باد مخالفی که در اواخر حکومت نیکولا سارکوزی می وزید، توانست پس از هفده سال کاندیدایی از جناح چپ را به کاخ الیزه برساند. فرانسوا اولاند، سیاستمداری که در سوابق خود نمایندگی مجلس، و دبیری کل حزب سوسیالیست را داشت، مبارزات انتخاباتی خود را بر روی نشان دادن «چهره ای قابل اعتماد از خود» متمرکز نمود.
دوران پنج ساله ی اولاند، با مسائل گوناگونی از جمله تروریسم و ناامنی بی سابقه، قانونی شدن ازدواج همجنس گرایان، اصلاحات سرزمینی، اجلاس جهانی آب و هوا و نیز اعتراضات اجتماعی گسترده همراه بود.
دومین رئیس جمهور سوسیالیست در جمهوری پنجم، عمده ی تلاش خود در ماه های نخستین را به لغو اقدامات سارکوزی اختصاص داد از جمله قانون اضافه کاری های بدون مالیات.
در حالیکه حل مشکل بیکاری، از مهمترین وعده های انتخاباتی اولاند بود اما او اولویت های دیگری را در دستور کار قرار داد مثل قانون توبیرا، یا «ازدواج برای همه». قانونی که نه تنها به همجنسگرایان اجازه ی ازدواج قانونی می داد، بلکه مشکلات دیگری را در حوزه ی خانواده ( قبول فرزند، فناوری های کمک باروری و همچنین رحم اجاره ای ) ایجاد می‌کرد.
تصویب این قانون با اعتراضات بسیاری به ویژه در میان کاتولیک ها و جناح راست همراه شد.
در این دوران، همچنین زندگی خصوصی فرانسوا اولاند وارد عرصه عمومی شد و همراه سابق او، والری تریِر والر، برخی از گفتگو های خصوصی خود با رئیس جمهور را منتشر نمود که در آنها، اولاند از اقشار ضعیف با الفاظی نامناسب یاد کرده بود.
حضور نظامی فرانسه در مالی، برای اولاند محبوبیت فراوانی به ارمغان آورد. مبارزه ی ارتش فرانسه با تروریسم در افریقا، مانع فروپاشی حکومت مالی و نیز آفریقای مرکزی شد.
کمی آن طرف تر، مبارزه با داعش در سوریه و عراق، موقعیت اولاند را بعنوان « فرمانده جنگ » در اذهان عمومی مردم فرانسه تثبیت می‌کرد. اما این برای رئیس جمهوری که در داخل کشور با مشکلات بسیاری از جمله بیکاری، بدهی دولت، عدم اقتدار، اختلاف و چنددستگی در جناح چپ و گرایش به افراطی گری در میان برخی از جوانان فرانسه روبروست، کافی نیست.
شاید بتوان سیاست خارجی اولاند را یکی از عوامل تشدید تروریسم در فرانسه دانست. جوانانی که در حاشیه ی شهرها، با آموزه های سلفی و وهابی آشنا می شوند و خود را بی ارتباط با داعش نمی دانند، براحتی در فرانسه عملیات تروریستی اجرا می کنند. بیش از دویست تن کشته طی دو سال اخیر، تیر اندازی در هفته نامه ی شارلی اِبدو و در میان مردم عادی در پاریس و نیز حمله با کامیون به جشن ملی در شهر نیس، بخشی از هزینه ایست که فرانسه در مقابل داعش پرداخت.
فرانسوا اولاند، برخلاف آنچه از یک کاندیدای سوسیالیست انتظار می رود، بیش از اقتصادی سوسیالیستی، سیاست هایی با رنگ و بوی اقتصاد آزاد و لیبرالیسم را دنبال کرد. همین امر، بسیاری در جناح چپ و نیز در میان کسانی که به او رأی داده بودند را ناامید و عصبانی کرد. قانون اِلکُمری، که افزایش ساعت کار را پیشنهاد می کرد، ماه ها اعتراض و اعتصاب از سوی سندیکاهای بزرگ را در پی داشت.
در آخرین سال دوران اولاند، بسیاری از همراهانش به او پشت کرده و هریک به فکر کاندیداتوری خود افتاندند. ژان لوک مِلانشون، امانوئل ماکرون و آرنو مونت بور که از هم پیمانان و وزیران او بودند اکنون از کاندیداهای جناح چپ برای ریاست جمهوری اند.
از سویی محبوبیت بسیار پایین او در نظرسنجی ها، در هفتاد سال گذشته بی سابقه بوده است. همه ی اینها اولاند را در آخرین ماه های ریاستش، از کاندیداتوری مجدد منصرف ساخت. با توجه به این عوامل و به نام جلوگیری از تفرقه در جناح چپ، می توان گفت این بهترین و تنها راهی بود که برای فرانسوا اولاند باقی مانده بود.
