برخی مخالفان هم پول می‌گیرند هم مدعی هستند
نماینده شیراز نقش مخالفان دولت را در شروع ناآرامی‌های اخیر بی‌تأثیر نمی‌داند. چه آن زمان که موجی از مؤسسه‌های مالی و اعتباری قارچ‌گونه سر از مشهد بر‌آوردند و چه حالا که نطق حسن روحانی و بودجه‌ای با هدف حذف برخی مؤسسه‌های ویژه یکباره به جرقه برخی تجمع‌ها منتهی شد.
علی اکبری، چهره سیاسی اصلاح‌طلب و نماینده مردم شیراز در گفت‌وگو با «شرق» بی‌کاری را پاشنه آشیل استان فارس می‌داند و معتقد است خشکسالی سال‌های اخیر وضعیت را وخیم‌تر کرده است. درعین‌حال تلاش و اراده دولت برای حذف یا نظارت‌پذیرکردن برخي بودجه‌هاي بی‌تأثیر نمی‌داند. اکبری در حوزه، مشغول رسیدگی به امور حوزه انتخابیه است و گفت‌وگو با او تلفنی انجام شده است.
به‌عنوان عضو فراکسیون امید مجلس از وضعیت بازداشت‌های اخیر چه خبری دارید؟
خبر خاصی ندارم. در مأموریت بودم و در جلسه روز شنبه فراکسیون امید شرکت نداشتم اما فراکسیون امید برای پیگیری این مسئله تشکیل جلسه داده و ماجرا در حال پیگیری است.
تحلیل شما درباره به‌وقوع‌پیوستن ناآرامی‌های اخیر در کشور چیست؟
البته نقطه شروع و خاستگاه این اعتراض‌ها هم مشهد بود و این کمی پرسش‌برانگیز است. به‌ویژه اینکه مشهد یکی از شهرهایی است که منتقدان دولت در آن صاحب نفوذ و قدرت‌اند. اما بدون شک سوای برخی تلاش‌های مقدماتی در مراحل بعدی دلخوری و عصبانیت مردم از مؤسسه‌های پولی و بانکی غیرمجاز و گله عمومی از فقر، گرانی، بی‌کاری و تنگدستی مردم بی‌تأثیر نبوده؛ یعنی تحلیل این ناآرامی‌ها کار ساده‌ای نیست و ابعاد مختلفی دارد.
در موضوع مؤسسه‌های بانکی و مالی هم مشهد را مقصر می‌دانید؟
بله انواع مؤسسه‌های مالی از میزان و پدیده گرفته تا ثامن‌الحجج و مولی‌الموحدین، عسگریه و کاسپین ریشه در این شهر داشتند. البته مجلس درباره مدیریت مؤسسه‌های مالی و اعتباری در چندماه اخیر بارها جلسه‌های غیرعلنی داشت تا مسئله را مدیریت کند. ١١میلیارد تومان از منابع عمومی باید صرف بازپرداخت پول‌ها بشود. با وضعیت مالی و بودجه‌ای کشور این جفایی بود که در حق مردم صورت گرفت.
به‌هرحال بحث گرانی‌ها هم مطرح شده.
بله ما هم در جریان هستیم، بحث گرانی‌ها را مطرح کردند و اینکه جامعه کشش گرانی را ندارد. اما یادمان هم نرفته که در زمان دولت نهم و دهم ماشین پراید از هفت‌میلیون تومان، شد ٢١میلیون؛ یعنی ٣٠٠ درصد افزایش قیمت. برخی اقلام دیگر هم افزایش ٤٠٠درصدی داشتند و قیمت ارز سه، چهار برابر شد. آن‌موقع چطور حرکتی صورت نگرفت و حالا به یکباره از مشهد این مسائل سر بر می‌زند. یادمان نرود که روز قدس و عید فطر هم برخی تحرک‌هایی داشتند و حرمت‌شکنی کردند. اما متأسفانه آن‌طور که شایسته بود با متخلفان برخورد نشد. برخورد که نشود این‌طور در جاهای دیگر سرریز می‌شود و خودسری اتفاق می‌افتد.
خب حالا شمای نماینده برای بهبود این وضعیت چه خواهید کرد؟ به‌ویژه اینکه فراکسیون امید در بیانیه اخیرش به حذف و نظارت‌پذیرشدن بودجه برخی مؤسسه‌ها اشاره داشت.
بله قطعا بند بند بیانیه مورد تأیید نمایندگان عضو فراکسیون امید است. مؤسسه‌های زیادی در سال‌های گذشته به دلایلی از بودجه اعتبار می‌گرفتند و هیچ حسابرسی‌ای در کار نبود. حسن روحانی، رئیس‌جمهوری در روز ارائه بودجه به مجلس به‌درستی به این مسئله و برخی فشارها اشاره کرد. باور کنید خیلی از مسائل امروز ریشه در همان موضع‌گیری دارد. اگر نه مردم پیش از این هم از وضعیت اقتصادی و گرانی به تنگ آمده بودند اما جلوی نفود ملی و اقتصادی گروهی مسدود نشده بود که در بخش‌هایی افزون هم شده بود. یک‌سری هم پول می‌گیرند و هم مدعی‌اند. اگر این‌طور است دستگاه فرهنگی را منحل کنیم و تحویل آنها بدهیم. توضیح مخارج که نشدنی نیست!
مهم‌ترین مشکل حوزه انتخابیه خودتان را چه می‌دانید؟
پاشنه آشیل ما بی‌کاری است. مثل دومینو است. اگر تولید فعال شود، سرمایه‌گذاری می‌شود. سرمایه‌گذار و کارآفرین به جایی می‌رود که امنیت باشد. سرمایه ترسو است؛ این زمینه را باید فراهم کنیم. در کم‌آبی و بی‌بارندگی و حاشیه‌نشینی مسئله اشتغال خیلی مهم است. اما درباره احتمال بروز ناآرامی باید بگویم حق قانونی اعتراض باید به رسمیت شناخته شود. البته تا‌جایی‌که دیگر اموال عمومی و ارزش‌ها در معرض خطر نباشد. نظام آنقدر توانایی دارد که بتواند برگزاری یک‌سری تجمع انتقادی را مدیریت کند. بهتر است به‌جای‌آنکه مردم به قول برخی اغتشاش کنند، اجازه تجمع مسالمت‌آمیز به آنها داده شود.
واقعا فکر می‌کنید نظارت‌پذیرکردن این نهادها کافی است، آیا فراکسیون امید نمی‌خواهد بر عملکرد این نهادها نظارتی داشته باشد؟ واقعا خروجی این نهادها این همه سال چه بوده؟
به نظر من دستگاه‌های فرهنگی برآیند موفقی نداشته‌اند. نه طلاق کمتر شده، نه اعتیاد کمتر شده و نه ساير آسيب‌هاي اجتماعي. اگر دستگاهی پول می‌گیرد، باید خروجی‌اش در جامعه دیده شود. نمی‌شود فقط شعار داد و به همین بسنده کرد.
