نقش‌برجسته آنوبانی‌نی، یکی از مهم‌ترین یادگاری‌هایی است که از تاریخ ایران به جا مانده و متعلق به 4000 سال پی است؛ نقشی همراه با کتیبه از اقوام لولوبی که روزگاری در کوهستان‌های غرب ایران امروز می‌زیستند. نقش این ایزدبانو در کنار شاه آنوبانی‌نی از قوم لولوبی، داستان نخستین سنگ‌نگاره به جامانده از تاریخ ایران است. سنگ‌نگاره‌ای که چند سال پس از شکست سخت از اَکدی‌ها بر کوه کنده شده و نشان از پیروزی شاه لولوبی در جنگی دارد که نمی‌دانیم چیست. شاه پای خود را بر شکم اسیری گذاشته و در زیر آن هم شش اسیر دست‌بسته دیگر دیده می‌شود که یکی از آن‌ها کلاهی متفاوت با دیگران دارد که احتمالا نشان‌دهنده قوم اوست. ایزدبانو هم ریسمان دو اسیر زانوزده را به دست راست گرفته و با دست چپ حلقه‌ای را رو به شاه گرفته که در دست اکثر خدایان باستان می بینیم و احتمال داده‌اند که به معنای فرمانروایی بر زمان است. شَمَش خدای خورشید و عدل هم ناظر این کار است و نقش او بالای سر شاه و ایزدبانو ترسیم شده با کتیبه‌ای به خط اکدی که در پایین سنگ‌نگاره و زیر پای ایشتار قرار داد: «آنوبانی‌نی پادشاه توانای لولوبی نقش خود و الهه ایشتار را در کوه پاتیر رسم کرده است و آن کس که این لوح را محو کند به نفرین و لعنت آنو، آنوتوم، بَعل، بَلیت، رامان، ایشتار، سین و شَمَش گرفتار باد، و نسل او بر باد رود» جزئیات بیشتر را می‌بینید.
