اثبات شکست صدامیان در جنگی که به کشورمان تحمیل کردند، کار سختی نیست؛ اما سریع ترین و کوتاه ترین راه برای اثبات آن چیست؟
به گزارش «تابناک»، اگر قرار باشد درباره جنگ تحمیلی و جفاهایی که صدامیان به ایرانیان در طول هشت سال روا داشتند سخن بگوییم، می‌توان حکایات فراوانی مطرح و خاطرات بسیار تلخی را مرور کرد؛ اما امروز سالروز اتفاقی است که روایت آن برای نشان دادن آینه تمام نمای آن برهه از تاریخ کشورمان کفایت می‌کند.
داستان «سومار»، کوچکترین شهر کشورمان در آخرین سرشماری نفوس و مسکن صورت گرفته در سال 90 که داغی بسیار بزرگ از آن دوران بر دل دارد، حکایتش به گوش کمتر فردی در جهان رسیده است؛ جهانیانی که در دوران دفاع مقدس چشمشان را بر همه اتفاقات شومی که صدامیان رقم می‌زدند، بسته بودند و امید داشتند با پیروزی عراق، در تاریخ یادی از جنایات بعثی ها و همراهانشان نماند.
داستان شهری در منطقه مرزی در غرب کشورمان که فاصله اش از شهر مندلی عراق تنها 15 کیلومتر است اما این فاصله اندک نیز موجب نشد صدامیان از رقم زدن جنایت دامنگیر در این منطقه صرف نظر نمایند و با بمباران شیمیایی در چنین روزی در سال 1366، شاهد یکی از شوم ترین اتفاقات بشری در دوران شکل گیری سازمان ملل بود.
اتفاقی که پیشتر، در دی ماه سال 59 و به فاصله چند ماه از آغاز تجاوز عراق به خاک کشورمان نیز رخ داده بود اما دوز شیمیایی پایینی داشت و این بار، تمام عیار در دستور کار قرار گرفته بود. با بمباران مواضع نیروهای مدافع کشورمان و مقر استقرار ارتشیان دلاور ایرانی و سپس بمباران شیمیایی اردوگاهی که در آن آورگان جنگی سکنی گزیده بودند.
رویدادی شوم که به شهادت شمار زیادی از هموطنانمان منجر شد و هنوز اثرات تلخش را در زندگی برخی از هموطنانمان می‌توان دید؛ اما نه آن روز به چشم جهانیان آمد و نه به فاصله سالها از رقم خوردنش، به چشم کسی آمده و تأثر، تالم، عذرخواهی و مجازات کسی را به همراه داشته است؛ هرچند در نتیجه شکست تحمیل شده به دشمن در جنگ تحمیلی، مدت هاست آثار مجازات دشمنان کشورمان به گونه ای دیگر متجلی شده و خودنمایی می‌کند.
البته این نه نخستین بار بود که دشمن برای شکست نیروهای ایرانی از بمب های شیمیایی بهره می‌برد، نه وسیع ترین جنایت رقم زده به دست ایشان بود و نه آخرین بمباران شیمیایی صورت گرفته توسط صدامیان در دوران جنگی تحمیلی، اما به نوعی متفاوت ترینشان بود.
از این روی که سومار فاصله بسیار اندکی با یکی از شهرهای عراق داشت و بمباران آن، جان مرزنشینان عراق را هم به خطر می‌انداخت و علاوه بر آن، شهری بسیار کوچک با شمار ساکنانی بسیار محدود بود و فتحش برای ارتش تا دندان مسلح عراق که تحت حمایت بسیاری کشورها بود، نباید دشوار باشد، اما دفاع جانانه رزمندگان کشورمان از سومار آنقدر فتح این سرزمین کوچک را سخت کرده بود که برای فتحش حاضر به هر کاری بودند.
اتفاقی که اگر به تکرار بمباران شیمیایی این خطه از خاک کشورمان در روز 18 مهرماه و بمباران ناجوانمردانه اردوگاه جنگی و شهادت شماری از مردم مستقر در این اردوگاه‌ها و مصدوم نمودن باقی شان با گاز اعصاب و خردل گره نمی‌خورد هم، هیچ از فاجعه انسانی کم نداشت و باید جهانیان را عزادار کند، ولی این گونه نشد.
دردنامه ای تاریخی که بهترین پاسخ برای ارائه به این پرسش هاست که انگیزه صدامیان از شروع جنگ چه بود، واکنش ایرانیان به آن چه بود، چگونه در مقابل آن هجوم خانمان برانداز مقاومت کردیم و دست آخر جنگ به چه نتیجه ای منجر شد؟ پاسخ هایی که حکایت سومار تمامی شان را شامل می‌شود؛ حتی با آنکه بسیاری از حماسه سازان نبرد و مدافعان سومار اکنون در میانمان نیستند.
