درویش از «لقب پرز» تا شعار «حیا کن رها کن» در پرسپولیس

شامگاه ۱۲ خرداد ۱۴۰۳ در ورزشگاه آزادی همراه پرسپولیس به جام قهرمانی لیگ برتر رسید؛ فریاد هواداران برای تشویق رضا درویش به دلیل کسب این موفقیت و مقایسه شدنش با مدیر رئال مادرید و گرفتن لقب «درویش پرز» در حالی رقم می‌خورد که نه خود او و نه کمتر کسی فکر می‌کرد ۳۲۳ روز بعد در شبانگاه ۲۹ فروردین ۱۴۰۴ در همان ورزشگاه با همان جماعت و این بار با شعار «درویش حیا کن» مواجه شود که خواهان جدایی‌اش از پرسپولیس هستند تا در نهایت تصمیم به استعفا بگیرد.

البته حیا کن رها کن در ورزش و به خصوص فوتبال ما، یک شعار تکراری و کلیشه‌ای برای زمانی است که موفقیت‌ها و تلاش‌ها از یاد می‌رود و چشم بر روز‌های خوب و خوش بسته می‌شود. هر چند در سال‌های اخیر هم کانال‌های تلگرامی با ادمین‌های پنهانی نیز به این آتش بیشتر دمیده‌اند که گاهی ممکن است خواسته‌هایی داشته باشند که امیال‌شان از سوی مدیر، مربی یا بازیکن تأمین نمی‌شود؛ تعدادی روی سکوها هدایت کننده این جریان هستند و تعدادی هوادار ساده‌دل نیز بعضاً دَم به دَم این جریان همراه می‌شوند.

صحبت نگارنده این‌جا حمایت از رضا درویش و به جهت بازگشت وی به پشت میز مدیرعاملی پرسپولیس نیست؛ صرفاً برای مرور یک‌سری اتفاقات است که در دوران مدیریت او در تیم پرسپولیس به عنوان یکی از محبوب‌ترین تیم‌های ایران و آسیا رُخ داد و این دست به قلم شدن بهانه‌ایست برای تجدید خاطره‌ها.

رضا درویش پیش از حضور در باشگاه پرسپولیس به عنوان مدیرعامل، فرد بی‌سابقه‌ای در مدیریت ورزش نبود. از سال ۱۳۶۴ تا ۱۳۸۴ به مدت ۲۰ سال به عنوان مدیر تیم بسکتبال پرسپولیس عضوی از این باشگاه بود. دو سال به عنوان مدیرعامل باشگاه هما از سال ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۶ مدیریت این تیم ریشه‌دار تهرانی را بر عهده داشت. حضور در کمیته ملی المپیک بخشی دیگر از فعالیت‌های مدیریتی رضا درویش در عرصه ورزش بوده است. وی از سال ۱۳۹۳ تا سال ۱۳۹۶ عضو هیأت‌رئیسه فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو بود. بازگشت به فوتبال با مدیرعاملی باشگاه سایپا روی داد که از سال ۱۳۹۵ تا ۱۳۹۸ ادامه یافت.

رضا درویش ۲۲ دی ۱۴۰۰ با حکم وزیر ورزش وقت جانشین مجید صدری شد که پس از جعفر سمیعی به عنوان سرپرست مدیرعاملی پرسپولیس فعالیت داشت. طی مدت ۱۱۹۲ روز مدیریت وی در این باشگاه، تیم‌های فوتبال رده‌های مختلف پرسپولیس صاحب ۸ جام شدند. دو مقام قهرمانی در لیگ برتر، یک مقام قهرمانی در جام‌حذفی و یک قهرمانی سوپرجام در رده آقایان، یک مقام قهرمانی در رده بانوان در لیگ یک کشور و سه عنوان قهرمانی در رده‌های پایه لیگ برتر تهران توسط تیم‌های نونهالان، نوجوانان و جوانان.

آینده ورزشی رضا درویش مهم نیست. مهم طرز فکر و رفتار هوادارانی است که عاشقانه پرسپولیس را دوست دارند و با پیروزی‌هایش می‌خندند و با شکست‌هایش اشک می‌ریزند. درست مانند آن چه پس از دیدار اخیر برابر سپاهان رخ داد. هوادار حق دارد عصیان زده شود. حق دارد بر سر مدیرعامل و مربی و بازیکن فریاد بزند و از مطالباتش بگوید. اما هوادار به خاطر خودش هم که شده نباید تحت تأثیر کانال‌های تلگرامی و پیج‌های مُخرب اینستاگرامی قرار بگیرد.

پیش از رضا درویش، علی پروین با آن همه افتخارآفرینی برای پرسپولیس، حیا کن رها کن شنید. علی دایی و دیگرانی که قربانی توطئه‌های پنهان علیه پرسپولیس شدند، چون نخواستند و اجازه ندادند سوءاستفاده‌گران از سفره پرسپولیس چیزی به یغما ببرند.

پایان کلام؛ فاصله میان هوادارانِ «درویش پرز» تا هوادارانِ «درویش حیا کن رها کن» در کنار عملکرد مدیران، تعدادی از کانال‌های تلگرامی و پیج‌های اینستاگرامی مسموم هستند. پس هوادار عاشق، به هوش باش...