یک توپ پلاستیکی دولایه، اگر هم نشد اشکالی ندارد همان یک لایه اش کفایت می کند، یک کفش ورزشی که اگر هم نبود اشکالی ندارد پابرهنه بازی می کنیم ، دو تا دونه آجر اگر هم نبود دوتا دونه سنگ یا اصلا هر چیزی که بشود به جای دروازه از آن استفاده کرد ، یک روز گرم تابستان زیر آفتاب سوزان شهر باز هم اشکالی ندارد بازی می کنیم .
این جملات حکایت از یک بازی فوتبال گل کوچیک داره که امروزه متاسفانه کمتر کسی رو میبینیم که مشغول این کار باشه . پیدا کردن آجر برای دروازه ، فوتبال بازی کردن زیر آفتاب سوزان شهر و … را ولش کن !!! . این حرف یک کودک است که امروزه خیلی راحت سر جای خود می نشیند و به جای شور و شوق کودکانه ی خود و کنجکاوی خود و تحرک و بازی های کودکانه اش که در دهه های نچندان دور بزرگتر ها از آن ها خسته می شدند ، یک گوشی موبایل یا تبلت به دست دارد و کمتر موقعی پیش می آید که نگاهی به دور و بر خود بیندازد .
فضای مجازی این امکان را به هر فردی که یک گوشی موبایل ، تبلت و یا لپ تاپ دارد می دهد که با کمترین هزینه به دنیای شبکه های اجتماعی روی بیاورد و آنقدر به آن وابسته شود که حتی نتواند برای انجام کارهای روزمره ی خود گامی حتی کوچک بردارد . استفاده از شبکه های اجتماعی به انسان نوعی اعتیاد وارد می کند؛ به طوری که استفاده ی زیاد از آن در دنیای تکنولوژی امروزه صدمات جبران ناپذیری را در آینده به ما وارد خواهد کرد که یکی از مهمترین آن صدمات وقت است .
وبلاگ مهدی شریف نسب
البته در ایران کلاً وقت ارزشی ندارد .