معجزه واليبال ايران

با قدي متوسط و جثه‌اي كه كمتر به واليباليست‌ها مي‌ماند، پشت تور سفيد رنگ واليبال خود نمايي مي‌كند. پاسوري كه از همان ابتدا ‌درخشيد و پله پله، نردبان موفقيت را بالا رفت و در اوج، جايي كه روزي در آرزوهايش‌ ترسيم كرده بود، ايستاد و خيلي زودتر از نام‌خانوادگي‌اش معروف شد.

به نوشته جام جم؛ شاگرد بي‌نام و نشان سال‌هاي دور مصطفي كارخانه، امروز وقتي مقابل تيم‌هاي سوپر ليگي به ميدان مي‌رود، رقبايش را به وحشت مي‌اندازد، آنقدر كه مربيان دست كم 2 بازيكن خود را مامور مهار او مي‌كنند. تمام‌ترس رقبايش نه به خاطر قد و قواره بلند و هيكل تنومند بلكه به دليل هوش و ذكاوت خدادادي‌اش است. پاس‌هاي لب تور كه به همت هم تيمي‌هايش به زمين حريف دوخته مي‌شود، همه و همه از يك چيز سرچشمه مي‌گيرد: تمرين منظم و قدرت بالاي تفكر.

سعيد معروف، معروف‌تر از آن است كه بخواهيم از افتخار آفريني‌هايش در رده‌هاي مختلف ملي بنويسيم. اما عنوان ارزشمند‌ترين بازيكن آسيا در مسابقه‌هاي واليبال جام ملت‌ها چيزي نيست كه براحتي بتوان از آن عبور كرد و آن را كم فروغ جلوه داد، عنواني كه تا مدت‌ها واليبال تشنه كشورمان به آن خواهد باليد.

پاسور اروميه‌اي تيم ملي واليبال كشورمان كه تاكنون توانسته 3 بار عنوان بهترين پاسور آسيا را از آن خود كند در يك صبح زمستاني و دقيقا سر ساعت 10 رودررويمان نشست و از افتخار آفريني‌هايش گفت. او واقعا دقيق است درست مثل پاس‌هاي كوتاه و سرعتي‌اش.


شما در پانزدهمين دوره مسابقه‌هاي جام ملت‌هاي آسيا كه به ميزباني فيليپين برگزار شد، عنوان ارزشمند‌ترين بازيكن را به خود اختصاص داديد، در حالي كه همگي فكر مي‌كردند شما بهترين پاسور مسابقه‌ها خواهي شد؟
بله كاملا درست است، البته من در مسابقه‌هاي مقدماتي المپيك پكن و avc كاپ به عنوان بهترين پاسور انتخاب شدم، اما در مسابقه‌هاي جام ملت‌ها وقتي بهترين پاسور را معرفي كردند خيلي نااميد شدم چون انصافا در آن مسابقه‌ها خوب كار كرده بودم و حقم بود كه كاپ بگيرم اما در اوج ناباوري من را به عنوان ارزشمند‌ترين بازيكن معرفي كردند واقعا هيجان زده شده بودم. فكر مي‌كنم اين كاپ بهترين و موثر‌ترين پاداشي بود كه مي‌شد به آن همه تلاش داد.

فكر مي‌كنيد معيار كميته برگزاري مسابقه‌ها از اين انتخاب چه بود؟
دقيقا نمي‌دانم، اما فكر مي‌كنم اين كاپ متعلق به بازيكناني است كه در امتياز آوري تيمشان نقش مهمي ايفا مي‌كنند.

مربيان تيم‌هاي مختلف در سوپر ليگ واليبال معتقدند سعيد معروف، پاسور خوش فكري است و براي شكست دادن تيم سايپا اول بايد شما را مهار كنند؟
ببينيد خوشفكري در واليبال بخصوص در پست پاسور يك اصل است. من اعتقاد دارم تمام پاسور‌هايي كه در سوپر ليگ توپ مي‌زنند خوشفكر هستند واگر اغراق نباشد بايد بگويم اصلا يك واليباليست حرفه‌اي در وهله اول بايد باهوش باشد، چراكه هوش بالا، بازيخواني و خوشفكري در واليبال حرف اول را مي‌زند. واليبال ورزش قدرتي نيست كه به صرف داشتن زور بازو بتوان در آن موفق بود.

سالي كه با پيكان به مسابقه‌هاي قهرماني آسيا رفتيد يكي از خبرگزاري‌ها روي خروجي خود نوشت «سعيد معروف بزرگ‌ترين صيد پيكان.» خب بعد از موفقيت اين تيم، همه پيش‌بيني مي‌كردند پس از بازگشت به عضويت پيكان در خواهيد آمد، اما اين‌طور نشد.
در اين خصوص هم رايزني‌هايي انجام شد، اما 2 باشگاه به تفاهم نرسيدند. به هر حال من آن زمان با سايپا قرارداد داشتم و مسوولان اين تيم بايد اجازه نامه ام را صادر مي‌كردند. از طرفي مبلغ پيشنهادي از طرف تيم پيكان هم آنقدري نبود كه بخواهم برايش به آب وآتش بزنم.

پاسور، يكي از سخت‌ترين پست‌هاي واليبال است. چرا اين پست را انتخاب كرديد؟
از زماني كه در رده آموزشگاهي توپ مي‌زدم، پست پاسوري را انتخاب كردم. البته آن زمان يكي از مهم‌ترين دلايلم شرايط جسماني ام بود. من زياد قد بلند نبودم و از طرفي قدرت بدني آنچناني هم نداشتم. پس پاسوري بهترين پستي بود كه مي‌توانست من را به آرزويم يعني واليباليست شدن برساند؛ البته اين را هم بگويم پست پاسوري به نوعي در فاميل ما ارثي است. دايي‌هايم پاسور هستند. يكي‌شان وحيد سيد عباسي در حال حاضر پاسور تيم برق كرمان است.

فريد صائبي اعلام كرده كه امسال سايپا يكي از كانديداهاي كسب عنوان قهرماني پيكارهاي سوپر ليگ است. چقدر با او موافقيد؟
99 درصد موافقم.

و آن يك درصد به كجا بر مي‌گردد؟
به شرايط تيم‌ها، البته اين را بگويم تيم‌هاي سوپر ليگي واقعا زورشان به سايپا نمي‌رسد؛ چراكه امسال تيم ما خيلي خوب يارگيري كرده، اما در پليآف هيچ چيز را نمي‌توان پيش‌بيني كرد. ممكن است تيمي كه در صدر جدول ليگ بوده در پلي آف ببازد و چهارم شود.

البته درخصوص رقيب ديرينه‌تان پيكان هم بسياري اعتقاد دارند اين تيم با رفتن كارخانه ديگر آن پيكان سابق نيست و حالا بايد از كاله‌ترسيد؟
ببينيد پيكان يكي از تيم‌هاي قديمي و اصيل واليبال است و مهره‌هاي خوبي دارد. درست است كه كارخانه از اين تيم رفته، ولي پيكان بنيه وپايه قوي دارد كه به نظر من مي‌تواند براي هر حريفي دردسر ساز شود. از طرفي من منكر قدرت تيم كاله نيستم به هر حال اين تيم اكنون از تيم‌هاي صدر جدول است و يكي از بخت‌هاي قهرماني به حساب مي‌آيد، اما همان‌طور كه گفتم اين پلي آف است كه تيم قهرمان را تعيين مي‌كند.

پارك را كه از ياد نبرديد؟
نه. 6 ماه سرمربي‌ام در تيم ملي بود.

اعلام كرده كه تيم ملي واليبال ايران بهترين پاسور آسيا را به خدمت گرفته است؟
بله. خودم هم از اين اظهار نظر پارك متعجب شدم، چرا كه وي در مدت حضورش در ايران رابطه خوبي با من نداشت، اما در سفري كه با تيم سايپا به كره جنوبي داشتم حسابي من را تحويل گرفت و علي رغم اين‌كه در مقابل تيمش بازي را واگذار كرديم، اين اظهار نظر را كرده بود كه برايم بسيار جالب بود.

شايد اين اظهار نظر به اين دليل بوده كه حدود 17 سال بود كه كره جنوبي، ژاپن و چين كاپ‌هاي پاسوري را قبضه كرده بودند و شما توانستي اين طلسم را بشكنيد.
بله درست است. به هر حال زماني اين پست فقط در خدمت اين 3 كشور بود.

چرا هميشه واليبال ما در سطح پايه موفق‌تر از سطوح ديگر بخصوص بزرگسال عمل كرده است؟
من فكر مي‌كنم ديگر اين قضيه كمرنگ شده، چراكه بتازگي مطلع شدم فدراسيون واليبال ژاپن يك كميته حقيقت ياب تشكيل داده كه به ايران سفر كنند وعلت جهش يكباره واليبال كشورمان را در 2 سال اخير جويا شوند؛ جهشي كه به اعتقاد آنها از 20درصد، طي 2 سال به 80 درصد رسيده است، خب اين يعني معجزه و جامعه ورزش كشور بايد به اين قضيه افتخار كند. روزگاري وقتي تيم‌هاي ما مقابل كره و ژاپن به ميدان مي‌رفتند از‌ترس زانوهايشان مي‌لرزيد، اما حالا ما اين تيم‌ها را مغلوب مي‌كنيم و هيچ‌ترسي هم از رويارويي با آنها نداريم.

اما بيشتر اوقات ما شاهديم كه مثلا فلان بازيكن در رده جوانان مي‌درخشد، اما به محض ورود به رده بزرگسالان يكباره افول مي‌كند؟
خب اين مساله جداگانه‌اي است و برمي‌گردد به اين‌كه متاسفانه در كشور ما فاصله بين تيم‌هاي ملي بسيار كم است. هر بازيكني كه در رده جوانان خوب عمل مي‌كند سال بعد به اردوي تيم ملي بزرگسالان دعوت مي‌شود، خب حالا بايد پرسيد كه اين جوان آيا تجربه لازم براي حضور در مقابل باتجربه‌هاي دنيا را دارد؟ مطمئنا خير، من چند سال پيش در تيم ملي جوانان برزيل يك بازيكن ديدم كه واقعا حرفه‌اي و فوق‌العاده كار مي‌كرد، با وجود اين‌كه ديگر سنش به رده جوانان نمي‌خورد، اما هنوز من وي را در رده بزرگسالان نديده‌ام.

چرا؟
براي اين‌كه رفته دنبال كسب تجربه، بايد آنقدر تجربه كسب كند تا به‌عنوان يك بازيكن تمام عيار وارد تيم ملي بزرگسالان شود، متاسفانه واليباليست‌هاي ما وجه تمايز رده سني جوانان و بزرگسالان را تنها در سن مي‌دانند. در حالي كه يكي از مهم‌ترين وجه تمايز آنها تجربه است و اين تجربه را تنها مي‌توان در مرحله مياني اين دو رده پيدا كرد كه متاسفانه اين رده در ايران وجود ندارد.

يكي از بزرگ‌ترين نقاط ضعف تيم‌هاي واليبال ما چه در سطح ملي وچه در سطح باشگاهي دريافت است،همانطور كه مي‌دانيد دريافت به عنوان آغازگر حمله از اهميت بالايي برخوردار است اما به نظر مي‌رسد در كشور ما اهميت چنداني به آن داده نمي‌شود.
بله، اين هم يك نوع ضعف تكنيك است. البته ما در كشور ساعد گيرهاي خوبي داريم، اما بايد به اين موضوع هم توجه كرد كه سرويس‌ها پيشرفت زيادي كرده، آنقدر مرگبار شده كه حتي 2 ساعدگير هم پاسخگو نيست، ما 3 سال پيش با تيم صنام تنها با 2 ساعدگير قهرمان شديم، اما حالا ديگر نمي‌شود. دريافت بسيار سخت شده، مخصوصا در مقابل تيم‌هايي نظير برزيل، كوبا و لهستان، اين تيم‌ها آنقدر سرويس را مرگبار مي‌زنند كه دريافت كننده بايد شجاعت به خرج دهد تا زير توپ برود، اين نشان مي‌دهد كه تيم ما حالا حالاها بايد روي دريافت‌هاي خود كار كند و به عنوان يك مهارت سخت به آن نگاه كند.

آقاي معروف شما چند ساله هستيد؟
24 ساله.

24 سال واقعي؟
بله، خوشبختانه من شناسنامه‌ام را اسير صغر سن نكرده‌ام.

اما صغر سن در واليبال امري معمول است.
بود، الان ديگر به اين شكل نيست، اكثر ملي پوشان با سن واقعي خودشان وارد زمين مي‌شوند، حتي من باخبر شدم كه در اردوي تيم ملي جوانان اگر كسي حتي يك ماه اضافه داشته باشد به اردو راهش نمي‌دهند.

البته اين موضوع تنها مختص واليبال كشورمان نيست واليبال دنيا هم اسير آن است.
كاملا درست است، در مسابقه‌هاي جوانان جهان، سرعت سرويس‌هاي يكي از بازيكنان برزيل به 120 كيلومتر در ساعت مي‌رسيد، خب اين از توان يك جوان خارج است و مشخص است كه اين بازيكن صغر سن گرفته.

بدترين شكستي كه تا به حال متحمل شديد؟
بازي با آرژانتين، هيچ‌وقت فراموش نمي‌كنم يك گيم را برديم و گيم دوم را باختيم، در گيم سوم 25 بر 9 مغلوب آرژانتيني‌ها شديم، اصلا باورم نمي‌شد، احساس كردم به يكباره تمام مهارت‌هايم زير سوال رفت.

و اما شيرين‌ترين برد؟
پوئن آخر بازي با كره جنوبي در AVC كاپ.

توضيح بيشتري مي‌دهيد؟
توپ را دوپرشه بلند كردم وموسوي هم با تمام قدرت توپ را به زمين حريف دوخت، تازه بعد از آن هم آنقدر قدرت توپ زياد بود كه درون تماشاچيان رفت، آقاي معدني هنوز آن توپ را به عنوان يادگاري نگه داشته.

فكر مي‌كنيد واليبال ما آنقدر حرفه‌اي شده كه بگوييم مثلا تا چند سال ديگر جزو سه تيم برتر دنيا خواهيم بود؟
(كمي به فكر فرو مي‌رود)، خب 3 تيم اول دنيا كار سختي است. چون راهي كه يك كشور مانند برزيل در طول 30 سال به آن رسيده را ما نمي‌توانيم يك شبه طي كنيم؛ ولي با گذشت زمان كم كم مي‌توانيم رنكينگ خودمان را بهبود ببخشيم. مثلا ميانگين سني ما در تيم ملي بزرگسالان 24 سال است. اگر به اين تيم بها داده شود و تا 8 سال ديگر حفظ شود، هيچ چيز از آن بعيد نيست؛ حتي 3 تيم اول دنيا، اما به شرطي كه با شركت در تورنمنت‌هاي مختلف تيم را آبديده كنند.

فكر نمي‌كنيد تا 8 سال ديگر تيم ملي پير مي‌شود؟
خير، آمريكا در حالي كه تمام بازيكنانش بالاي 30 سال سن داشتند قهرمان المپيك پكن شد، خب اين نشان مي‌دهد كه ما هم مي‌توانيم، بدون اغراق مي‌گويم همين حالا هم تيم‌هاي اروپايي با خوش اقبالي در مقابل تيم ما پيروز مي‌شوند. حالا فكر كنيد اين تيم 8 سال تجربه و قدرت هم كسب كند، آن‌وقت تمام تيم‌ها به عنوان يك تيم خوب و حرفه‌اي روي آن حساب باز مي‌كنند.

واليبال دنيا روز به روز به سمت سرعتي شدن پيش مي‌رود، حالا در اين بين واليبال ما از ميان سرعت و قدرت كدام را انتخاب كرده؟
تلفيقي از قدرت و سرعت، البته نسبت آنها 60 به 40 به نفع سرعت است، سرعتي بودن كار دفاع‌هاي بلند را سخت مي‌كند، اما من به عنوان يك پاسور سرعت را بيشتر مي‌پسندم. خوشبختانه بلندزن‌هاي ما هم ديگر سرعتي شده‌اند، يعني با همان قدرت ضربه را سرعتي مي‌زنند، اسم قدرتي بودن روي آنهاست اما در واقع سرعتي مي‌زنند. خب اين يعني حرفه‌اي به تمام معنا.

در حال حاضر قدرت اول واليبال دنيا كدام كشور است؟
برزيل، از سال 2001 در تمام مسابقه‌ها به جز المپيك پكن، قهرمان شده‌اند.

فكر مي‌كنيد چه چيز باعث شده كه اين كشور در واليبال سردمدار باشد؟
واليبال بعد از فوتبال ورزش دوم برزيل است. اين كشور واليباليست‌هاي زيادي دارد كه در دنيا بسيار معروفند، باور كنيد انگار روي پيشاني اينها نوشته قهرماني، هر دفعه كه وارد مسابقه‌هاي مي‌شوند چنان براي مقام قهرماني تلاش مي‌كنند انگار تا به حال قهرمان نشده‌اند و آنقدر براي گرفتن كاپ عطش دارند كه آدم احساس مي‌كند كه اينها تا به حال كاپ قهرماني نديده‌اند. هميشه تشنه قهرماني هستند و انگار هيچ‌وقت هم اشباع نمي‌شوند.