علی نصریان در مراسمی که برای بزرگداشتش برگزار شده بود، پیش از آنکه از تقدیر از خود خوشحال شده باشد، در ذکر نام ایران مشعوف شد و با بغض گفت: «ایران، سرزمین ما و تمام عشق و امید و آرزو و همه چیز ماست... از لحاظ روحی نیاز به ترمیم داریم و چیزی بجز فرهنگ و هنر ایرانی نمیتواند به داد ما برسد»