موغامی) بود که از تحریف و دگرگونی اعصار در امان مانده و نغماتی در موسیقی «موغامی» پیدا می‌شود که به عهد باستان بر‌می‌گردد. در کتاب «لغت موسیقی»، کلمه مقام که به صورت موغام یا مغام هم نوشته می‌شود، تعریف شده و از آن به عنوان بالا‌ترین مرحله خلاقیت در ترکیب ساز و آواز یاد شده است.
محمدرضا درویشی نیز در مورد آهنگ کوراغلی که مختص شمال خراسان به ویژه قوچان است، اشاره می‌کند و آن را در ردیف آهنگ‌های قهرمانی و حماسی این مردم به شمار می‌آورد. آنچه مدنظر هنرمندان و مردم منطقه شمال خراسان است، مقام می‌باشد که در باور مردم خراسان از شأن و منزلت بالایی برخوردار است و به دید تقدس به آن می‌نگرند و به مصداق هنر عامه، آفریننده مشخصی ندارد و تمام افراد جامعه در شکل‌گیری و نقل روایت آن سهم دارند.
موسیقی این سرزمین به صورت بکر و دست نخورده، حکایت از یک اصالت باستانی دارد و اگر برای بررسی موسیقی، خراسان بزرگ را مدنظر آوریم، باید پهنه این دیار را از کرانه‌های غربی خزر تا پهنه‌های ابیورد و نسا، مرو و تا کویرهای خراسان و هرات، مرز چین و هند کاوش کنیم. خراسان فعلی نیز به علت وسعت جغرافیایی و تنوع پراکندگی اقوام و فرهنگ‌های گوناگون دارای موسیقی مقامی متنوع و مختلفی است.
حافظان این اصالت اما با بیماری و درد، یک به یک پر می‌کشند و موسیقی سینه به سینه‌‌شان را با خود می‌برند؛ اتفاقی که باید بیش از این نگرانش بود و حداقل این موسیقی را ثبت و ضبط کرد تا بدین شکل درویشی، پورعطایی و سلیمانی حفظ می‌شدند.
«تابناک» ضمن تسلیت درگذشت این استاد برجسته موسیقی کشورمان، دعوت می‌کند تا برای آخرین بار، نوای پرسوز استاد عبدالعزیز احمدی را با همراهی دوتار زنده یاد ذوالفقار عسگریان را ببینید و بشنوید.خوشا جام و خوشا آبِ روانش
خوشا آن فیض رویِ مردمانش
نگو جام و بگو دریایی از عشق
چو احمد یک نهنگی در میانش
قیامت قامت و قامت قیامت
قیامت میکنی با قد و قامت
موذن گر ببیند قامتِ تو
به قد قامت بماند تا قیامت
دوتار زدنش خیلی با احساس بود. من که خیلی متاثر شدم. به خانواده اش و خانواده موسیقی از صمیم قلب تسلیت میگم 