۲۰ سال از شب سیاه منامه و رقص با پرچم عربستان گذشت
ماجرای شام مشکوک تیم ملی ایران در بحرین چه بود؟
آخرین بازی تیم ملی فوتبال ایران در مقدماتی جامجهانی ۲۰۰۲ در منامه از ذهن اهالی فوتبال پاک نخواهد شد. بازی کثیفی که تیم پرستاره ایران ۳گل از بحرین خورد و شاهد رقص این تیم با پرچم عربستان در زمین بود
بازی ها برد و باخت دارن. اما ذهن بیمار و کثیف شما که مبتلا و گرفتار به درد بی درمان خود بزرگ بینی مفرط شده هیچ علاجی براش متصور نیست
پاسخ ها
عمو قزوینی
||
۱۴:۱۴ - ۱۴۰۰/۰۳/۱۰
ذهن نیمه کثیف تو در باره اراجیفی که گفتی چه مدرکی داره ببم عسلم؟
عمو شهرضایی
||
۱۲:۵۵ - ۱۴۰۰/۰۳/۱۱
عمو قزوینی ذهن تمیز و خوشگل یه سر بیا شهرضا فرمونت ببریم و توجیهت کنیم. مدرکش این حس خود برتر بینی و شیفتگی مسخره ما ایرانی ها در برابر اعراب و .افغانها هست. تئوری مریض گونه توطئه که فکر میکنیم ما مرکز آفرینش هستیم و دنیا مرتب دارند علیه ما توطئه می کنند.
بازی جوانمردانه برد و باخت دارد نه آن بازی که بازیکنان بحرین مدام و به صورت واضح تمارض می کردند و داور تقاضای برانکارد میکرد و در اخر فقط چند دقیقه کوتاه وقت اضافه گرفت. شاید تماشای آن بازی به سن و سال شما قد نده ولی خیلی ها یادشونه که بحرینی ها چقدر ناجوانمرد بودند.
این توهم تئوری توطئه درمان ندارد. همیشه دنبال تئوری هایی میگریدم که باخت را توجیه کنیم. پرداختن به همین توهم توطئه گریبان گیر بازی های داخلی هم خواهد شد چرا که اگر این اخلاق را گسترش بدهیم همین صحبت ها هم در داخل رواج پیدا میکند و همه تیم ها از همین تئوری ها استفاده خواهند کرد
همیشه فکر میکنم نگاه دایی جان ناپلئونی ارجحیت داره تو جامعه ما کامنت ها که میخونیم میفهمیم بدتر از اونا جماعتی هستن که به تو سری خوردن چشم گفتن عادت کردن وگرنه آدم باید کور باشه همین چندتا بازی آخر تیم ملی بحرین ندیده باشه رفتارشون با تیم ملی ایران و هنگ کنگ و متوجه نشده باشه چه مردمی هستند .....
افراط و تفریط خوب نیست. اینکه فکر کنیم همه بر علیه ما توطئه کرده اند، درست نیست.
اینهم درست نیست که اگر واقعا با تقلبها و بی اخلاقیها مواجه شویم و سرمان را برگردانیم و بگیم انشاءالله گربه است.
مشکل این نیست که این سر یا آن سر این بحث باشیم (یعنی ما یکی از این دو موضع افراطی را اختیار کنیم؛ درنتیجه موضع طرف نقطه مخالف خود را مشکلدار بدانیم)، مشکل اینست که هر کدام از این دو سر باشیم و حاضر نباشیم که در یک موضع وسط و معتدل قرارگیریم.
عموما وقتی مردم در شرایط دشواری قرار گیرند (مانند استرس تماشاچی یک مسابقه فوتبال)، موضعهای افراطی بیشتری اتخاذ می کنند. اگر متمایل به فرافکنی باشند، همه چیز را گردن مخالف خود می بینند. اگر متمایل به درون فکنی باشند، هم اشکالات را از خود می بینند و حتی نقصهای دیگران را هم درون فکنی می کنند. فکر می کنند اگر کسی هم عمدا بلایی سرشان آورده، حتما همه اش تقصیر خودشان است.