فرزاد موتمن، کارگردان سینما گفت: «امسال من چند فیلمنامه خواندم که کاباره داشت. چند فیلم پرفروش امسال به من پیشنهاد شده بودند و من فیلمنامه‌هایشان را خوانده بودم. من نمی‌فهمم. مگر زمان شاه چند کاباره داشتیم. شش هفت تا که بیشتر نبودند؛ میامی مال پولدارها بود. شکوفه‌نو و باکارا مال طبقه متوسط بودند. افق طلایی هم مال لمپن‌ها بود که چاقوکش‌ها و کارگران جنسی در آن زیاد بودند و یکی، دو تای دیگر... اگر فکر می‌کنند مشهد، شیراز و اصفهان کاباره داشته، اشتباه می‌کنند و هیچ‌کدام کاباره نداشتند. یک کاباره خلیج در خرمشهر بود و یک کاباره هتل آبادان... حالا هر فیلمی می‌سازند یک کاباره هم دارد. من یک فیلمنامه‌ای خواندم که فهمیدم نویسنده فرق کاباره را با کانون نویسندگان نمی‌داند، چون در کاباره شب شعر گذاشته بودند.» حرف‌های کامل موتمن را می‌بینید و می‌شنوید.
والا کاباره اسمش دهان پر کن است اما الان در تهران و دیگر شهرهای ایران انچنان رستوران ها و سالن هایی ادم میبیند که ادم فکر می کند ایران نیست بلکه اروپا است اصلا هزار برابر هم از اروپا و امریکا شیک تر و مجلل تر و شلوغ تر شده اند و انقدر استایل جوان های ایرانی به مد روزشده است که ادم فکر می کند یک لحظه وارد اروپا شده با موزیک ها و رقص های به روز شده . از چشم بد و حسودا به دور . 
البته برای یک قشر خاص ماکه تهران هستیم چو جنوب شهر چنین چیزهایی که شما میفرمایید ندیدیم بفرمایید کجاست ما هم بیام باهم لذتش ببریم. عزیز ناشناس انگلیسی 
