فرار نیروی کار از ایران، دیگر محدود به نیروهای متخصص سطح بالا و به مقصد آمریکا و اروپا نیست، بلکه نیروهای کار با هر سطح تخصصی، در حال مهاجرت به کشورهای اطراف هستند و یکی از مقصدهای جذاب جدید، عراق است؛ عراقی که حتی زیرساخت‌های مناسبی ندارد، به شدت در حال جذب نیروی کار ایرانی است! این اتفاق محصول سیاست‌های دوگانه دولت‌ها در ایران است. دولت که عملاً همواره دولت کارفرمایان و سرمایه دار بود و خود به عنوان بزرگ‌ترین کارفرما از این سیاست‌ها نفع می‌برد، از یک سو با کاهش مداوم ارزش پول ملی، هزینه تمام شده ی کار و خدمات را برای خود و کارفرمایان کاهش داده و سود خود از کالا -به ویژه کالای صادراتی- و خدمات را حداکثری کرده و از سویی دیگر، حقوق نیروی کار را نسبت به کاهش ارزش پول ملی، به میزان کمی افزایش داده و بدین ترتیب قدرت خرید مردم طی دو دهه اخیر ناچیز شده است. علی آقامحمدی، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام درباره این وضعیت بحرانی می‌گوید یک ایرانی اگر در صد سال کار کند، فقط 10 میلیارد تومان می‌تواند در این صد سال عمرش خرید کند! این روایت تلخ از نیروی کار در ایران را می‌بینید و می‌شنوید.
واقعا توانایی خرید خصوصا کارمندان دولت کاهش یافته
برای اینکه رئیسی و دور و بریاش مردم و به فلاکت کشیدن 
