در تقویم جهانی، دهم سپتامبر روز پیشگیری از خودکشی نامگذاری شده است؛ روزی که کمپین‌های بین‌المللی در خیابان‌ها تجمع می‌کنند و برنامه‌های حمایتی‌شان را برای کمک به افراد در معرض خودکشی ارائه می‌دهند. اما در این بین، سوئیس تنها کشوری است که ساز مخالف می‌زند. بر اساس قوانین مدنی سوئیس، خودکشی در این کشور قانونی است و به همین دلیل، خیلی‌ها راهی سوئیس می‌شوند تا در این کشور به زندگی خود پایان دهند.
به گزارش سايت فرارو حالا سوئیس به تنها قطب گردشگری خودکشی در دنیا تبديل شده است که لقب سرزمین مرگ را دارد؛ کشوری که بخشی از درآمدهای گردشگری‌اش، از سفر توریست‌هایی تامین می‌شود که برای بهره بردن از خدمات مشاوره ای خودکشی به این کشور سفر می‌کنند!
در سوئیس بنگاه‌ها و مراکز مشاوره زیادی هستند که به افراد متقاضی خودکشی، بهترین روش مرگ خودخواسته را نشان می‌دهند. بیشتر این افراد، معلولان یا بیماران صعب العلاج و لاعلاجی هستند که ترجیح می‌دهند به جای زنده ماندن و درد کشیدن، بمیرند. آمارهایی که یکی دو سال قبل منتشر شد، نشان می‌داد بیش از 25 درصد از خودکشی‌‌های مشاوره‌ای که در سوئیس اتفاق می‌افتد، مربوط به افراد غیر سوییسی است. دلیل این خودکشی توریستی هم قوانینی است که بیشتر کشورهای دنیا برای ممنوعیت مرگ‌های خودخواسته بیماران (اوتانازی) تصویب کرده‌اند.
با وجود اين که دو سال قبل، وزیر دادگستری سوییس خواستار توقف این نوع توریسم در کشورش شده بود، سال گذشته در یک همه‌پرسی، 85 درصد از مردم این کشور به طرح «ممنوعیت همکاری در خودکشی دیگران» رأی منفی دادند و خواستار برقراری قانون خودکشی شدند. ساکنان زوریح می‌گفتند این موضوع به آزادی شخصی مربوط است و نباید در آن دخالت کرد.
قانون مرگ ترحمی (اوتانازی) از سال 1941 در سوئیس وضع شد تا اختیار مرگ بیماران ناامید را به خودشان بدهد. این قانون، خودکشی بیماران لاعلاج را مجاز می‌داند و فقط محدودیت‌هایی بر چگونگی، زمان و دلیل خودکشی اعمال می‌کند. البته مشابه این قانون، با کمی تفاوت، مدتی قبل در بلژیک، هلند و ایالات اروگان و واشنگتن آمریکا هم به تصویب رسید که بر اساس آن، فرد بیمار می‌تواند تحت شرایط خاصی با استخدام یک پزشک به زندگی خود پایان دهد.
هزینه سنگین خودکشی دو سال پیش، وقتی وزیر دادگستری سوییس با روند خودکشی در این کشور مخالفت کرده بود، گفته بود که باید یک دوره ویژه مشاوره برای افراد متقاضی خودکشی برگزار شود و بعد آنها اجازه ارتباط با سازمان‌های ارائه دهنده خدمات خودکشی را داشته باشند. اتحاد دموکراتیک فدرال و حزب اونجلیکال هم که طرفدار این ممنوعیت‌ها بودند، خواسته بودند فردی که می‌خواهد از کمک به خودکشی قانونی استفاده کند، مجبور شود دست کم یک سال در کانتون زوریخ اقامت داشته باشد. درخواست‌هایی که هیچ کدام مورد توجه قانونگذاران سوئیسی و موافقت مردم این کشور قرار نگرفتند تا سود گردشگری سوئیسی‌ها از خودکشی مردم دنیا همچنان برپا بماند.
هزینه گردشگری خودکشی در سوییس حدود 10 هزار فرانک سوییس برآورد می‌شود که معادل 9هزار و 200 دلار است. این رقم، برای یک سفر خارجی نسبتا زیاد به نظر می‌رسد اما خیلی از توریست‌ها، این مبلغ را به چشم آخرین هزینه زندگی‌شان نگاه می‌کنند. رقمی که اگر در 200 مورد خودکشی که هر سال در زوریخ اتفاق می‌افتد ضرب کنیم، زوریخی‌ها را صاحب 2میلیون فرانک درآمد سالانه می‌کند.
مقصدهای خودکشی جهان به جز سوئیس که مقصد ناامیدهای دنیاست، گوشه‌های دیگری از دنیا هم هستند که افراد مستعد خودکشی را برای پایان دادن به زندگی‌شان وسوسه می‌کند. معروف‌ترین آنها، «پل گلدن‌گیت» آمریکاست که روی تنگه‌ای در شمال آمریکا قرار گرفته است. این تنگه خلیج سانفرانسیسکو را به اقیانوس آرام متصل می‌کند و در سال 1937 ساخته شد تا لقب طولانی‌ترین پل معلق دنیا را به خود اختصاص دهد. پل گلدن گیت اولین جاذبه گردشگری سانفرانسیسکو است که در سال‌های اخیر حدود 300 گردشگر خودشان را از آن به پایین پرت کرده‌اند.
برج ایفل هم یکی از همین نقاط خودکشی خیز دنیاست که تا به حال نزدیک به 500 نفر خود را از آن پرتاب و خودکشی کرده‌اند. گزینه بعدی مسافران ناامید دنیا، آبشار نیاگاراست که 400 نفر مرگ گران‌قیمتشان را با سفر به این آبشار رقم زده‌اند.
ژاپنی‌ها هم برای خودکشی، یک جنگل معروف دارند که هر سال حداقل 100جنازه در آن پیدا می‌شود. جنگل آئوکیگ هارا که به معنی دریای درختان است و حالا تبدیل به یک جاذبه گردشگری در این کشور شده است. البته مسافرانی که سر از این جنگل در می‌آورند، در گوشه و کنار آن تابلوهایی می‌بینند که روی هر کدام پیامی امیدبخش نوشته شده و از آنها خواسته شده تا در مقابل وسوسه خودکشی مقاومت و کمی بیشتر فکر کنند.
