نگاه یک‌در‌میان به مشکلات پیش روی «ازدواج» با مادربزرگ‌های آنلاین!

اگر قرار باشد از بین همه مشکلاتی که سد راه ازدواج جوانان می‌شوند، چندتای اول را نام ببریم، تا بیکاری، مشکل مسکن، هزینه های سرسام آور مراسم جشن و امثال آنها هستند، مشکلات دیگر کوچک به نظر می‌رسند؛ اما مسئولان این گونه فکر نمی‌کنند!

به گزارش «تابناک»، تقریبا از زمانی که سازمان ملی جوانان و سازمان تربیت بدنی به همدیگر پیوند خوردند و وزارت ورزش و جوانان متولد شد، هیچ یک از مشکلات حوزه جوانان ولو در حد شعار و حرف های امیدوار کننده مورد توجه مسئولان این وزارت خانه قرار نگرفت تا جایی که طرح انشقاق دو حوزه جوانان و ورزش از یکدیگر مطرح شد و حتی زمزمه های اجرای آن در مجلس به گوش رسید.

بزرگترین دلیلی که برای این موضوع بیان می‌شود هم چیزی نیست، جز بی توجهی مسئولان وزارت ورزش به مقوله جوانان و مشکلات این قشر؛ مشکلاتی که بزرگ‌ترین هایشان خود را در آمار و ارقام مربوط به اشتغال و ازدواج نشان می‌دهند که هیچ یک اوضاع و احوال خوبی ندارند و به دنبال بیمار بودن این دو فاکتور مهم، مشکلات فراوان دیگری از راه می‌رسند؛ از اعتیاد و فساد اخلاقی گرفته تا آمار بزه‌های مختلف.

بدین ترتیب جا دارد که تلاش مسئولان برای توجه به یکی از مشکلات بنیادین جوانان را به فال نیک گرفته و از اینکه می‌بینیم بالاخره رخوت وزارت خانه در مقابل پدیده های شومی چون کاهش نرخ ازدواج، افزایش نرخ طلاق، بالا رفتن سن ازدواج، افزایش خطر تجرد قطعی و... شکسته شده، ابراز خرسندی کنیم.

سخنمان به راه اندازی سایت رسمی و دولتی همسرگزینی باز می‌گردد که به گفته معاون ساماندهی امور جوانان مراحل نهایی خود را پی می‌گیرد و قرار است در 25 خردادماه یعنی چهار پنج روز دیگر رونمایی شود؛ سایتی که قرار است به کمک همسریابی بیاید ولی مسئولان مدعی هستند با سایت های همسریابی که تا کنون دیده‌ایم تفاوت اساسی دارد.

این تفاوت نیز چیزی نیست جز اینکه در سایت هایی که تا کنون برای ‌همسریابی تأسیس شده اند، افراد با پر کردن فرم مشخصات با افرادی مشابه خود آشنا می‌شدند؛ اما قرار است در سایت ابتکاری همسرگزینی، این امر به بزرگترها واگذار شود, یعنی بزرگترها برای جوانان افراد مشابه را بیابند و ایشان را به هم معرفی نمایند؛ چیزی شبیه آنچه در نشست های همسایگان با هم در دهه های پیشتر رخ می‌داد و حالا منسوخ شده است.

اینکه این ایده تا چه اندازه خوب است و چه اشکالاتی می‌تواند‌ داشته باشد، موضوع مهمی است؛ اما بهتر است از آن صرف نظر کنیم، چون تجربه استفاده از مادرها و مادربزرگ‌ها در دنیای مجازی برای امری به اهمیت ازدواج تاکنون وجود نداشته و چه مسئولان در دفاع از طرحشان و چه منتقدان در اشکال وارد کردن به این طرح تلاش کنند ـ چون این هندوانه دربسته است ـ کار بیهوده‌ای به نظر می‌رسد.

اما فارغ از شکل اجرای این کار، بسیار جالب توجه است که می‌بینیم بزرگترین مشکلی که نظر دولتمردان را به خود جلب کرده و موجب شده برای حلش دست به کار شوند، فراهم آوردن راه آشنایی جوانان با هم است؛ اشکالی که وجود دارد اما نه سطح آن آنقدر وسیع است که ایده ملی برایش تدارک ببینیم و نه نخستین مشکل است که پیش از هر چیز برای رفع آن اقدام کنیم!

عجیب تر اینکه خود طراحان و ایده پردازان سایت همسرگزینی نیز به این موضوع اذعان دارند. آنجا که می‌بینیم محمود گلزاری، معاون ساماندهی امور جوانان وزارت ورزش و جوانان چندی پیش در این باره گفته:

«هم اکنون 11 میلیون و 240 هزار مجرد داریم که این مسأله 3 علت بزرگ دارد که مسأله اول مشکلات معیشتی است و بر اساس بررسی‌های صورت گرفته 40 درصد علت گرایش به تجرد جوانان مشکلات معیشتی است و عمده‌ترین آنها نیز اشتغال  است. مسأله دوم موضوع فرهنگی و روانی است که از جمله آنها ترس از ازدواج، بی‌اعتمادی به طرف مقابل و گریز از مسئولیت است چرا که شیوه فرزندپروری ما باعث شده است پسران تا 30 سالگی هنوز بچه باشند و توانایی پذیرفتن مسئولیت یک خانواده را ندارند. روش‌های سنتی خواستگاری و ازدواج ایرادی ندارد اما دیگر پاسخگو نیستند و علاوه بر آن باید به این نکته نیز اشاره کرد که متأسفانه برخی از قوانین ما ازدواج را سخت و طلاق را آسان کرده است که باید این قوانین احصا و اصلاح شود‌».

بدین ترتیب آیا جای شگفتی ندارد که ببینیم مشکل نخست پیش روی جوانان که به گفته معاون وزیر، «مشکلات معیشتی» است ندید گرفته و برای حل رفع ترس از ازدواج که مشکل دوم نامیده شده، سایتی ابداع شده و حل مشکلات دیگر که ضرورت فرهنگ سازی و مقابله با رسوم نادرست را فریاد می‌زند هم ندید گرفته شده است؟

آیا این نگاه یک در میان به مشکلات می‌تواند گره‌گشای انبوه مشکلات جوانان در مسیر ازدواج و رهاوردهای شوم کاهش نرخ ازدواج و افزایش سن ازدواج باشد؟ اگر رفع مجموعه مشکلات معیشتی از مسکن گرفته تا اشتغال به این سادگی ممکن نیست و وزارت ورزش و جوانان نمی‌تواند به تنهایی در این زمینه توفیقی به دست آورد، آیا مقابله با آداب و رسوم مشکل آفرین نیز ممکن نیست و حتی برای کاهش هزینه های مراسم ازدواج نیز نمی‌توان کاری کرد؟!