به گزارش «تابناک»، جعفر محمدی در عصر ایران نوشت: چرا عده‌ای به تازگی دوباره دلواپس شده و با احیای برجام مخالف اند؟ سعی می‌کنم علتش را ساده و مستند به عدد و رقم توضیح می‌دهم:
وقتی تحریم نباشیم، روند تجارتمان با دنیا عادی است؛ یعنی شما به عنوان یک تاجر می‌توانید هر چه نیاز هست را از بازار آزاد و رقابتی جهان با "مناسب‌ترین قیمت" بخرید و وارد کنید.
اما وقتی تحریم باشیم، دیگر نمی‌توانید مایحتاج کشور را با مناسب‌ترین قیمت وارد کنید بلکه باید به "ممکن‌ترین شکل" وارد کنید. اینجا دیگر شما نیستید که بین فروشندگان مختلف، بهترین را انتخاب کنید؛ باید ببینید چه کسی حاضر می‌شود آن را به شما بفروشد. تازه آن فروشندگان معدود هم، هرگز تمایلی ندارند به طور علنی و رسمی به شما کالا بفروشند.
اینجاست که پدیده‌ای مطرح می‌شود به نام "دور زدن تحریم ها". یعنی اگر تا دیروز مثل آدمیزاد می‌رفتید و از فروشنده‌ای مثلاً در آلمان خرید می‌کردید، الان باید از فروشندگان واسط و حتی خریداران واسط استفاده کنید، شرکت‌های صوری در این کشور و آن کشور تاسیس کنید و کالای مورد نیاز را به عنوان خریداری از لیتوانی بخرید، به شرکت صوری تان در ترکیه بفروشید و از آنجا به امارات بفرستید و نهایتاً از طریق لنج به بندرعباس بیاورید.
مجبورید به کلی آدم خارجی و داخلی باج بدهید و گاه ناگزیر می‌شوید اعتماد کنید و کل سرمایه تان را در معرض ریسک قرار دهید. وقتی کالایی را این گونه می‌خرید، از خدمات نصب (در تاسیسات صنعتی) و گارانتی هم محروم می‌شوید.
خلاصه آن که ورود به بازی دور زدن تحریم ها، دیگر کار شما به عنوان یک تاجر عادی نیست. کار کسانی هست که به منابع ده‌ها میلیارد دلاری کشور دسترسی دارند و می‌توانند با این پول درشت، ریسک کنند چرا که هزینه این ریسک را خودشان نمی‌دهند و از کیسه ملت می‌رود.
برآورد‌ها حاکی است در دو دولت احمدی نژاد و روحانی، حدود ۴۰۰ میلیارد دلار صرف همین دور زدن تحریم‌ها شده است. این ۴۰۰ میلیارد دلار به جیب چه کسانی رفته است؟ به جیب کسانی که در کار دور زدن تحریم‌ها هستند و نیز شرکای خارجی شان. بابک زنجانی، فقط نوک قله این ماجراست که قصه اش از پرده برون افتاد و خود به حبس رفت. او تنها حدود ۲ میلیارد دلار از این ۴۰۰ میلیارد دلار را به جیب زده بود.
برای تبیین بزرگی این عدد کافی است بدانید گران‌ترین سازه‌ای که بشر ساخته، ایستگاه فضایی بین المللی است که ۱۶۰ میلیارد دلار برای ساخت و نگهداری آن در دو دهه هزینه شده است و آنقدر این عدد بزرگ است که ۱۵ کشور ثروتمند جهان طی سال‌ها آن را تامین کرده اند؛ کل بودجه سالیانه مالزی با آن همه رونق اقتصادی ۸۰ میلیارد دلار است؛ بزرگترین پروژه عمرانی تاریخ اروپا تونل مانش است که دو کشور فرانسه و بریتانیا را از زیر دریا به هم وصل می‌کند و اتومبیل و کامیون و قطار در آن تردد می‌کنند، ۸ میلیارد دلار هزینه داشته است و برج خلیفه که به عنوان بلندترین برج کره زمین، نماد امارات متحده عربی شده است، با ۱.۵ میلیارد دلار ساخته شده است. استادیوم عظیم ومبلی انگلیس هم با هزینه ۱.۲ میلیارد دلار ساخته شده است.
پولی که برای
با این اوصاف، با پولی که از جیب ملت ایران صرف دور زدن تحریم‌ها شده است و در واقع هدر رفته است، می‌شد بیش از ۲ ایستگاه بین المللی فضایی ساخت یا ۵ سال تمام خرج کل مالزی را داد یا ۵۰ ابر پروژه در حد تونل مانش اجرا کرد یا ۲۶۶ برج مانند بلندترین برج دنیا ساخت و یا ۳۳۳ استادیوم در حد و قواره ومبلی احداث کرد.
این رقم، آنقدر عجیب و غریب و فضایی است که اگر (به فرض) می‌خواستند به همه خانواده‌های دو دهک پایین جامعه که فقیرترین افراد هستند، نقداً کمک کنند، به هر خانواده ۵ نفری حدود ۳ میلیارد تومان می‌رسید؛ آیا با این پول، نمی‌شد یک بار برای همیشه فقرزدایی کرد؟
اما قصه این است که گذشتن از چنین پول هنگفتی به راحتی میسر نیست خاصه آن که کاسبان تحریم، زندگی و نقشه راه آینده شان را بر همین مبنا بسته اند و خرج شان زیاد شده است. اگر اینان با احیای برجام و لغو تحریم‌ها مخالفت نکنند و هر روز مانعی جدید نتراشند جای تعجب دارد.
بدیهی است که اینان هرگز نمی‌گویند "ما با برجام و لغو تحریم‌ها مخالفیم، چون منافع مان به خطر می‌افتد"؛ آنها باید سکه‌ای ضرب کنند که خریدار داشته باشد؛ مثلاً باید پشت مفاهیم ارزشی پنهان شوند و بگویند مذاکرات عزت و شرف ما را از بین برد، چون مذاکره کنندگان ما خائن و نادان هستند، انقلاب را بر باد دادند، خون شهدا را پایمال کردند، آنها خود فروخته اند و ....
کاسبان تحریم، البته زیرک‌تر از آنند که آفتابی شوند و خود، این شعار‌ها را بدهند؛ آنها با پول مفت و هنگفتی که بناحق در اختیار دارند، می‌توانند سیاستمداران و رسانه‌ها را در اختیار خود قرار گیرند. حال برخی از این سیاسیون و رسانه ها، واقعاً آنها را باور می‌کنند و مزدور بی جیره و مواجب شان می‌شوند و شاید هم برخی بخواهند لقمه‌ای از این سفره برای خود بردارند!
در این میان، برخی مردم پاکدل که واقعاً دلسوز کشور و انقلاب هستند، تحت تاثیر پمپاژ بی امان تبلیغاتی قرار می‌گیرند و واقعاً فکر می‌کنند که عزت و شرف ما در گرو تقابل با دنیا و پذیرش تحریم هاست و هر که بخواهد گامی در جهت لغو تحریم‌ها بردارد، لابد دارد وطن فروشی می‌کند! من این افراد خوش نیت را دعوت می‌کنم به اندیشیدن درباره این که کاسبان ۴۰۰ میلیارد دلار چه کسانی هستند؟
البته که برجام سندی بی نقص نیست، ولی اگر بهتر از این میسر بود (در عالم واقع نه در تئوری)، چرا همان‌هایی که امروز منتقد برجام اند و سال‌ها عهده دار مذاکرات هسته‌ای بودند، آن توافق خوبی که ادعایش را می‌کنند، به دست نیاوردند؟
اصلاً برجام بد، راهکار آنها برای لغو تحریم‌هایی که ملت ایران را خفه کرده است، چیست؟ البته از جماعتی که کارنامه اش پر از "نه" گفتن به مردم است بی آن که برای آنچه منع می‌کند، جایگزینی معرفی کند، انتطاری نیست که در ازای نه گفتن به برجام هم جایگزینی داشته باشد.
بعضی‌ها تنها بلدند، غر بزنند و "نه" بگویند!
رسانه و مطبوعات، چشم های جامعه اند. جامعه کور می خواهید یا تیزبین؟ 
خدا رحمت کند بر نویسنده مطلب عصر ایران و تابناک که این حقاییق را باز نشر کرد. 
