کلیات

سکینه دختر امام حسین (علیه‌السلام)، (۴۷ یا ۵۱ - ۱۱۷ ه. ق) مادرش رباب دختر امرء القیس بود. نامش به اختلاف یاد شده و سکینه لقبی است که مادرش به او داده است. آن بانوی مکرمه همراه مادرش در واقعه کربلا حضور داشته و بعد از شهادت امام حسین (علیه‌السلام) در زمره اسیران کربلا بود. مقاتل در وقایع مختلفی از شب و روز عاشورا از آن بانو یاد کرده‌اند.
حضرت سكينه، بانویی عفيفه، بخشنده، شاعر، فصيح و بليغ، آشنا در نزد اهل ادب و اشعاری در رثای امام حسین (علیه‌السلام) سروده است.

 معرفی اجمالی

سکینه، دختر باكمال و بافضيلت امام حسين (علیه‌السلام) و رباب فرزند امرى‌ء القيس است. 

 نامش را، أميمه، أمينه، آمنه، امامه و اميّه گفته‌اند. 

 (مؤلف كتاب اعیان‌ الشیعه مى‌گويد ممكن است اميمه تصغير«امامه» باشد.) امّا به «سكينه» لقبى كه مادرش، رباب به او داده 

 مشهور مى‌باشد.
سال ولادت سكينه به درستى روشن نيست. ولى چون در زمان حيات پدرش بالغه و بانويى رشيده بوده مى‌توان گفت در روز عاشورا ده يا چهارده ساله و تولدش سال ۴۷ يا ۵۱ قمرى بوده است. 

خصوصیات اخلاقی

حضرت سكينه، عفيفه، بخشنده، شاعر، فصيح و بليغ، آشنا در نزد اهل ادب، بافراست، باوقار و خوش‌ذوق بود. 

 امام حسين (علیه‌السلام) درباره‌اش مى‌فرمايد:«امّا سكينة فغالب عليها الاستغراق مع اللَّه؛ 

 اما سكينه غالباً و با تمام وجود محو جمال ازلى خداى متعال است.»
به جهت اين مقام والا است كه امام حسين (علیه‌السلام) در روز عاشورا، وى را «يا خيرة النسوان»، اى بهترين زنان، خطاب فرمود: 

 ازدواج

درباره‌ى ازدواج حضرت سكينه با همسران متعدّد گزارش‌هاى مختلفى نقل شده، 

 ولى آنچه صحيح به نظر مى‌رسد آن است كه وى، تنها به عقد عبدالله‌ بن حسن (علیه‌السلام) در آمد و او نيز قبل از زفاف در کربلا به فيض شهادت نايل آمد. 

همراه با كاروان حسينى

از سكينه دخت گرامى سیّدالشهدا (علیه‌السلام) گزارش‌هايى درباره شب عاشورا، هنگام شهادت علی‌اکبر (علیه‌السلام)، وداع پدر و آمدن ذوالجناح و قتلگاه بيان شده است. 

از جمله اينكه آن بانوى محترمه مى‌فرمايد: هنگام بيرون رفتن ما از مدینه به سوى مکه، هيچ‌كس، ترس و خوفش، از ما اهل بيت بيشتر نبود.

 صحبت امام حسین با سکینه از قتلگاه

نقل شده است كه چون امام حسين (علیه‌السلام)، هفتاد و دو تن از ياران و خاندانش را كشته و بر روى زمين افتاده ديد متوجه خیمه‌گاه شد و به سكينه و ساير زنان سلام داد. سكينه فرياد زد: پدر جان! آيا تن به مرگ داده‌اى؟ امام (علیه‌السلام) فرمود: چگونه تن به مرگ ندهد كسى كه يار و ياورى ندارد. سكينه گفت: ما را به حرم جدّمان بازگردان. امام (علیه‌السلام) فرمود: اگر مرغ سنگ‌خوار را به حال خود مى‌گذاردند مى‌خوابيد. 

امام حسين (علیه‌السلام) به زن‌ها گفت: سكينه‌ من امروز یتیم خواهد شد، به او توجّه و التفات كنيد، زيرا دل يتيمان نازک مى‌باشد. 

 در اين وقت سكينه فريادكنان به سوى آن حضرت آمد و امام (علیه‌السلام) او را در آغوش گرفت و فرمود: «اى سكينه! بدان كه گريه‌ تو پس از مرگ من طولانى خواهد شد.»