راه‌اندازی نخستين گرمخانه زنان در تهران
اين مددسراي بانوان با ظرفيت بيش از صد نفر در منطقه ۲۲ راه‌اندازي شده است.
روز گذشته رئيس مركز رفاه شهرداري تهران از راه اندازي نخستين گرمخانه ويژه زنان در پايتخت خبرداد. اظهارنظرهاي فرزاد هوشيار پارسيان درباره فعاليت اين گرمخانه اما، ضد و نقيض است. در حالي كه او در بخشي از اظهارات خود عنوان كرد گشت‌هاي خدمات اجتماعي شهرداري كيس‌ها را از سطح شهر جمع‌آوري و به اين مركز منتقل مي‌كنند، در بخش ديگري از اظهارات خود گفت: مراجعه به اين مركز به صورت خودمعرف است.
به گزارش آرمان، در حالي كه طرح شناسايي زنان كارتن خواب تهران از هفته گذشته آغاز شده بود روز گذشته فاطمه دانشور، كميته اجتماعي شوراي شهر با بيان اينكه شهرداري تهران با كمك نيروي انتظامي اقدام به جمع‌آوري زنان كارتن خواب پايتخت و تحويل آنها به كمپ شفق كرده است، گفت: حدود 90 درصد زنان كارتن خواب محله هرندي ساماندهي شده‌اند اما با اين حال شاهد حضور زنان كارتن خواب در محلات ديگر هستيم. هم‌زمان با اين اظهارات، رئيس مركز رفاه شهرداري تهران از راه‌اندازي نخستين گرمخانه ويژه زنان با ظرفيت ۱۰۰ نفر در تهران خبر داد.
كيس‌هاي خودمعرف يا بازداشتي؟
هم‌زمان فرزاد هوشيار پارسيان از راه‌اندازي نخستين گرمخانه براي زنان در تهران خبر داد و گفت: اين مددسراي بانوان با ظرفيت بيش از صد نفر در منطقه ۲۲ راه‌اندازي شده است. رئيس مركز رفاه شهرداري تهران ادامه داد: گشت‌هاي خدمات اجتماعي شهرداري كيس‌ها را از سطح شهر جمع‌آوري و به اين مركز منتقل مي‌كنند. او افزود: ۶ مددكار زن، پزشك زن در اين مددسرا حضور دارند و از ساعت ۵ بعدازظهر به بعد زنان و دختراني كه فاقد مسكن هستند به اين مركز منتقل مي‌شوند و به آنها يك وعده غذاي گرم، حمام و لباس داده مي‌شود. هوشيار پارسيان درباره محل اين مددسرا گفت: سعي كرده‌ايم مددسرا را در محلي قرار دهيم كه در محدوده بافت شهري نباشد اما دسترسي به سيستم حمل‌ونقل عمومي داشته باشد ضمن اينكه گشت‌هاي ۱۳۷ هم كيس‌ها را از سطح شهر جمع‌آوري و به اين مركز هدايت مي‌كنند. اوگفت: بخش عمده‌اي از كارتن‌خواب‌هاي زن معتاد و معتادين ته خطي هستند. به گزارش ايسنا، به گفته او مراجعه به اين مركز به صورت خودمعرف است.
گرمخانه بايد امن‌خانه باشد
بر اساس آمار چند سال پيش وزارت رفاه حدود 1700 تا 2000 زن كارتن خواب در پايتخت وجود دارد اما داستان اعتياد و رانده شدن به حاشيه ناامن اجتماع براي زنان بسيار تلخ‌تر از مردان است. زناني كه اسير يكي از امواج آسيب‌هاي اجتماعي مانند اعتياد يا فرار از منزل مي‌شوند خواه، ناخواه در درياي آسيب‌هاي اجتماعي گرفتار مي‌شوند. براي مثال درباره زنان معتادي كه از شدت اعتياد همه‌چيز و همه كس خود را از دست مي‌دهند و به خيابان پناه مي‌آورند، مساله فقط اعتياد نيست. اين قبيل زنان بر اساس تجربيات دير يا زود درمعرض ساير آسيب‌هاي اجتماعي مانند تن فروشي و بارداري ناخواسته نيز قرار مي‌گيرند. تاسيس گرمخانه براي اين قبيل زنان بيش از مرداني كه به هر حال حتي اگر سال‌ها هم در خيابان باشند، مورد تجاوز جنسي و بارداري ناخواسته قرار نمي‌گيرند، اهميت داشت ولي تاكنون اين اتفاق نيفتاده بود. از اين نظر اين گرم خانه‌ها براي زنان معتاد متجاهر بيشتر شبيه امن‌خانه است؛ امن خانه‌اي كه مي‌تواند زن آسيب ديده از مشكلات اجتماعي را چند ساعتي در آغوش گرم خود پناه دهد تا شب‌ها و ساعاتي كه ناامني در شهرها بيشتر است اين زنان قرباني آسيب‌هاي بيشتري نشوند.
حمايت‌ها اجباري است يا اختياري؟
شهرداري تهران در بحث اعتياد تنها نهادي است كه به صورت جدي در امر نگهداري و حمايت از معتادان خياباني دخالت دارد و مجموعه اين تلاش‌ها در سال‌هاي اخير باعث تاسيس مراكز و گرمخانه‌هايي براي معتادان شده است. در اين گرمخانه‌ها به معتادان غذا مي‌دهند، امكانات بهداشتي نظير حمام برايشان فراهم مي‌كنند و شب‌ها براي خوابيدن به آنها سرپناه مي‌دهند، با اين وجود همواره درباره نحوه نگه داري و انتقال معتادان به گرمخانه‌ها ميان مسئولان و مددكاران اجتماعي اختلاف نظر وجود داشته است. سال 92 كمپ ترك اعتياد شفق (همان كمپي كه دانشور مدعي شده زنان جمع‌آوري شده تهراني قرار است به آنجا منتقل شوند) با نگهداري اجباري معتادان داخل كمپ و اجراي روش‌هاي نادرست در ترك معتادان مانند كتك زدن و بدرفتاري رسانه‌اي شد، با اين وجود اين كمپ هنوز هم در دسته كمپ‌هاي مجاز كشور به كار خود ادامه مي‌دهد. در عمل اماهيچ اميدي به ترك و بهبود فرد معتاد در كمپ اجباري و با روش‌هاي سلبي وجود ندارد اما باز هم مسئولان شهري شايد بيشتر براي زشت نشدن نماي شهرها و ديده نشدن اين افراد به عنوان نمونه‌هاي فقر فرهنگي و اجتماعي در كشور آنها را بازداشت كرده و تحويل كمپ‌ها مي‌دهند در حالي كه نگه داشتن اجباري معتادان در كمپ‌ها خلاف قانون است.
محور برنامه ريزي براي معتادان خودشان نيستند
يك كارشناس آسيب‌هاي اجتماعي درباره تاسيس گرمخانه به «آرمان» مي‌گويد: نفس اين كار كه باعث مي‌شود انسان‌هاي زخمي و به حاشيه رانده شده وضعشان بدتر از اين نشود و در اين هواي سرد لااقل از سرما يخ نبندند خوب است در حالي كه درباره نحوه انجام اين كار خوب بايد چند مساله مورد توجه قرار بگيرد. ثريا عزيزپناه مي‌افزايد: تا زماني كه براي رفع اعتياد افراد خود آنها محور برنامه ريزي نباشند و برنامه‌ها بر اساس آزار بصري از ديدن اين افراد و اينكه ديگر شهروندان از ديدن آنها آزرده نشوند، انجام مي‌پذيرد اين اقدامات فايده‌اي ندارد. او ادامه مي‌دهد: حالا كه اين مركز به كوشش شهرداري تهران تاسيس شده و بودجه صرف آن شده بهتر است كاري كنند تا آنجا واقعا براي اين زنان تبديل به سرپناه شود و براي اينكه اين مكان يك سرپناه واقعي باشد بايد حائز چندين ويژگي اصلي باشد. عزيز پناه عنوان مي‌كند: در درجه اول بايد در اين مركز غربالگري صورت بگيرد تا شدت اعتياد و بيماري‌هاي احتمالي اين زنان شناسايي شود و بر اين اساس آنها دسته‌بندي و حمايت شوند. اين كارشناس ادامه مي‌دهد: در گام بعدي بايد تلاش شود تا جاي ممكن زنان ارجاع داده شده به اين مركز به چشم يك جاي امن كه مي‌توان به آن پناه برد به آن نگاه كنند و نبايد هيچ اجباري در نگهداري و ترك آنها در اين مراكز وجود داشته باشد. عزيز پناه با اشاره به اينكه اگر به زني انگي بخورد اين انگ تا آخر عمر با اوست، مي‌گويد: زنان كارتن خواب از خانواده خود رانده شده‌اند و با وضعي كه برايشان پيش آمده حتي با وجود ترك، احتمال پذيرفته شدن و برگشت مجدد آنها به خانواده شان وجود ندارد. تنهايي و بي‌كسي براي اين زنان نگراني بزرگي است كه با ماندن در خيابان و قرار گرفتن در معرض انواع و اقسام آسيب‌هاي اجتماعي اين بي‌كسي عميق‌تر مي‌شود. عزيز پناه عنوان مي‌كند: آخرين گام و اصلي‌ترين گام ما در تاسيس گرمخانه بايد حمايت همه‌جانبه از زنان بي‌سرپناه باشد و نبايد اين مساله به حضور چند ساعته اين زنان در مراكز محدود شود. بايد براي كار و آموزش اين زنان برنامه ريزي شود تا به اجتماع برگردند.
به گزارش آرمان، در حالي كه طرح شناسايي زنان كارتن خواب تهران از هفته گذشته آغاز شده بود روز گذشته فاطمه دانشور، كميته اجتماعي شوراي شهر با بيان اينكه شهرداري تهران با كمك نيروي انتظامي اقدام به جمع‌آوري زنان كارتن خواب پايتخت و تحويل آنها به كمپ شفق كرده است، گفت: حدود 90 درصد زنان كارتن خواب محله هرندي ساماندهي شده‌اند اما با اين حال شاهد حضور زنان كارتن خواب در محلات ديگر هستيم. هم‌زمان با اين اظهارات، رئيس مركز رفاه شهرداري تهران از راه‌اندازي نخستين گرمخانه ويژه زنان با ظرفيت ۱۰۰ نفر در تهران خبر داد.
كيس‌هاي خودمعرف يا بازداشتي؟
هم‌زمان فرزاد هوشيار پارسيان از راه‌اندازي نخستين گرمخانه براي زنان در تهران خبر داد و گفت: اين مددسراي بانوان با ظرفيت بيش از صد نفر در منطقه ۲۲ راه‌اندازي شده است. رئيس مركز رفاه شهرداري تهران ادامه داد: گشت‌هاي خدمات اجتماعي شهرداري كيس‌ها را از سطح شهر جمع‌آوري و به اين مركز منتقل مي‌كنند. او افزود: ۶ مددكار زن، پزشك زن در اين مددسرا حضور دارند و از ساعت ۵ بعدازظهر به بعد زنان و دختراني كه فاقد مسكن هستند به اين مركز منتقل مي‌شوند و به آنها يك وعده غذاي گرم، حمام و لباس داده مي‌شود. هوشيار پارسيان درباره محل اين مددسرا گفت: سعي كرده‌ايم مددسرا را در محلي قرار دهيم كه در محدوده بافت شهري نباشد اما دسترسي به سيستم حمل‌ونقل عمومي داشته باشد ضمن اينكه گشت‌هاي ۱۳۷ هم كيس‌ها را از سطح شهر جمع‌آوري و به اين مركز هدايت مي‌كنند. اوگفت: بخش عمده‌اي از كارتن‌خواب‌هاي زن معتاد و معتادين ته خطي هستند. به گزارش ايسنا، به گفته او مراجعه به اين مركز به صورت خودمعرف است.
گرمخانه بايد امن‌خانه باشد
بر اساس آمار چند سال پيش وزارت رفاه حدود 1700 تا 2000 زن كارتن خواب در پايتخت وجود دارد اما داستان اعتياد و رانده شدن به حاشيه ناامن اجتماع براي زنان بسيار تلخ‌تر از مردان است. زناني كه اسير يكي از امواج آسيب‌هاي اجتماعي مانند اعتياد يا فرار از منزل مي‌شوند خواه، ناخواه در درياي آسيب‌هاي اجتماعي گرفتار مي‌شوند. براي مثال درباره زنان معتادي كه از شدت اعتياد همه‌چيز و همه كس خود را از دست مي‌دهند و به خيابان پناه مي‌آورند، مساله فقط اعتياد نيست. اين قبيل زنان بر اساس تجربيات دير يا زود درمعرض ساير آسيب‌هاي اجتماعي مانند تن فروشي و بارداري ناخواسته نيز قرار مي‌گيرند. تاسيس گرمخانه براي اين قبيل زنان بيش از مرداني كه به هر حال حتي اگر سال‌ها هم در خيابان باشند، مورد تجاوز جنسي و بارداري ناخواسته قرار نمي‌گيرند، اهميت داشت ولي تاكنون اين اتفاق نيفتاده بود. از اين نظر اين گرم خانه‌ها براي زنان معتاد متجاهر بيشتر شبيه امن‌خانه است؛ امن خانه‌اي كه مي‌تواند زن آسيب ديده از مشكلات اجتماعي را چند ساعتي در آغوش گرم خود پناه دهد تا شب‌ها و ساعاتي كه ناامني در شهرها بيشتر است اين زنان قرباني آسيب‌هاي بيشتري نشوند.
حمايت‌ها اجباري است يا اختياري؟
شهرداري تهران در بحث اعتياد تنها نهادي است كه به صورت جدي در امر نگهداري و حمايت از معتادان خياباني دخالت دارد و مجموعه اين تلاش‌ها در سال‌هاي اخير باعث تاسيس مراكز و گرمخانه‌هايي براي معتادان شده است. در اين گرمخانه‌ها به معتادان غذا مي‌دهند، امكانات بهداشتي نظير حمام برايشان فراهم مي‌كنند و شب‌ها براي خوابيدن به آنها سرپناه مي‌دهند، با اين وجود همواره درباره نحوه نگه داري و انتقال معتادان به گرمخانه‌ها ميان مسئولان و مددكاران اجتماعي اختلاف نظر وجود داشته است. سال 92 كمپ ترك اعتياد شفق (همان كمپي كه دانشور مدعي شده زنان جمع‌آوري شده تهراني قرار است به آنجا منتقل شوند) با نگهداري اجباري معتادان داخل كمپ و اجراي روش‌هاي نادرست در ترك معتادان مانند كتك زدن و بدرفتاري رسانه‌اي شد، با اين وجود اين كمپ هنوز هم در دسته كمپ‌هاي مجاز كشور به كار خود ادامه مي‌دهد. در عمل اماهيچ اميدي به ترك و بهبود فرد معتاد در كمپ اجباري و با روش‌هاي سلبي وجود ندارد اما باز هم مسئولان شهري شايد بيشتر براي زشت نشدن نماي شهرها و ديده نشدن اين افراد به عنوان نمونه‌هاي فقر فرهنگي و اجتماعي در كشور آنها را بازداشت كرده و تحويل كمپ‌ها مي‌دهند در حالي كه نگه داشتن اجباري معتادان در كمپ‌ها خلاف قانون است.
محور برنامه ريزي براي معتادان خودشان نيستند
يك كارشناس آسيب‌هاي اجتماعي درباره تاسيس گرمخانه به «آرمان» مي‌گويد: نفس اين كار كه باعث مي‌شود انسان‌هاي زخمي و به حاشيه رانده شده وضعشان بدتر از اين نشود و در اين هواي سرد لااقل از سرما يخ نبندند خوب است در حالي كه درباره نحوه انجام اين كار خوب بايد چند مساله مورد توجه قرار بگيرد. ثريا عزيزپناه مي‌افزايد: تا زماني كه براي رفع اعتياد افراد خود آنها محور برنامه ريزي نباشند و برنامه‌ها بر اساس آزار بصري از ديدن اين افراد و اينكه ديگر شهروندان از ديدن آنها آزرده نشوند، انجام مي‌پذيرد اين اقدامات فايده‌اي ندارد. او ادامه مي‌دهد: حالا كه اين مركز به كوشش شهرداري تهران تاسيس شده و بودجه صرف آن شده بهتر است كاري كنند تا آنجا واقعا براي اين زنان تبديل به سرپناه شود و براي اينكه اين مكان يك سرپناه واقعي باشد بايد حائز چندين ويژگي اصلي باشد. عزيز پناه عنوان مي‌كند: در درجه اول بايد در اين مركز غربالگري صورت بگيرد تا شدت اعتياد و بيماري‌هاي احتمالي اين زنان شناسايي شود و بر اين اساس آنها دسته‌بندي و حمايت شوند. اين كارشناس ادامه مي‌دهد: در گام بعدي بايد تلاش شود تا جاي ممكن زنان ارجاع داده شده به اين مركز به چشم يك جاي امن كه مي‌توان به آن پناه برد به آن نگاه كنند و نبايد هيچ اجباري در نگهداري و ترك آنها در اين مراكز وجود داشته باشد. عزيز پناه با اشاره به اينكه اگر به زني انگي بخورد اين انگ تا آخر عمر با اوست، مي‌گويد: زنان كارتن خواب از خانواده خود رانده شده‌اند و با وضعي كه برايشان پيش آمده حتي با وجود ترك، احتمال پذيرفته شدن و برگشت مجدد آنها به خانواده شان وجود ندارد. تنهايي و بي‌كسي براي اين زنان نگراني بزرگي است كه با ماندن در خيابان و قرار گرفتن در معرض انواع و اقسام آسيب‌هاي اجتماعي اين بي‌كسي عميق‌تر مي‌شود. عزيز پناه عنوان مي‌كند: آخرين گام و اصلي‌ترين گام ما در تاسيس گرمخانه بايد حمايت همه‌جانبه از زنان بي‌سرپناه باشد و نبايد اين مساله به حضور چند ساعته اين زنان در مراكز محدود شود. بايد براي كار و آموزش اين زنان برنامه ريزي شود تا به اجتماع برگردند.
