در روزهای اخیر، موضوع استقرار موشکهای «پاتریوت» ناتو در خاک ترکیه و مرز این کشور با سوریه، به یکی از بحث برانگیزترین موضوعات جهانی تبدیل شده است. در این میان، هرچند مقامات ترکیه بر ماهیت صرفاً تدافعی این موشکها تأکید میکنند، اطلاعات برخی منابع، حاکی از احتمال جدی استفاده از آن به منظور فراهم آوردن مقدمات اقدام نظامی علیه سوریه است.
به گزارش «تابناک»، هماکنون گروهی متشکل از متخصصان نظامی ترکیه و ناتو در حال ارزیابی بهترین مکان ممکن در مرز ترکیه برای استقرار سامانه موشکی «پاتریوت» هستند. در این میان، مقامات ترکیه بارها تأکید میکنند که این سامانه صرفاً دارای اهدافی تدافعی و به منظور دفاع در برابر تهدید هوایی یا موشکی احتمالی سوریه است و موضوع برقراری منطقه پرواز ممنوع در آن مطرح نیست.
با این حال، پایگاه خبری ـ تحلیلی «دبکا فایل»، وابسته به محافل اطلاعاتی و امنیتی رژیم صهیونیستی، ضمن برآورد این سامانه، از جزییات دیگری درباره آن خبر داده است.
به نوشته این سایت، موشکهای «پاتریوت» در کنار بخشهایی از سپر دفاع موشکی ناتو که تاکنون در ترکیه استقرار پیدا کرده، میتواند منطقهای بسیار فراتر از مرز ترکیه با سوریه را تحت کنترل داشته باشد؛ منطقهای شامل همه بخشهای شمال سوریه، از جمله شهرهای مهم «حلب» و «حمص».
به این ترتیب، ناتو و ترکیه میتوانند در صورت تمایل، مهمترین ابزار دولت سوریه علیه مخالفان مسلح، یعنی استفاده از نیروی هوایی را از دست آن بیرون کنند.
اما ماجرا تنها به اینجا پایان نمییابد و شواهد، از وجود برنامهای گستردهتر و هماهنگ شده میان دولتهای خارجی و مخالفان مسلح داخلی حکایت دارد؛ بنابراین، استقرار موشکهای ضد موشک در ترکیه، با اقدام مخالفان مسلح در از میان بردن دو پایگاه کلیدی هوایی و راداری در جنوب سوریه و در مرز این کشور با اردن همراه شده است.
مجموعه این عوامل در کنار هم، این پتانسیل را پدید میآورد که بتوان با یک اقدام نظامی هماهنگ، در شمال و جنوب سوریه به منظور خارج کردن کنترل آسمان این مناطق از دست دولت، نیروهای ارتش را به عقبنشینی به مناطق مرکزی سوریه وادار کرد.
به این ترتیب، آن گونه که مشخص است، استقرار موشکهای پاتریوت در ترکیه، بخشی از یک برنامه گستردهتر از سوی غرب و دولت آنکارا به منظور زمینهسازی برقراری منطقه پرواز ممنوع و احتمالاً انجام کار نظامی علیه دولت سوریه است. البته بیگمان، واکنش دیگر کشورهای منطقه، به ویژه روسیه و ایران، عواملی است که میتواند در عملی شدن یا نشدن چنین برنامهای تأثیرگذار باشد.