سرویس ورزشی «تابناک» ـ نگاهی به نظرسنجی تابناک و چرخشی روی اعداد و آرای مردم، نشان می دهد که مردم و یا دست کم بخش عمده ای از آنان، تابع احساسات خودشان هستند و احساسشان را با هیچ چیز عوض نمی کنند.
95/47 درصد به استقلال رأی داده اند و09/31 درصد به پرسپولیس؛ حتی اگر به مخالفان دو باشگاه هم نظری داشته باشیم، درمی یابیم که نزدیک به 80 درصد از مردم به این دو تیم رأی داده اند و تنها 20 درصد به تیم های دیگر (با هم و روی هم) رأی داده اند که بر این باوریم با توجه به مخالفان بازیکن گیری دو باشگاه، این رقم حتی تا 90 درصد هم خواهد رسید.
بنابراین، در چنین فضایی باید تأکید کرد که به این دو باشگاه ـ که بدنه احساسات اهالی فوتبال را می سازند ـ باید توجه ویژه ای داشت و نباید آنها را در شرایط بد مالی و معنوی و حمایتی گذارد، چرا که این دو روی هم تقریباً همه فوتبال ایران را شامل می شوند.
بنا بر این گزارش، چنین هوادارانی در جامعه آماری «تابناک»، همچنان طرفدار دو تیم ریشه دار خود هستند که سال هاست به لیل کم توجهی و اشتباهات مدیریتی از اوج خود فاصله گرفته و تعداد قهرمانی هایشان نسبت به پیش بسیار کمتر شده است.
اکنون پرسش اینجاست که دقیقاً از چه هنگامی این دو تیمی که هر دو هر ساله پای قهرمانی بودند و تا جام نمی گرفتند، آرام نمی یافتند، به ضعف کشیده شدند؟
دقیقا این رویداد درست هنگامی رخ داد که لیگ حرفه ای و پول نامساوی در لیگ تقسیم شد.
در این باره، دست نوشته دکتر امیدوار رضایی، همین نکته را نشان می دهد؛ آنجا که ایشان می نویسد: همه مردم باید از امتیاز مساوی برای بهره از امکانات دولتی بهره مند شوند و این تساوی پس از استارت لیگ برتر هرگز رعایت نشد!
سرخابی هایی که 90 درصد جامعه ورزش را تشکیل می دادند، در کورس دست اندازی به ثروت ملی عقب ماندند و دیگرانی که بی ریشه بودند، به بودجه های دولتی دسترسی پیدا کردند و سرانجام، ستاره ها به آن تیم ها کوچ کردند و آنچه برای سرخابی ها ماند بعضاً جامانده هایی بودند که نتوانستند به تیم های صنعتی بپیوندند و نتیجه هم این شد که هست.
با تزریق پول به فوتبال مخالف نیستیم؛ اما اگر قرار باشد پول غیر عادلانه توزیع شود، نتیجه اش دلسردی مردم خواهد بود و کم شدن هواداران قهر کرده ای که به ورزشگاه ها می روند!
امروز این اتفاق رخ داده است؛ سرخابی ها چون در چشم بودند، هر روز ضعیف تر شدند و صنعتی هایی که پول های کلان خرج می کردند، چون زیر ذره بین نبودند، به سادگی مبالغی هنگفت یا به قول دکتر رضایی به اندازه بودجه یک شهر را به بازیکنان دادند و قهرمانی و نایب قهرمانی ها کسب کردند تا بخش عمده ای از مردم دلزده و وازده باشند و دلخور از آن تقسیم های ناعادلانه!
این در حالی است که حتی اگر قرار به ورود پول بی زبان به این ورزش بود، یک سرشماری نشان می داد که بودجه سرخابی ها باید ده برابر تیم های دیگر باشد؛ اما عملاً برعکس گشت و نتیجه اش به گل نشستن کشتی هر دو تیمی شد که مدیرانشان در سال های گذشته، هر روز کوشیدند تا شرایط بهتری فراهم کنند و به همین دلیل، هر روز بدهکارتر شدند تا حساب های مالی شان، نشان از ورشکستگی داشته باشد.
به همین امسال نگاه کنید؛ سرپرست وزارت ورزش، تلاش کرد کمک کند؛ اما حتی پانصد میلیونی را که به اندازه خرید یک بازیکن در بازار کنونی است، هم نتوانست به دلیل موانع موجود به سرخابی ها برساند؛ آن هم در حالی که در فصل نقل و انتقالات، هر هزار تومان، بهایی معادل صد هزار تومان پیدا می کند!
آنها هر چه بیشتر می کوشند و بهتر عمل می کنند، کشتی آنها بیشتر به گل می نشیند و بدهی هایشان هر روز بیشتر می شود!
و این پایان قصه سرخابی ها را رقم می زند، هر چند هوادارانشان همچنان سرسختانه بخش بزرگی از نظرسنجی ها را از آن خود کردند.
