دوازدهمین روز نیز فرا رسید. بسیاری از فرصت خوشی در این ایام بی‌بهره می‌مانند، نه به واسطه آنکه توان و تمکن بهره از این موقعیت‌ها را ندارند، بلکه توان آن را ندارند از آنچه کسب کرده‌اند در راه لذت و شادی خود و دیگران بهره ببرند و این روزها را به خاطره‌هایی ماندگار به همراه لبخندی پابرجا بدل نمایند.
در همین زمینه، سعدی علیه الرحمه در گلستان حکایت کرده است: حکیمی را پرسیدند چندین درخت نامور که خدای عزوجل آفریده است و برومند هیچ یک را آزاد نخوانده‌اند، مگر سرو را که ثمره‌ای ندارد، درین چه حکمت است؟
گفت: هر درختی را ثمره معین است که به وقتی معلوم به وجود آن تازه آید و گاهی به عدم آن پژمرده شود و سرو را هیچ از این نیست و همه وقتی خوش است و این است صفت آزادگان.
به آنچه می گذرد دل منه که دجله بسی
پس از خلیفه بخواهد گذشت در بغداد
گرت ز دست بر آید چو نخل باش کریم
ورت ز دست نیاید چو سرو باش آزاد
هرچند جانب احتیاط نیز در این فقره ضروری است و به قول سعدی، دو چیز محال عقل است، خوردن بیش از رزق مقسوم و مردن پیش از وقت معلوم، لکن می‌توان از این امر بهره فراوان برد و در عین حال محتاط نیز بود.
این بهاریه را با شعری از شمس تبریزی به انتها می‌رسانیم و دعوتتان می‌کنیم تا ببیننده و شنونده مجموعه ویدیویی بهاری امروز باشید.
آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد
مژده دهید باغ را بوی بهار می‌رسد
راه دهید یار را آن مه ده چهار را
کز رخ نوربخش او نور نثار می‌رسد
چاک شدست آسمان غلغله ای است در جهان
عنبر و مشک می‌دمد سنجق یار می‌رسد
رونق باغ می‌رسد چشم و چراغ می‌رسد
غم به کناره می‌رود مه به کنار می‌رسد
تیر روانه می‌رود سوی نشانه می‌رود
ما چه نشسته‌ایم پس شه ز شکار می‌رسد
باغ سلام می‌کند سرو قیام می‌کند
سبزه پیاده می‌رود غنچه سوار می‌رسد
خلوتیان آسمان تا چه شراب می‌خورند
روح خراب و مست شد عقل خمار می‌رسد
چون برسی به کوی ما خامشی است خوی ما
زان که ز گفت و گوی ما گرد و غبار می‌رسد
دلم فریاد می‌خواهد ؛ همایون شجریان
همایون شجریان در یکی از اجراهایش در تالار وحدت، یکی از اشعار محمدعلی بهمنی را خوانده است. قطعه «شب» یک اجرای بسیار شنیدنی از شجریانِ پسر را در این شب زمستانی در «تابناک» می شنوید.
اجرای منحصربفرد کیهان کلهر در آمریکا
کیهان کلهر مدتی پیش در NPR «بزرگترین شبکه رادیویی امریکا» اجرایی داشته و هم اکنون به مناسبت موفقیت اخیر او و همنوازانش در کسب جایزه گرمی، نوای کمانچه کلهر را در «تابناک» می شنوید.
سابرین ؛ شازار
«سابرین» قطعه‌ای است که گروه شازار در استراسبورگ فرانسه ثبت کرده‌اند. در این قطعه که سازهای ملل نواخته شده، حسن عبدالرحمان نوازنده «عود / Oud» (بربط)، جتیل سلویک نوازنده «کلارینت باس / bass clarinet»، نیکلاس بک نوازنده «تارهو / Tarhu» و فاین گویوت نوازنده «پرکاشن / Percussion» اجرا می‌کنند. این اجرا را در تابناک می‌بینید و می‌شنوید.
تک نوازی سنتور ؛ اردوان کامکار
اردوان کامکار در جریان کنسرت گروه کامکار و شهرام ناظری در سال ۱۳۷۱، یک سولو یا تک نوازی سنتور داشت. این اجرای زنده را با این توضیح در تابناک می‌بینید که کیفیت تصاویر و صدای بر جای مانده مطلوب نیست.
اجرای مشترک پرویز مشکاتیان و نوربخش
اجرای زنده مشترک پرویز مشکاتیان و حمیدرضا نوربخش را در قالب گروه عارف در تابناک می‌بینید و می‌شنوید.
تک نوازی سه‌تار جلال ذوالفنون
جلال ذوالفنون موسیقی‌دان و نوازنده سه‌تار اهل ایران و یکی از چهره‌های برجسته موسیقی ایران محسوب می‌شود. تکنوازی سه تار جلال ذوالفنون را با این توضیح می‌بینید که این اجرا با کیفیت مطلوب ثبت نشده است.
در اوایل دهه ی 70 با صدای گرم آقای نوربخش آشنا گردیده و بسیار خوشحال شدیم که بالاخره یکی توانست به عنوان شاگرد آقای شجریان به جامعه معرفی شود (تا آن زمان آقای شجریان هیچ کسی را به عنوان شاگرد تمام و کمال خود قبول نمی کرد و تقریباً از تمامی کسانی که چنین ادعایی داشتند به نوعی تبری می جست - دست کم با گفتن این که دوره اش را نیمه تمام گذاشته). این اتفاق را بسیاری، از جمله خود بنده، به فال نیک گرفتیم - دست کم از این باب که دیگر با اطمینان کامل می توانستیم به آقای شجریان لقب «استاد»ی داده و واهمه ای نداشته باشیم از این که این لفظ هم مثل الفاظ دیگری که در ایران رنگ و اعتبار باخته اند (استاد، دکتر، حاجی، ....) نیست واقعاً دست کم خواننده ی محبوبمان یک شاگرد دارد و به این اعتبار استاد است. ولی گویی این خوشی بسیار زودگذر بود و امیدمان خیلی زود در میان مه و تاریکی بی خبری گم شد. بعد از سال ها بی خبری، بنده در اوایل دهه ی 90 آگاه شدم که آقای نوربخش به عنوان تدارکاتچی شرکت «دل آواز» (شرکت تجاری مرتبط با موسیقی و متعلق به خانواده شجریان) کار می کنند و این صدای زیبا و گرم به این صورت به محاق رفت تا یکی دیگر از تنبک به حنجره مهاجرت کرده و بدون رقیب در آسمان آواز سنتی ایران، که از قضا دهه ها است که تک ستاره شده، خوش بدرخشد. چرا این گونه است؟ آیا این ما مردم ایران هستیم که دوست داریم آسمانمان فقط یک ستاره داشته باشد و آن را تا جایگاه خورشید بالا برده و سپس پرستش کنیم یا این که هنرمندانمان تحمل حریف و رقیب را ندارند؟ علت هر چه باشد مهم نیست نتیجه این که ما باید مدت ها به تک ستاره ی آسمان آواز سنتی ایران عادت کرده و به این بضاعت (هر چند به مقیاس هنر بزرگ ولی به عدد ناچیز) بسازیم. روحش شاد باد مرحوم استاد کریمی که هر چه می دانست با سخاوت مثال زدنی به حداکثر ممکن از شاگردان خود - از جمله آقای شجریان، یاد داد و خود گمنام چهره در نقاب خاک کشید - آن قدر گمنام بود که شاگردانش هم از گفتن نامش دریغ می کردند. 