همزمان با جام ملت‌های آسیا، بحث بر سر کیفیت ممیزی این مسابقات شدت گرفته و عملکرد تلویزیون در این بخش با نقدهایی همراه شده که مهم‌ترین نقد نیز درباره کیفیت ممیزی حواشی مسابقات به ویژه پوشش حضور تماشاگران است؛ رویکردی که به زعم بسیاری از منتقدان می‌تواند به شیوه‌ای منطقی‌تر اجرا شود.
به گزارش «تابناک»؛ ممیزی همواره برای رسانه ملی چالش برانگیز بود و این چالش زمانی پررنگ‌تر می‌شده که پای برنامه‌های زنده به میان کشیده می‌شده و ممیزان و ناظران نظارتی سخت را باید انجام دهند تا منجر به ایجاد یک تنش در فضای کشور نشود و
در این زمینه نیز «تابناک» پیشنهاد تدوین یک آیین نامه با در نظر گرفتن جزئی‌ترین ملاحظات شد تا قواعد ممیزی برای تولیدکنندگان و ناظر کاملاً معلوم باشد و اسلوب شفاف و مدونی در این ارتباط وجود داشته باشد.
با وجود این، هر چه تلاش کرد سلیقه نقش حداقلی را در ممیزی ایفا کند، در برنامه‌های زنده به ویژه در مسابقات بین‌المللی ورزشی نمی‌توان از تأثیر سلیقه ممیزها غافل شد، چرا که دیگر دوربین در اختیار کارگردان‌های داخلی نیست و طبیعتاً نمی‌توان در حین ثبت تصاویر برخی ملاحظات را رعایت کرد و مدیریت ممیزی از کنار زمین در اختیار ناظران پخش نیست.
به همین دلیل، مطابق با عرف بخشی از تصاویر مسابقه از همان دقایق ابتدایی به عنوان تصاویر ذخیره در نظر گرفته می‌شود تا در صورتی که تصویر خط قرمزی از تماشاگران روی مانیتور ناظران پخش افتاد، در فاصله چند ثانیه‌ای تأخیر میان دریافت تصویر و پخش زنده، این تصاویر ذخیره جایگزین تصویر محذوف و بدین شکل از حواشی که با پخش این تصاویر ممکن‌الوقوع است، جلوگیری شود.
این ملاحظات رسانه ملی برای بخش اعظمی از تماشاگران تلویزیون پذیرفته شده و گروهی نیز این ملاحظات را نپذیرفته‌اند و از شبکه‌های ماهواره‌ای به دیدن بازی می‌نشینند و قید گزارش فارسی بازی را نیز می‌زنند؛ اما آنچه غیرقابل پذیرش تلقی می‌شود، کیفیت ممیزی در لحظه و عدم تلاش برای رساندن ممیزی به حداقل ممکن است؛ اتفاقی که در جریان جام جهانی والیبال رخ داد و اعتراض‌هایی را در پی داشت.
در جریان بازی تیم ملی ایران با تیم ملی قطر در جام ملت‌های آسیا، حضور گسترده تماشاچیان که به ورزشگاه آمده بودند تا فوتبالیست‌های کشورمان در استرالیا تنها نباشند، چالش تازه‌ای برای ممیزی‌ها پیش آورد و پوشش گروهی از این تماشاچیان باعث شد تا ممیزها به شدت مشغول باشند؛ اما آنچه از این تلاش نمودار شد، جایگزین تصاویر سانسور شده با تصاویر بسیار محدودی بود.
این محدودیت به گونه‌ای بود که تصویر چهره جایگزین در این صحنه‌ها به عنوان تماشاچی مورد پسند ناظران پخش مورد توجه قرار گرفت و به یک سوژه روز شبکه‌های اجتماعی بدل شد. شاید در این زمینه ضروری باشد، حداقل با حساسیت بیشتری بهره برد و دست‌کم این تصاویر مکرر تغییر کند و تصویر ذخیره شده از ابتدای بازی برای چنین دقایق حساسی (!) تا انتهای بازی تکرار نشود و بیننده در قبال این اتفاق، واکنش نشان ندهد.
این روز‌هاخلأ سلیقه در سانسور مسابقات فوتبال به شدت به چشم می‌آید و از این منظر، ای کاش در این زمینه چاره‌ای اندیشیده شده و در این باره تدبیر شود که مخاطب از پخش داخلی مسابقات خارجی دلزده نگشته و هر رویداد اینچنینی نیز با چنین حواشی همراه نشود.
