سخنان نسنجیده احمد شیرزاد و صادق زیبا کلام در دانشگاه تهران و تلاش آنان برای توجیه اینکه انرژی هسته‌ای نیاز این کشور نیست، چندان سست و بی‌پایه است که بهترین پاسخ نپرداختن به آن است. کسانی که با دلایل واهی و غیر مستند، اصل داشتن فن‌آوری هسته‌ای را زیر سؤال می‌برند و برای بهره برداری جناحی، یک موضوع ملی را جناحی می‌کنند، شایسته پاسخ گویی نیستند که پاسخ‌ها برای خود آنان روشن‌تر از روز و برایشان از بدیهیات مسلم است. این عده را فقط باید سرزنش کرد که چرا همه مسائل، حتی منافع ملی ایرانیان را قربانی مطامع جناحی خود کرده‌اند؟
اما نکته عجیب در این میان اینکه عده‌ای درصددند اظهارات این دو را به تیم مذاکره کننده منتسب کنند. بدین ترتیب که اگر وزارت خارجه درباره این سخنان واکنش نشان داد که داد؛ اما اگر تیم مذاکره کننده به این سخنان واکنش نشان نداد، مشخص خواهد شد تیم مذاکره کننده ایرانی نیز سخنان سخنرانان مذکور را قبول دارد!
نویسنده چنین مطلبی، قطعا خود از مغالطات موجود در استدلال خویش آگاه است. او خود به نیکی می‌داند که تیم مذاکره کننده ایرانی بنا بر ماهیت حرفه‌ای خود نمی‌تواند وارد مجادلات سیاست داخلی شود.
تیم مذاکره کننده پرونده‌ای را که در سطوح کلان به عنوان پرونده‌ای صد در صد ملی در اختیار گرفته است تا با تلاش و کوشش و مهارت خود، در مذاکره با طرف غربی، بیشترین منفعت را به سود منافع ملی ایرانیان به دست آورد. آیا وزارت خارجه یا تیم مذاکره کننده، صلاحیت تشخیص اصل این موضوع را دارد که اکنون به سخنان چند تن که اصل موضوع را انکار کرده‌اند پاسخ بگوید؟ آیا تیم مذاکره کننده هسته‌ای تصمیم گرفته است که ایران انرژی هسته‌ای داشته باشد که اینک در برابر مخالفانش صلاحیت و بیشتر از آن وظیفه پاسخگویی داشته باشد؟
تصمیم گیری و سیاست‌گذاری درباره مسأله هسته‌ای ایران، همان گونه که در آغاز در اختیار شورای امنیت ملی بود، اکنون نیز در اختیار شورای امنیت ملی است و وقتی چارچوب‌های مذاکراتی در شورای امنیت ملی تعیین می‌شود، به طریق اولی اصل وجود آن برنامه هم در حیطه اختیارات این شوراست و اگر افرادی و یا جریانی در کشور باشند که بخواهند بر خلاف مصوبات این شورا ـ که اعضای آن از عالی‌ترین مقامات کشور هستند ـ عمل کنند، یقینا این شوراست که باید در این حیطه واکنش نشان دهد.
حتی در مورد بحث‌های فنی و کاربردی در حوزه انرژی هسته‌ای، باز این سازمان انرژی اتمی است که باید در مقابل کسانی که بدیهی‌ترین منافع انرژی هسته‌ای را برای کشور انکار می‌کنند، واکنش نشان دهد؛ چه اینکه صلاحیت اعلام پیشرفت‌های ایران در مسأله هسته‌ای و همچنین دستاورد‌ها و کارکرد‌های این انرژی برای ایرانیان را سازمان انرژی اتمی بر عهده دارد؛ چرا مدعیان از این سازمان نمی‌خواهند به سخنان چند سخنران واکنش نشان دهد؟
اینکه در هر موضوعی عده‌ای می‌خواهند به خاطر دشمنی‌های کودکانه و شخصی، پای وزارت خارجه را به میان بکشانند، مانند عمل آن دانش‌آموزی است که وقتی معلم جغرافیا از او خواست موقعیت جغرافیایی چین را توضیح دهد و او نمی‌دانست و فقط افغانستان را می‌دانست، به نوعی چین را به افغانستان مرتبط کرد و گفت؛ اما افغانستان... و شروع کرد در مورد افغانستان توضیح دادن.
عده‌ای هم هر مشکلی در کشور پیش بیاید، از اظهار‌نظر یک مقام غربی تا سخنرانی چند سخنران ناپخته، به نوعی پای تیم مذاکره کننده را به میان می‌کشند و در رسانه‌هایشان می‌نویسند. و اما تیم مذاکره کننده... یا باید واکنش نشان دهد و یا حرف سخنرانان را تأیید کند.
کسی نیست از این مدعیان بپرسد، اگر شما موضع حقی نیز درباره سخنرانان اخیر دارید، چرا با استناد به خصومت شخصی با شخص وزیر خارجه و یا تیم مذاکره کننده، پای این تیم را که باید ملی فکر کند و برای منافع همه ایرانیان فکر کند، به میان می‌کشید و از آنان می‌خواهید وارد منازعات سیاست داخلی شوند؟
در حالی که خود کاملا واقفند، اگر قرار است کسی یا نهادی به سخنرانان آن جلسه پاسخ دهد، شورای امنیت ملی و سازمان انرژی اتمی باید باشند.
کیست که نداند آن دو سخنران، موضوع هسته‌ای برایشان بهانه‌ای بوده برای پرداختن به بخشی از سیاست داخلی تا مخالفتشان را با جناح رقیب نشان دهند؟
به راستی چرا تیم مذاکره کننده ایرانی باید به هر سخنی که هر کسی در مورد موضوعی غیر مرتبط با کارکرد و رسالت آنان مطرح می‌کنند، پاسخ دهند؟
